ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ

μόνο θαύμα

θα σώσει τη Νέα Δημοκρατία

στα τέλη του Νοέμβρη

Είδαμε πολλά στη Γαλάζια Παράταξη. Βλέπουμε καθημερινά και καρέ-καρέ και την Ιστορική της καταστροφή.

Η αυτοδιάλυση άρχισε εδώ και καιρό ….

· Τότε που για εκλογική δύναμη άνοιξε τις πόρτες στη λογική ελάτε, ελάτε, ελάτε… Να γίνουμε πολλοί, να μετρήσουμε ψήφους στην κάλπη. Ψήφους για να εκλεγούμε και να αναλάβουμε την Κυβέρνηση. Τότε μέσα σ΄ όλους αυτούς βρίσκονται εκείνοι που ενδιαφέρονται για την πραγματική Κυβέρνηση και την σωστή διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και εκείνοι που ενδιαφέρονται μόνο για την εξουσία και τις χαρές της.

· Τότε που για να κρατηθούν ισορροπίες συνέχειας, έκλειναν τα μάτια τους μπροστά σε ουσιαστικά δομικά και οργανωτικά προβλήματα.

· Τότε που για χάρη της εξουσίας και μόνο γίνονταν ηθικές υπερβάσεις και δίνονταν αξιώματα και υπουργεία ακόμη και σε ανθρώπους που δεν έπρεπε ούτε το κατώφλι της Ρηγίλλης να περνούν.

· Τότε που οι εκλεκτοί του στενού περίγυρου έκλειναν τις πόρτες στη λαϊκή φωνή. Που άρχισε έντρομα να αγωνιά και να προσπαθεί δυστυχώς μόνο με ¨μακρινές μπαλιές¨ να φτάσει στα κέντρα αποφάσεων.

· Τότε που η αγανάκτηση του ενεργού και κομματικά οργανωμένου λαού μετατράπηκε σε καθημερινή κατακραυγή.

· Τότε που οι τοπικές και νομαρχιακές οργανώσεις ουσιαστικά κατέβασαν για καιρό τα ρολά τους. Τα βουλευτικά γραφεία ανέλαβαν το ρόλο των τοπικών οργανώσεων και αυτή η πεισματάρικη πρωτοβουλία τους, έφερε το ανιστόρητο αποτέλεσμα των 10,5 μονάδων.

· Τότε που έγινε η μεγάλη στροφή και συντελέσθηκε η κατά ορισμένους σωτήρια κατάργηση των αιρετών κομματικών αντιπροσώπων. Δόθηκε βάρος στη περίφημη λαϊκή βάση. Στη βάση των πολλών. Των πολλών και ίσως αγνώστων. Και δόθηκε έτσι το δικαίωμα να μιλούν στα Καφενεία οι πάντες. Να μιλούν για τα εσωτερικά και οργανωτικά της Νέας Δημοκρατίας, όλοι. Ολοι, ισοδύναμα και με αναφαίρετο δικαίωμα. Και ας ψήφισαν στις 4 Οκτωβρίου, ένα οποιοδήποτε άλλο κόμμα είτε από αντίδραση είτε από περιορισμένη ΝεοΔημοκρατική συνείδηση. Κι αυτοί να βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι με τους πραγματικούς αγωνιστές, με τους ενσυνείδητους ΝέοΔημοκράτες, με τους ανθρώπους που δεν λύγισαν σε διώξεις ούτε κάμφθηκε η ιδεολογία τους ποτέ.

· Τότε που τα μικροσυμφέροντα και η επιμονή ορισμένων έφεραν την Πολιτική Ιδεολογία και την Ιστορία της Νέας Δημοκρατίας να συζητιούνται ασύστολα μέσα στα Καφενεία, όπως τα αθλητικά δρώμενα της εβδομάδας. Και εκεί αρχίζει η μεγάλη καταστροφή για την Παράταξη. Αρχίζει η επιμονή που με τη βοήθεια της άγνοιας της πραγματικότητας γίνεται πείσμα. Και το πείσμα γίνεται εμπάθεια και η εμπάθεια μίσος. Και το μίσος φέρνει στο τέλος διαίρεση. Δημιουργούνται τα στρατόπεδα και οι φατρίες. Και η διαίρεση φέρνει την καταστροφή. Μα επιστροφή δεν θα υπάρχει. Ο μονόδρομος αυτός, που ήταν δυστυχώς συμφέρον και επιλογή μόνο ορισμένων και μάταια φιλόδοξων, θα οδηγήσει στο γκρεμό της καταστροφής. Βέβαια ας είναι γνωστό σε όλους ότι μέσα από μια καταστροφή κανένας δεν βγαίνει κερδισμένος.