Η μεγαλύτερη αξία της ζωής; Η ίδια.

Η μεγαλύτερη αξία της ζωής; Η ίδια.

Κυριακή, 27 Σεπτέμβριος 2009 23:27

"Όχι πώς είμαι οπαδός του καπιταλισμού (χέστηκα για τα "συστήματα" σοσιαλισμών, καπιταλισμών και κομμουνισμών που έχουν σκοπό να καθυποτάξουν τους ταλαντούχους για να κονομάνε οι κομπιναδόροι). Αλλά γιατί τέτοια ανασφάλεια και αυτοκτονίες στη France Telecom της Σοσιαλιστικής Γαλλίας; http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=17&artid=290718&dt=27/09/2009" Αυτό το mail που μου έστειλε ο φίλος μου, ο Λευτέρης, με οδήγησε να διαβάσω το άρθρο στο σημερινό ΒΗΜΑ. Είναι ένα ρεπορτάζ που αναφέρεται στις, ασυνήθιστα πολλές και ανεξήγητες από πρώτη άποψη, αυτοκτονίες στην France Telecom. Είχα ανεβάσει σχετική ανάρτηση στις 15 του Σεπτέμβρη: Σειρά αυτοκτονιών συγκλονίζει την France Telecom που ήταν αναδημοσίευση αλλά είχα αφήσει ασχολίαστη την είδηση. "Η France Τelecom συγκλονίζεται τον τελευταίο καιρό από τις απανωτές αυτοκτονίες ή απόπειρες αυτοκτονίας εργαζομένων της, που συνδέονται όλες με την αναδιάρθρωση της εταιρείας και την ανασφάλεια του προσωπικού όσον αφορά το μέλλον του. Από τον Φεβρουάριο του 2008 ως σήμερα, 23 εργαζόμενοι στη France Τelecom έδωσαν τέλος στη ζωή τους με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αλλοι 13 έκαναν απόπειρα, αλλά γλίτωσαν. Σύμφωνα με τα ψυχρά στατιστικά στοιχεία, το ποσοστό αυτοκτονιών στη France Τelecom δεν είναι μεγαλύτερο από τον μέσο όρο αυτοκτονιών του γαλλικού πληθυσμού. Με βάση την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, σε 100.000 Γάλλους αντιστοιχούν 17,6 αυτοκτονίες τον χρόνο. Αλλά για τους περίπου 100.000 εργαζομένους στην εταιρεία ο δείκτης έχει χτυπήσει κόκκινο". Η ερώτηση όμως του φίλου, παρ' ότι θα ήταν καλό να απαντηθεί κι από κείνον, μου έδωσε την αφορμή να καταθέσω μια εξήγηση που ταιριάζει με την θεώρηση ζωής που κατέχω, με προβληματίζει και με οδηγεί.... Αναφέρομαι στην Ελληνική πραγματικότητα που βιώνω και αναγνωρίζω καλύτερα. Παρόμοιες - με κάποια ίσως χρονική διαφοροποίηση - φαντάζομαι ότι θα είναι (ή θα ήταν) και οι συνθήκες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το "θα ήταν" και το "χρονική διαφοροποίηση" συνδέεται με την εκτίμηση πως ανάλογες κοινωνικές συνθήκες μ' αυτές που διαμορφώνονται σήμερα στη χώρα μας, ίσχυσαν πριν 15 - 20 χρόνια στην Κεντρική Ευρώπη. Αν έχουμε αυτό σαν δεδομένο ( και με την επιφύλαξη για πιθανές διαφοροποιήσεις λόγω ψυχοσύνθεσης και κλίματος) τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η θεωρία της "ευμάρειας" που επιχειρήθηκε και ως ένα βαθμό εδραιώθηκε, την τελευταία δεκαετία, στα μικρομεσαία αστικά στρώματα στην πατρίδα μας, είχε διαποτίσει σαφώς ενωρίτερα πχ τους Γάλλους. Όπως εμείς επενδύουμε στην πολιτική ιδεολογία του "καλοπερασάκια" με τα 4χ4, τις τηλεοράσεις πλάσμα, τα επώνυμα μοντελάκια, τις ατέλειωτες σπατάλες σε ανούσια καταναλωτικά αγαθά (και την απόκτησή τους χωρίς να μας απασχολεί το "ηθικόν" του πράγματος, σε πολλές περιπτώσεις ούτε το "νόμιμον") και διαμορφώνουμε έτσι , την συνολική κοινωνική συνείδηση που αναγνωρίζει και αποδέχεται τους μιζαδόρους ως έξυπνους, τους απατεώνες ως αυθεντίες, τους κλέφτες ως προσωπικότητες και πάει λέγοντας...... Κάπως έτσι θα υπήρξε προσήλωση σε παρόμοια "ιδανικά" προηγούμενες δεκαετίες και εις τας Ευρώπας...Ίσως με λιγότερες πινελιές λαμογιάς αλλά με την ίδια δίψα όσον αφορά την οικονομική - κοινωνική καταξίωση. Όταν όμως ενστερνισθείς τέτοιες απόψεις, διαμορφώνεις ανάλογα τον χαρακτήρα σου. Αν αλλάξουν τα δεδομένα κατά πόσο θα είσαι έτοιμος να αλλάξεις την ιλλουστρασιόν ζωούλα σου; Τότε θα είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις αναταράξεις; Την κατηφόρα; Την αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις; Κάτι τέτοιο νομίζω, και συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, ότι συμβαίνει στους φίλους Γάλλους. Μάλλον θεώρησαν -κακώς- ότι η αλλαγή θέσης σε μια εταιρεία διαταράσσει καταστροφικά την ζωή τους και επιχείρησαν να την αφαιρέσουν αυτοκτονώντας. Πόσο λάθος, αλήθεια, δρόμο ακολουθούν ταυτίζοντας τις εργασιακές σχέσεις, τον καταναλωτισμό με την ίδια την ζωή; Πώς είναι δυνατόν να συναρτάται η ζωή αυτή καθ' αυτή με το ύψος των αποδοχών, τον όροφο του γραφείου ή το αντικείμενο της εργασίας; Ο βαθύτερος προσδιορισμός του εαυτού μας, θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται μέσα από προσεγγίσεις αυτοεκτίμησης, αυτοσεβασμού έτσι ώστε να μπορούμε πραγματικά να ζούμε μια ζωή, όπως εμείς την διαλέγουμε και όχι όπως οι άλλοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν (καπιταλισμός, πρότυπα κά)