24ωρες... ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ...ΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΙΔΗΣΗ...Συνεχής ροή Ειδήσεων από όλο τον Κόσμο.. Σελίδα Ενημέρωσης Και Σάτιρας...

Δευτέρα

Πώς να αποφύγετε την ψυχική εξάντληση από τα προβλήματα των άλλων



Φαίνεται ότι η ενσυναίσθηση και η συμπόνια δεν θα είναι ποτέ αρκετά στον κόσμο μας. Ωστόσο, έχουμε αρχίσει να ανακαλύπτουμε ότι η ικανότητά μας να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα των άλλων και να βλέπουμε τα πράγματα από τη δική τους οπτική μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα, αν δεν είμαστε προσεκτικοί. Αν βυθιστούμε στη δυστυχία των άλλων χωρίς να κατανοούμε τις διαδικασίες της ζωής, μπορεί να αρχίσουμε κι εμείς να νιώθουμε θυμωμένοι και δυστυχισμένοι. Ποια είναι λοιπόν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ενσυναίσθηση και την εύρεση λύσεων έτσι ώστε όλοι στο τέλος να νιώθουν πιο δυνατοί;

Ευτυχώς, οι έρευνες για τον εντοπισμό της ρίζας της ενσυναίσθησης στον εγκέφαλο οδήγησαν επίσης στην ανακάλυψη ότι με τη σωστή εκπαίδευση μπορούμε να καθορίσουμε το πόσο θα αφήνουμε τα συναισθήματα των άλλων να μας επηρεάζουν. Αυτό είναι ωφέλιμο και για τις 2 περιπτώσεις, αφού θα είμαστε σε θέση να φροντίζουμε τους άλλους χωρίς όμως να νιώθουμε δυσάρεστα και οι ίδιοι. Παρόλο που ο πολιτισμός μας τείνει να κάνει τους ανθρώπους ολοένα και περισσότερο και πιο ατομικιστικές χωρίς ενσυναίσθηση, έρευνες


 έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη «κατοπτρικών νευρώνων», οι οποίοι αντιδρούν στα συναισθήματα που εκφράζονται από τους άλλους και στη συνέχεια τα αναπαράγουν.Η κατανόηση του τρόπου που αισθάνονται οι άλλοι είναι ένας μηχανισμός σύνδεσης με τους άλλους και υπάρχει σε πολλά ζώα. Όσον αφορά τους ανθρώπους, ο ερευνητής Frans de Waal από το Πανεπιστήμιο Έμορι στην Ατλάντα που μελετά τα πρωτεύοντα θηλαστικά ισχυρίζεται ότι ο επηρεασμός από τη συναισθηματική κατάσταση των άλλων ήταν το πρώτη βήμα στην εξέλιξή μας ως συλλογικό είδος.

Η φύση της ενσυναίσθησης περιλαμβάνει την υιοθέτηση της οπτικής κάποιου άλλου ατόμου σε κάθε δεδομένη κατάσταση και την κατανόηση των αναγκών και των εμπειριών του όσο το δυνατόν καλύτερα. Οι άνθρωποι που διαθέτουν ενσυναίσθηση συνήθως καθοδηγούνται από τους στόχους τους και πετυχαίνουν σκόπιμα στις εξετάσεις τους όχι επειδή θέλουν να παίρνουν καλούς βαθμούς, αλλά επειδή θέλουν είναι να κατανοήσουν το θεματικό υλικό και να αξιοποιήσουν τη γνώση τους ως ένα χρήσιμο εργαλείο.

Οι παγίδες όμως της ενσυναίσθησης είναι εμφανείς σε όποιον έχει μπει σε ένα δωμάτιο γεμάτο μωρά. Αν κάποιο από αυτά αρχίσει να κλαίει, πολύ σύντομα αρχίζουν όλα. Τα μωρά δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στα δικά τους συναισθήματα και των άλλων κι έτσι ό,τι νιώθει ένα από αυτά το νιώθουν όλα. Τόσο τα αρνητικά όσο και τα θετικά συναισθήματα εξαπλώνονται σαν ιός. Καθώς η αίσθηση του εαυτού μας εξελίσσεται, μαθαίνουμε να διακρίνουμε τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων από τα δικά μας, αν και διάφορα πρόσφατα πειράματα σχετικά με τη συμπεριφορά μας στα κοινωνικά δίκτυα δείχνουν ότι δεν είμαστε εντελώς απαλλαγμένοι από τον κίνδυνο της μετάδοσης των συναισθημάτων.

Πολλές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει ότι το δίκτυο «ενσυναίσθησης για τον πόνο» υπάρχει και ότι δεν μπορεί να κάνει διάκριση αν ο πόνος που παρατηρεί είναι σωματικός ή ψυχικός. Η Tania Singer από το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ στον τομέα της Ανθρώπινης Νόησης και των Επιστημών του Εγκεφάλου στη Λειψία της Γερμανίας αναφέρει: «Η βασική αρχή είναι η ίδια».Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει φανερό ότι δεν νιώθουμε μόνο τον πόνο των δικών μας ανθρώπων. 


