ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΕΝΑ...

Ελεύθερες σκέψεις - Μέρος 2ο
Ασφαλιστικού... συνέχεια: Συγνώμη!
02.12.2009 Ελεύθερο Βήμα

Γράφει ο Α.Π. Τερζής

Υποψία όμως γεννά, καθώς και απορίες, η "ανακάλυψη των Βρυξελλών που επιμένουν να απαιτούν αύξηση των χρονικών ορίων εργασίας των γυναικών, προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν. Γιατί αν δεν υπήρχαν οι Βρυξέλλες -ως "εποπτεύουσα αρχή"- η πολιτική ηγεσία της χώρας μας δεν θα 'πρεπε συνετά και υπεύθυνα να διαχειρίζεται το σημαντικό αυτό θέμα;

Οι Βρυξέλλες "ενοχοποιούνται" όμως σήμερα (όπως και χθες), για να καλυφθούν, προφανώς, οι μικροπολιτικές, οι επιδερμικές ενασχολήσεις με το θέμα ή οι ανικανότητες ή προχειρότητες, όλων όσων μέχρι σήμερα (ή καλύτερα χθες) είχαν την ευθύνη διαχείρισης του ασφαλιστικού προβλήματος. Και -επί πλέον- γιατί ως τώρα ποτέ δεν υπήρξε μια κοινή θέση, συνολικά της πολιτικής ηγεσίας, μια συμφωνία για την εξεύρεση οριστικής και μακρόχρονης λύσης.

Μήπως όμως υπήρξε ποτέ κάποιος εθνικός σχεδιασμός για οποιοδήποτε άλλο σημαντικό θέμα που απασχολεί, ταλαιπωρεί και βασανίζει -μια ολόκληρη ζωή- την Ελληνική κοινωνία; Επί παραδείγματι για: Παιδεία, Ανεργία, Υγεία, Αγροτική Οικονομία, Εξωτερική Πολιτική κ.λ.π.;

Κάθε φορά τα δήθεν λαμβανόμενα "μέτρα" είναι επεμβάσεις πρόχειρες, περιστασιακές, εφήμερες, δημοκοπικές και γι' αυτό αναποτελεσματικές. Γι' αυτό, ενώ τα χρόνια περνούν γρήγορα καταλήγουν τελικά άγονα! Σε όλους τους τομείς. Κανένας ούτε ανησυχεί ούτε νοιάζεται. Τυπικές και ευκαιριακές μόνο "αντιδράσεις" εκδηλώνονται. Δηλαδή: σε δουλειά να βρισκόμαστε! Ουσιαστικό αποτέλεσμα; ΚΑΝΕΝΑ! ΚΑΝΕΝΑ!

Όμως τα προβλήματα διαρκώς διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται διότι κανένα απ' αυτά δεν οδηγείται σε λύση! Προτιμάται ως "ενδεδειγμένη και συμφέρουσα" επιλογή η διαιώνισή τους. Ως πότε όμως; Αν ένα πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί στη γένεση του (που το κόστος είναι σχετικά μικρό), όταν με τη διαρκή αναβλητικότητα και τη διαιώνιση του το κόστος επίλυσης του διογκωθεί (πολλαπλασιαζόμενο), τότε δεν υπάρχουν τα ανάλογα οικονομικά μέσα (λόγω του πολύ υψηλού πλέον κόστους) για να οδηγηθεί σε λύση. Βλέπε: Ασφαλιστικό!

Παρόμοιες όμως λογικές και επιλογές που οδηγούν; Μήπως σε διαρκή κοινωνική αναταραχή η οποία φυσικά θα ενισχύσει πιθανόν δραστηριότητες τρομοκρατικών οργανώσεων, κουκουλοφόρων κ.λ.π.; Γιατί, θεώρησαν ίσως ότι, ως "λαϊκοί αγωνιστές", έχουν πλέον εξουσιοδοτηθεί να διαχειριστούν τα σημαντικά ασφαλιστικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας και των μελών της;

Αλλά, όσο κι αν ακούγονται ολ' αυτά δυσάρεστα και περίεργα, δυστυχώς χαρακτηρίζουν τη σημερινή πραγματικότητα η οποία στέλνει, το πιο ηχηρό s.o.s. (μετά τη μεταπολίτευση), σε πολλούς αποδέκτες, που πρέπει -επί τέλους- να αφυπνίσουν, να ανησυχήσουν και να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα του μηνύματός αυτού, πριν είναι πολύ αργά.

Παράλληλα, γράφεται και δηλώνεται δημόσια ότι, η χώρα βρίσκεται σε πραγματική κατάρρευση. Αναξιόπιστη, αφερέγγυα, με τραγική πιστοληπτική ικανότητα και με βέβαια -πολύ σύντομα μάλιστα- την επιτήρηση της οικονομίας, από τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκτιμάται μάλιστα ότι θα βρεθούμε σε πολύ στενή επιτήρηση! Το χειρότερο όμως είναι ότι μας θεωρούν ψεύτες και απατεώνες, εξ' αιτίας των πλαστών ή πλασματικών ή αναληθών ή ψεύτικων οικονομικών στοιχείων με τα οποία "ενημερωτικά" τους τροφοδοτούσαμε! Αυτήν την ντροπή ποιοι την αντέχουν; Ποιοι ευθύνονται. Η αξιοπρέπεια, η σοβαρότητα και η αξιοπιστία, προφανώς έννοιες ανύπαρκτες ή εν ανεπάρκεια στην "ισχυρή" Ελλάδα του έτους 2009!

Καιρός να συνέλθουμε και να σοβαρευτούμε. Διότι το ασφαλιστικό θέμα, από την μακρόχρονη κακοδιαχείριση του μετατράπηκε - κατέληξε σε πάρα πολύ δύσκολο πρόβλημα που φαντάζει δυσεπίλυτο.

Κάποιοι της πολιτικής ηγεσίας οφείλουν να ζητήσουν δημόσια ΣΥΓΝΩΜΗ από την Ελληνική κοινωνία, αναλαμβάνοντας έτσι τις ευθύνες τους. Αυτό υπαγορεύει το χρέος των πολιτικών προς τους πολίτες. Και γιατί ακόμη τα προβλήματα λύνονται μόνο με χειρισμούς ειλικρινείς, με αλήθειες. Και γιατί ακόμη είναι, σ' όλους γνωστό, πως με τα ψέματα κανένα πρόβλημα δεν είναι δυνατόν να λυθεί. Επί πλέον δε, με την επιλογή αυτή θα προκύψει αισιοδοξία κι ελπίδα.

Δείτε άλλα άρθρα στη κατηγορία: Ελεύθερο Βήμα