Αυτό το τσιγάρο που καίει, είναι το τελευταίο; Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

Αυτό το τσιγάρο που καίει, είναι το τελευταίο;

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ela@ath.forthnet.gr

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 4 Ιουλίου 2009

ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΝ τα καψερά τα πεζοδρόμια ότι αυτά θα πληρώνανε τη νύφη για τα αντικαπνιστικά μέτρα; Οι λεωφόροι δεν σηματοδοτούνται πια από ταμπέλες αλλά από αποτσίγαρα. Οι απανταχού χαρμανιασμένοι τραβάνε τη ρουφηξιά και μετά πατάνε με μίσος τη γόπα στο πεζοδρόμιο. Γόπα στιλέτο!

Οι εργαζόμενοι μόνο το μυαλό τους στη δουλειά δεν έχουν πια. Δεν επικοινωνούν: άλλα σκέφτονται, άλλα κάνουν. Ε ρε γλέντια με τις Εφορίες. Ο εθισμένος καπνιστής θα στέλνει στον μεροκαματιάρη χρέος 1.000.000 ευρώ γιατί απ΄ το στερητικό σύνδρομο βάραγε στο κομπιούτερ τα μηδενικά σαν στραγάλια. Άσε το μπλουζάκι το μακό που θα σου πει η ταμίας χαμογελώντας «270.000 ευρώ παρακαλώ, μήπως έχετε ψιλά να με διευκολύνετε;».

Κι όλα αυτά σε μια χώρα όπου η λαϊκή της κουλτούρα εμπεριέχει το τσιγάρο. Γλέντι και νταλκάς χωρίς τσιγάρο δεν γίνεται, λένε οι θεριακλήδες!

Γι΄ αυτό κι ο Έλληνας το έχει τραγουδήσει τόσο πολύ... «Τι μου τη χάρισες την ταμπακέρα αυτή;». «Άναψε το τσιγάρο, δώσ΄ μου φωτιά». «Τι σου ΄κανα και πίνεις, τσιγάρο το τσιγάρο».

«Δώσ΄ μου να καπνίσω ένα τσιγάρο». «Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια». «Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου». «Στο τσιγάρο που κρατώ».

«Αυτό το τσιγάρο που καίει είναι το τελευταίο».

«ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ που καίει είναι το τελευταίο» μάς λέει η κυβέρνηση. Τουλάχιστον στους δημόσιους χώρους. Ένα μέτρο που- για να λέμε και του στραβού το δίκιο- έχει εφαρμοστεί πια παντού σε Ευρώπη κι Αμερική. Καλά και άγια μέχρι εδώ.

Όμως ένα «μη» δεν φέρνει την άνοιξη.

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να έρθει η όποια κυβέρνηση και να σου πει «μην καπνίζεις, σου κάνει κακό». Ότι μου κάνει κακό μια χαρά το ξέρω. Το βλέπω συνέχεια γραμμένο στα πακέτα. «Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία»!

Το ζητούμενο είναι να σε βοηθήσει να το κόψεις το ρημάδι. Να σε ενημερώσει, να βγάλει δέκα σποτάκια στην τηλεόραση, δέκα καταχωρήσεις στην εφημερίδα, μια γραμμή SΟS, βρε αδελφέ, κάποια εξειδικευμένα άτομα που να δίνουν πληροφορίες αλλά και ψυχική στήριξη. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν αξιόλογα κέντρα σε δημόσια νοσοκομεία. Δεν τα ξέρουμε όλοι, σας πειράζει πολύ να τα μάθουμε;

Εγώ την αμαρτία μου θα την πω. Είμαι καπνίστρια. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχα και άποψη. Έλεγα στον εαυτό μου ότι απ΄ τη στιγμή που το τσιγάρο μού προσφέρει απόλαυση, δεν θέλω να το κόψω.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πλευριτώνομαι μονίμως μέσα στον ψόφο και τα αγιάζια, κρεμασμένη από μπαλκόνια και βεράντες για να μην εισπνέει το παιδί μου καπνό και να μη μυρίζει το σπίτι τσιγαρίλα. Να αιωρούμαι στους πέντε ανέμους με μια γόπα στο χέρι και χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Έχω κάνει εγώ ακροβατικά που θα τα ζήλευε το κάθε τσίρκο που σέβεται τον εαυτό του.