Τα πρώτα στοιχεία προήλθαν από ανθρώπους που εργάζονταν στον τομέα της φροντίδας της υγείας, οι οποίοι συχνά έρχονται αντιμέτωποι με το άγχος και τον πόνο των άλλων, όπως συμβαίνει με το προσωπικό στα άσυλα ανιάτων, τους νοσηλευτές, τους ψυχοθεραπευτές και τους παιδιάτρους. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ένα είδος ψυχικής εξάντλησης εξαιτίας της ενσυναίσθησης άρχισε να αποκτά ολοένα και περισσότερες αποδείξεις για την ύπαρξή της ενώ το φαινόμενο περιελάμβανε ονομασίες όπως «δευτερεύον μετατραυματικό στρες» και «έμμεσα τραύματα».

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μειωμένη ικανότητα να νιώσει κάποιος ενσυναίσθηση και συμπαράσταση, αυξημένο θυμό και άγχος και αποστασιοποίηση. Διάφορες μελέτες συνδέουν αυτά τα συμπτώματα με μια αδιάφορη στάση απέναντι στους ασθενείς, αποπροσωποποίηση και μειωμένο ποσοστό φροντίδας.

Είναι ίσως αναμενόμενο το γεγονός ότι η ψυχική εξάντληση λόγω ενσυναίσθησης μπορεί να επηρεάσει τα άτομα που έρχονται αντιμέτωπα με τον πόνο των άλλων και ειδικά όσους εργάζονται σε άσυλα ανιάτων. Αν ψάχνετε κάποιον για να σας συμπαρασταθεί, μιλήστε με κάποια γυναίκα στα 50 της. Αν και ο εγκέφαλος των περισσοτέρων ανθρώπων είναι προγραμματισμένος να διαθέτει ενσυναίσθηση, οι γυναίκες ηλικίας πάνω από 50 ετών είναι σε θέση να την εκφράσουν περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους. Είναι λοιπόν μια υποομάδα του πληθυσμού η οποία αρχίζει να βιώνει το στρες της ενσυναίσθησης περισσότερο από άλλες.

Οι φροντιστές υγείας πρέπει να διαθέτουν ενσυναίσθηση, αλλά αυτό το χαρακτηριστικό δεν σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Τόσο η Νευροεπιστήμη όσο και η Ψυχολογία έχουν αποκαλύψει μια σημαντική διάκριση ανάμεσα σε 2 πτυχές της ενσυναίσθησης: η συναισθηματική μεταδοτικότητα, η οποία σημαίνει ότι μοιραζόμαστε τα συναισθήματα του άλλου ατόμου και η ενσυναίσθητη ανησυχία, η οποία συνεπάγεται τη δημιουργία ενός στόχου προκειμένου να απαλύνουμε

 τον πόνο αυτού του ατόμου.Η μεν πρώτη σημαίνει ότι τα όρια ανάμεσα στον εαυτό μας και τους άλλους είναι ασαφή, ενώ η δεύτερη απαιτεί τη διατήρηση ή ακόμη και την ενίσχυση αυτών των ορίων. Μαθαίνοντας να εφαρμόζουμε το ένα αλλά όχι το άλλο αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για το πώς οι φροντιστές υγείας μπορούν ταυτόχρονα να φροντίζουν τους ασθενείς τους αλλά και τον εαυτό τους.

Οι γιατροί μπορεί να βιώσουν ιδιαιτέρως την ψυχική εξάντληση λόγω ενσυναίσθησης στην αρχή της πρακτικής τους και στη συνέχεια να μην δίνουν σημασία στα παράπονα των ασθενών τους. Μια σχέση γιατρού-ασθενή που βασίζεται στην εμπιστοσύνη και την ενσυναίσθηση δεν ανακουφίζει απλώς τους ασθενείς – στην πραγματικότητα αλλάζει την αντίδραση του εγκεφάλου στο στρες και αυξάνει την αντοχή στον πόνο και μάλιστα ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι το ίδιο το φάρμακο.

Η ψυχολόγος Sophia Tranter αναφέρει τα εξής: «Η σύνδεση και οι στατιστικοί συσχετισμοί των σχέσεων με επίκεντρο τον ασθενή και τα αποτελέσματα για την υγεία τους αποτελούν πλέον μέρος του προγράμματος ιατρικών σπουδών σε πολλά Πανεπιστήμια. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι η σχέση και η στάση ενός γιατρού απέναντι στον ασθενή του και η καλή κατάσταση της υγείας του σχετίζονται σε πιο σημαντικό βαθμό ακόμη και από την ίδια τη φαρμακευτική αγωγή».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου