Ολοι μας χαιρόμαστε τις καφετέριες και τα εστιατόρια στις πλατείες και τα πεζοδρόμια. Ζωντανεύουν το δημόσιο χώρο, γίνονται τόποι συνάντησης και συναλλαγής...
με λίγα λόγια αντιπροσωπεύουν την ίδια τη ζωτικότητα της πόλης.
Παρ όλα αυτά όμως, η άναρχη καταπάτηση του δημόσιου χώρου από τα τραπεζοκαθίσματα μπορεί να σημαίνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς ελαττώνει τα πεζοδρόμια σε στενές λουρίδες από τις οποίες με το ζόρι περνάει πεζός – κι ούτε συζήτηση φυσικά για παιδικά ή αναπηρικά καροτσάκια.
Επισκέφτηκα τη Λισσαβόνα για πρώτη μου φορά τον Απρίλιο αυτής της χρονιάς. Θα μπορούσα να γράψω τόμους γι’ αυτήν την υπέροχη πόλη, αλλά εδώ θα ήθελα να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα μόνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: της δημόσιες πλατείες και τα περίπτερα.
Ένα πράγμα που θα παρατηρήσουν αμέσως η επισκέπτες της Λισσαβόνας είναι η ψηλή ποιότητα των πλατειών στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Καλοσχεδιασμένες, καλοσυντηρημένες, ζωντανές, αλλά παρ’όλ’αυτά σχετικά τακτικές.
Αυτό όμως που ίσως κάνει περισσότερη εντύπωση είναι τα περίπτερα-καφέ. Ακολουθούν την ίδια σχεδιαστική αρχή, εντάσσονται τέλεια στο χώρο, προσφέρουν ποτά και μικρογεύματα, ενώ τους επιτρέπεται να βγάζουν ένα περιορισμένο αριθμό καθισμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου