"Η Ελλάδα μπορεί και χωρίς παρακάλια!" του Γιάννη Κορομήλη

	Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα. Ωστόσο ένα μεγάλο ποσοστό, πάνω από 20% Ελλήνων ζει σε συνθήκες φτώχειας. Και το χειρότερο η Ελλάδα έχει γίνει διεθνώς ρεζίλι με τα τερτίπια και τη «δημιουργική στατιστική» τα περίφημα «Greek Statistics» των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας και πλέον. Και το ακόμα χειρότερο βρισκόμαστε στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Απειλείται η κοινωνική μας συνοχή. Δανειζόμαστε με τοκογλυφικά επιτόκια και τελούμε υπό την ασφυκτική επιτήρηση Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Στελέχη αυτών των τελευταίων μάλιστα έχουν εγκατασταθεί από χθες στο Υπουργείο Οικονομικών και ελέγχουν εξονυχιστικά όλα τα οικονομικά στοιχεία της χώρας μας. Και μάλιστα είναι έτοιμα να εισηγηθούν, και νέα εισπρακτικά μέτρα τα οποία, αν η κυβέρνηση μας αρνηθεί να τα λάβει τότε θα τα επιβάλλουν, χωρίς την έγκρισή μας, οι Βρυξέλλες!!! Στο μεταξύ η αγορά στεγνώνει κάθε μέρα και περισσότερο κι ο λαός μας ανοίγει καινούργιες τρύπες στο ζωνάρι του. Κι όχι μόνο αυτό αλλά διακατέχεται από απαισιοδοξία, ανησυχία και φόβο ότι έρχονται πιο δύσκολες μέρες. Κι η κυβέρνηση αγωνίζεται να πείσει τις διεθνείς αγορές και την Ε.Ε. ότι δεν είμαστε πλέον αναξιόπιστοι ότι έχει όλη τη διάθεση να πάρει όσα μέτρα χρειασθεί – όσο σκληρά κι αν είναι – προκειμένου να επιτύχει το πρόγραμμα Σταθερότητας που κατάρτισε και υπέβαλε στην Ε.Ε. Όμως οι αγορές δεν φαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, να πείθονται και τα δυσφημιστικά δημοσιεύματα, ευρωπαϊκών εφημερίδων και περιοδικών, συνεχίζονται ασταμάτητα. Γίνονται μάλιστα πιο επιθετικά. Μέχρι κακόγουστα και απαράδεκτα. ΄Όπως για παράδειγμα το προχθεσινό του περιοδικού Focus που στη «βιτρίνα» του, την πρώτη του σελίδα, έχει το άγαλμα της Αφροδίτης σε χυδαία χειρονομία. Ταπείνωση δηλαδή για την ιστορία μας, τη χώρα μας και όλους μας. Πράγμα που ασφαλώς δεν μας αξίζει. Μας αδικεί, μας προσβάλει και μας εξαγριώνει. Πάρα ταύτα δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα. Προπαντός δεν κάνουν τίποτα οι πολιτικοί μας. Και κυρίως η έχουσα και την πρώτη ευθύνη κυβέρνησή μας. Που αντί να κάνει ότι περνάει από το χέρι της ώστε να θέσει τέρμα σ’ αυτή την βασανιστική πορεία προς ένα αβέβαιο κι απροσδιόριστο μέλλον συγκροτεί εξεταστικές επιτροπές (έφτασαν αισίως τις πέντε), επείγεται να δώσει ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών και δικαίωμα ψήφου σε 250.000 μετανάστες, να θεσμοθετήσει νέο εκλογικό νόμο για τις… μεθεπόμενες εθνικές εκλογές και άλλα παρόμοια που, αν μη τι άλλο, δεν είναι του παρόντος, μπορούν κάλλιστα να γίνουν και αργότερα. Γιατί άραγε; Άγνωστο… Κι όμως, είμαστε ένα ανάδελφο μεν, πλην μεγάλο Έθνος. Και πλούσιο όχι μόνο σε φυσικούς πόρους και δυνατότητες. Οι οικονομικές μας υποχρεώσεις – 25 περίπου δις ευρώ τώρα, 50 δις ευρώ περίπου μέχρι το τέλος του χρόνου – είναι μέσα στις δυνατότητες αυτού του Έθνους. Οι Έλληνες της διασποράς, που είναι όσοι περίπου και οι διαμένοντες στο Ελληνικό Κράτος, είναι μια μεγάλη δύναμη. Επιστημονική, πολιτική και Οικονομική. Και είναι σίγουρο πως αγαπούν την μητέρα πατρίδα περισσότερο από εμάς, τους Ελλαδίτες. Ίσως γιατί όλοι οι άνθρωποι αγαπούν πιο πολύ αυτό που τους λείπει. Όμως η μητέρα τους του φέρεται πολλές φορές ως μητριά. Τους αρνείται, για παράδειγμα, το δικαίωμα ψήφου. Το Πα.σο.κ αρνήθηκε την πρόταση της προηγούμενης Κυβέρνησης να δοθεί στους ομογενείς μας στο δικαίωμα ψήφου – που προβλέπεται και στο Σύνταγμα, απαιτεί όμως αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή – ενώ «σκοτώνεται» να δώσει αυτό το δικαίωμα στους μετανάστες που εισήρθαν παράνομα στη χώρα μας και αργότερα νομιμοποιήθηκαν -. Γιατί άραγε; Άγνωστο… Κι όμως πολλοί από τους απόδημους Έλληνες έχουν χρήματα. Αγαπούν την πατρίδα και σίγουρα θα αγόραζαν χαμηλότοκα ομόλογά της (που οι ξένοι τα αγοράζουν τοκογλυφικά). Θα έλυναν, έστω και μερικώς, το οξύτατο και άκρως επικίνδυνο πρόβλημα της χώρας. Όμως εμείς, η κυβέρνηση δηλαδή, τους αρνούμαστε. Γιατί άραγε; Υπάρχουν επίσης πολλοί Έλληνες, που ζουν εδώ ή στο Λονδίνο, ή αλλού (εφοπλιστές, βιομήχανοι κ.α.), που έχουν πολλά λεφτά και που σίγουρα θα βοηθούσαν, με λογικές προϋποθέσεις, οικονομικά τη χώρα. Τους είδε η Κυβέρνηση μας τους ζήτησε τη συμπαράστασή τους; Μάλλον όχι; Ιδεολογικές αγκυλώσεις; Απερισκεψία; Εγωϊσμός; Στην ουσία είμαστε μια πλούσια και μεγάλη χώρα. Μεγάλη όχι βέβαια σε έκταση αλλά σε ιστορία και παγκόσμια προσφορά. Ερχόμαστε από πολύ μακριά. «Δανείσαμε» πάρα πολλά στις χώρες της Ευρώπης (πόσο άραγε αξίζουν μόνο τα αγάλματα που κοσμούν τα Μουσεία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας κ.α.) πόσα χρωστάει στην Ελλάδα ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός; Και εισπράττουμε τη χλεύη και την αχαριστία τους! Αντί για μάννα χολή! Και τα δεχόμαστε όλα αυτά. Κι επιδίδεται η κυβέρνηση μας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πείσει τους «νεόπλουτους» Ευρωπαίους ότι θα γίνουμε «καλά παιδιά», ότι θα είμαστε υπάκουοι στις εντολές τους, ότι θα συμμορφωθούμε «προς τας υποδείξεις των». Ενώ πρώτο μέλημα της θα ήταν να στραφεί προς τις δυνάμεις του Έθνους, προς τις Ελληνικές δυνάμεις. Δεν το πράττει. Γιατί άραγε; Αλήθεια ένας Ελευθέριος Βενιζέλος, ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής έτσι θα αντιμετώπιζε τόσο τον Ελληνικό λαό και προπαντός τις ασθενέστερες και μεσαίες τάξεις, όσο και τους «φίλους και συνεταίρους» μας που μας λοιδορούν και μας εμπαίζουν; Όχι βέβαια. Γιάννης Κορομήλης