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, άρχισα να αγχώνομαι. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι είμαι ένα εθισμένο άτομο: επειδή το τσιγάρο έχει βραδύτερη πορεία από τις άλλες ουσίες (αλκοόλ, ναρκωτικά) δεν σημαίνει ότι δεν σε δηλητηριάζει. Λένε ότι ο μισός δρόμος για τη λύση ενός προβλήματος είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος. Τότε προσπάθησα να κάνω όλα αυτά τα βλακώδη. Να μειώσω το τσιγάρο. Να βάζω π.χ.

στόχο ότι δεν θα ξεπεράσω τα 10 την ημέρα. Το αποτέλεσμα ήταν πως ήμουνα συνέχεια με τα μάτια καρφωμένα στο ρολόι. Κι όταν έφτανε η «ευλογημένη» ώρα που είχα προκαθορίσει, να καπνίζω με πολλαπλασιασμένη την ηδονή της διαδικασίας.

Έπειτα δοκίμασα τις τσίχλες. Μια, δυο, τρεις, τις έφτυσα και τελείωσα. Μετά πέρασα στο ηλεκτρονικό τσιγάρο. Εκεί κάτι πήγε να γίνει. Όμως στην πρώτη αναποδιά της ζωής (μου) το πέταξα και ξανάπιασα το πακέτο.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΟΨΩ. Πρώτον, γιατί δεν μπορώ να μιλάω στον γιο μου κατά του καπνίσματος και να βλέπει το πακέτο στο τραπεζάκι. Νιώθω γελοία, άκυρη, νιώθω κακή μάνα. Δεύτερον, γιατί έχω φτάσει στο άθλιο σημείο να στερούμαι τα ταξίδια που λατρεύω μόνο και μόνο γιατί δεν θα μπορώ να καπνίσω στο εξωτερικό. Τρίτον και κυριότερο, γιατί κάνω κακό στον εαυτό μου.

Ξέρω τη γνωστή φράση: «Μια απόφαση είναι».

Έχω ακούσει τις άπειρες ιστορίες ανθρώπων που κατόρθωσαν να ξυπνήσουν ένα πρωί, να πετάξουν το πακέτο και να μην ξαναβάλουν τσιγάρο στο στόμα τους. Η μητέρα μου ανήκει σ΄ αυτή την κατηγορία. Κάπνιζε πολύ. Πριν από αρκετά χρόνια είπε ήρεμα «τέρμα» κι από τότε δεν ξανάναψε ποτέ.

Τι δεν μπορούν να καταλάβουν οι οπαδοί τού «μια απόφαση είναι»; Ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντιδράσεις και τις ίδιες αντιστάσεις. Ότι υπάρχει και η άλλη κατηγορία που λέει:

- Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ΄ το να κόψεις το τσιγάρο. Εγώ το έχω κόψει 100 φορές μέχρι τώρα!

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ εξηγούν το φαινόμενο αποδεικνύοντας ότι δεν είναι μόνο θέμα θέλησης ή βούλησης. Στις ουσίες κάθε άτομο έχει διαφορετική αντίδραση στο κέντρο εθισμού του εγκεφάλου. Άλλος μεγαλύτερη, άλλος μικρότερη. Με βάση αυτές τις μελέτες, βλέπουμε τώρα πως και τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν εντάξει πια τις «θεραπείες» κατά του καπνίσματος! Κι όσοι τα καταφέρνουν να το κόψουν με την πρώτη, μαγκιά τους! Εμείς όμως; Δεν πρέπει να βοηθηθούμε με κάποιον τρόπο; Δεν πρέπει να ενημερωθούμε, να πληροφορηθούμε, να ξεστραβωθούμε;

Κι όλοι αυτοί οι φανατικοί αντικαπνιστές λοιπόν καλά θα κάνουν να αφήσουν στην μπάντα την υπέρμετρη αλαζονεία της Αρείας φυλής. Καλά θα κάνουν να πάψουν να μας κοιτάνε σαν μιάσματα και υπανθρώπους. Να μας στηρίξουν, να μας βοηθήσουν.

Πάντα με δεδομένο ότι εμείς πρώτοι θέλουμε να στηρίξουμε και να βοηθήσουμε τον εαυτό μας!

Αλλιώς... αυτό το τσιγάρο που καίει δεν (θα) είναι το τελευταίο!