Δυναμίτης PRESS

	Απόψεις "Τα αίτια της κακοδαιμονίας" του Γιάννη Κορομήλη ( 27/10/2009 ) Ο άνθρωπος σε όλες τις περιόδους της ιστορίας σφραγίζει με τα έργα του την εποχή του, αλλά κι εκείνη σφραγίζει τον άνθρωπο. Πρόκειται για μια σχέση αλληλεπίδρασης. Καθοριστικό στοιχείο της σχέσης αυτής αποτελεί η αυθεντικότητα και η αλήθεια. Υπάρχουν κάποιες εποχές που φέρουν τη σφραγίδα μεγάλων δημιουργών και η ιστορία αναφέρει τα επιτεύγματά τους, όπως υπάρχουν και κάποιες άλλες κατά τις οποίες επικρατούν η εσωστρέφεια, η αναμάσηση, η επανάληψη και η αλήθεια κολοβώνεται ή και κάποιες φορές διαστρέφεται. Στην πρώτη περίπτωση, η εποχή ασφαλώς σφραγίζει τον άνθρωπο, ενώ στη δεύτερη μάλλον τον παραχαράσσει. Και όπως έγραψε ο Οδ. Ελύτης, είναι: «Τόσο δύσκολο, μα τόσο δύσκολο ν’αφήσεις την εποχή σου να σε σφραγίσει χωρίς να σε παραχαράξει». Η δυσκολία αυτή έχει καταστεί ενδεχομένως ανυπέρβλητη στην εποχή μας λόγω των σημαντικών αλλαγών τις οποίες επέφεραν οι νέες τεχνολογίες, η παγκόσμια αγορά και ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός. Οι πρώτες έθεσαν στη διάθεση του ανθρώπου νέες δυνατότητες δημιουργίας και επικοινωνίας (διαδίκτυο, κινητή τηλεφωνία, κλπ) αλλά είναι πιθανό να επηρεάσουν τη φυσική κλίση του ανθρώπου προς την ευκολία, επιρρεπής στην οποία υπήρξε ο Έλληνας σε κάθε εποχή, λόγω του ατομικισμού του. Η δεύτερη προσέφερε νέες ευκαιρίες παραγωγής και οικονομικής ανάπτυξης σε όσους δεν τη φοβήθηκαν, αλλά καλλιέργησε τον ανταγωνισμό που μπορεί να αποδειχθεί διαλυτικό στοιχείο της κοινωνικής συνοχής, ιδιαίτερα όταν απουσιάζουν η ουσιαστική γνώση και οι ηθικές αξίες. Ο τρίτος τέλος, έδωσε τη δυνατότητα αποκόμισης ατομικού υλικού πλούτου, ανεξαρτήτως παιδείας, αλλά φαίνεται ότι κατάφερε να αποσυνδέσει την ατομική επιτυχία από τη συλλογική. Οι παρενέργειες αυτές της επανάστασης της τεχνολογίας και των πολιτικών και οικονομικών αλλαγών της εποχής μας, επιδείνωναν πάντοτε τον κακό εαυτό του (Νέο) Έλληνα. «Έλληνες ενωθείτε εναντίον του κοινού εχθρού, εναντίον του μίσους, της διχόνοιας και της διαίρεσης, που είναι ο ίδιος μας ο εαυτός» είπε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Η χώρα αντιμετωπίζει σήμερα μια ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία, σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής, λόγω διαχρονικών και αρκετές φορές τελματωμένων προβλημάτων που ανέδειξε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του περασμένου χειμώνα. Τα προβλήματα αυτά στην οικονομία, στην κρατική διοίκηση, στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική ασφάλεια κλπ ήταν σε όλους, αν όχι γνωστά, αληθώς υποτιθέμενα και οδήγησαν τη χώρα σε πρόωρες εθνικές εκλογές. Ο λαός καταψήφισε την προηγούμενη κυβέρνηση, τιμωρώντας ίσως την ατολμία της να υλοποιήσει απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και να πάρει αντιδημοφιλείς αποφάσεις, υπό το φόβο του πολιτικού κόστους, την αλαζονεία κάποιων στελεχών της, την αδυναμία κατάργησης του πελατειακού κράτους, ορισμένα φαινόμενα σπατάλης και διαφθοράς κλπ. Στη θέση της ανέδειξε τη νέα κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία στη λαϊκή βάση και στη Βουλή. Τα κυβερνητικά στελέχη έχουν ήδη διαπιστώσει το μέγεθος των προβλημάτων και ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, αλλαγές στους τρόπους αντιμετώπισής τους, έναντι αυτών του παρελθόντος όπως διαβούλευση πριν από τη λήψη αποφάσεων, διαφάνεια με την αξιοποίηση του διαδικτύου κλπ. Η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να συγκρουσθεί με τα προβλήματα και να προχωρήσει το συντομότερο στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα, εγκαταλείποντας νοοτροπίες του παρελθόντος όπως πχ. πολιτικό κόστος, σχέσεις κόμματος και κυβέρνησης, πελατειακές σχέσεις κλπ. Ωστόσο τίθεται το ερώτημα. Τα προβλήματα, όπως μέχρι στιγμής έχουν εμφανισθεί, αποκάλυψαν ολόκληρο το μέγεθός τους ή αποτελούν μόνο την «κορυφή του παγόβουνου»; Ουδείς ασφαλώς αμφισβητεί τη σοβαρότητα και τους κινδύνους τους οποίους πιθανόν υποκρύπτουν για το μέλλον της χώρας και την ανάγκη γρήγορης και αποτελεσματικής αντιμετώπισής τους. Η φύση όμως των προβλημάτων καθορίζει, εκ των πραγμάτων, τους τρόπους επίλυσής τους. Και τα προβλήματα αυτά φαίνεται ότι δημιουργήθηκαν στο σύνολό τους από τρεις κοινές αιτίες: 1. Ο ατομικισμός του Νεοέλληνα. Αρκετές φορές αναφέρθηκε, το τελευταίο χρονικό διάστημα, ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι ότι οι περισσότεροι δεν θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, ιδιαίτερα στο δημόσιο. Η διαπίστωση αυτή ενισχύεται από τα όσα ακούσθηκαν πρόσφατα για τους ασκούμενους των προγραμμάτων μαθητείας στους οποίους οι εκπαιδευτές, μόνιμοι υπάλληλοι, ανέθεταν κανονική εργασία χωρίς ασφάλιση και με αμοιβή λιγότερη από 500 Ευρώ το μήνα! 2. Η φοβία για την παγκόσμια αγορά. Παρά το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση ωφέλησε τελικά οικονομικά ασθενείς χώρες που δεν την φοβήθηκαν, όπως η Κίνα και οι Ινδίες στη χώρα μας αναζητήθηκε ασφαλής εργασία στο δημόσιο με αποτέλεσμα να διογκωθεί, να καταστεί αδηφάγο και να αναφύονται συνεχώς σπατάλη, ίσως διαφθορά και αναποτελεσματικότητα, αλλά και να συρρικνωθεί η ιδιωτική, ιδιαίτερα η πρωτογενής παραγωγή. 3. Η απόκτηση μεγάλων και σε κάποιες περιπτώσεις τεραστίων ατομικών εισοδημάτων χωρίς να παρατηρείται η ανάλογη βελτίωση του μέσου εισοδήματος. Εκτός αυτού συνήθως η όποια απόφαση αποσκοπεί στην αποκατάσταση αξιοκρατίας π.χ. διορισμοί μόνο μέσω αντικειμενικών κριτηρίων στη χώρα μας, εκλαμβάνεται ως αιτία διχασμού. Ανάμεσα στο «τι είναι» και στο «τι μπορεί να είναι» τα προβλήματα αυτή τη στιγμή, προφανώς η διαφορά είναι τεράστια. Ασφαλώς η αντιμετώπισή τους καθίσταται ευκολότερη όταν ο λαός διαθέτει την απαραίτητη παιδεία. Αλλά αυτή για να αποκτηθεί απαιτούνται πολλά χρόνια και η αντιμετώπιση της σημερινής εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης επείγει. Φαίνεται όμως ότι αλλιώς εμφανίζονται προσημέρας και άλλα είναι πραγματικά. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση για την αντιμετώπισή τους θα απαιτηθούν τα ίδια μέτρα: αξιοκρατία, διαφάνεια, τιμωρία παραβατικών συμπεριφορών, εμπιστοσύνη κλπ. Η επιτυχία θα κριθεί από τη διάταξη αυτών των μέτρων. Και φαίνεται ότι πριν από τη λήψη επί μέρους διαχειριστικών μέτρων απαιτούνται σήμερα: 1. Θεσμοθέτηση της αξιολόγησης σε όλους τους τομείς για να κάνουν όλοι τη δουλειά τους και να αισθανθούν επί τέλους ηθικά ικανοποιημένοι οι πρόθυμοι και επιμελείς. 2. Επαναφορά της ελκυστικότητας των αποδοχών μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα υπέρ του ιδιωτικού, έστω και με κρατική επιχορήγηση. 3. Ανάθεση σε ανεξάρτητο φορέα π.χ. ΑΣΕΠ όλων των προσλήψεων και των υπηρεσιακών μεταβολών στο δημόσιο και θεσμοθέτηση κριτηρίων σύμφωνα με τις αρχές της διαφάνειας και της καλής πίστης. Καθιέρωση νέου και βιώσιμου, φορολογικού συστήματος. Η ανάκαμψη της χώρας θα χρειασθεί, πριν από όλα ίσως, τον Έλληνα που ζει, εργάζεται, αισθάνεται και αντιδράς με τρόπους που υπαγορεύει η μακρόχρονη πολιτιστική του κληρονομιά.