Όλοι είμαστε άνθρωποι, όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού.

Μετανάστες. Όχι το άλογο πίσω από το κάρο!" του Γιάννη Κορομήλη «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού». «Ιουδαίοι και Ελληνες – γράφει ο Απόστολος Παύλος (προς Γαλάτας γ’ 28)-δούλοι και ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες δεν διαφέρετε είστε άνθρωποι.» Όλοι είμαστε άνθρωποι, όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού. Μ’αυτή την έννοια και οι μετανάστες στη χώρα μας είναι «αδέλφια» μας, είναι άνθρωποι κι αυτοί. Σαν εμάς. Ακριβώς. Με τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ελπίδες. Κι αφού ζουν κι εργάζονται στη χώρας μας , πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα: στα αγαθά που είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευτυχία (στο βαθμό που αυτή είναι εφικτή για τον καθένας μας). Ως εδώ συμφωνούμε όλοι. Αν κάποιοι διαφωνούν τους διαφεύγει προφανώς ότι διαφωνούν με την πραγματικότητα και την αλήθεια. Υπάρχουν ωστόσο και κάποια λεπτά ζητήματα που δεν πρέπει να αγνοούνται. -Οι μετανάστες στη χώρας μας - 1.500.000 κατά έγκυρους υπολογισμούς , 2.000.000 κατ’ άλλους – δεν ήρθαν εδώ όλοι τους νόμιμα. Μπήκαν στη χώρα μας λαθραία είτε από τα χερσαία σύνορα μας (Αλβανοί κυρίως) είτε από τη θάλασσα (Ασιάτες) με τη βοήθεια (με αδρή αμοιβή μάλιστα) Τούρκων λαθροδιακινητών. Τίθεται κατά συνέπεια θέμα παράνομης παραμονής τους. Και η σχετική νομοθεσία επιβάλλει την απέλαση και την επαναπροώθηση στη χώρα τους. Να αγνοήσουμε λοιπόν αυτή τη νομοθεσία και να τους δώσουμε ιθαγένεια ή δικαίωμα να ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές; Θα τρίζουν τα κόκαλα του Σωκράτη. Που καταδικάστηκε άδικα κι ενώ μπορούσε, με τη βοήθεια του πλούσιου φίλου του Κρίτωνα, να δραπετεύσει δεν το έπραξε. Έμεινε και ήπιε το κώνειο διδάσκοντας με το θάνατό του ότι οι νόμοι είναι πάνω από όλους μας και δεν είναι νοητό να τους εφαρμόζουμε όπως και όταν μας βολεύει. Αν δεν είναι δίκαιοι οφείλουμε, οφείλει η κυβέρνηση, να τους αλλάξει. Δεν μπορεί επουδενί να τους παραβιάζει. Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν τίθεται θέμα πολιτικών δικαιωμάτων των εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών (ιθαγένεια, δικαίωμα ψήφου). Τα ανθρώπινα δικαιώματά τους φυσικά είναι απόλυτα σεβαστά. Υπάρχουν επίσης και εκείνοι που μπαίνουν στην Ελλάδα χωρίς ταυτότητα, χωρίς διαβατήριο ή άλλο ατομικό στοιχείο και υποβάλλουν αίτηση για πολιτικό άσυλο. Έτσι, σύμφωνα με το νόμο, δεν μπορούμε να τους απελάσουμε μέχρι να εκδοθεί απόφαση για το αίτημα του δηλαδή μέσα σε 2-3 χρόνια. Ούτε βέβαια και γι’αυτούς μπορεί να γίνεται λόγος πολιτογράφησης τους πριν αποδειχθεί ότι δικαιούνται ασύλου. -Οι ΗΠΑ , η Γερμανία, η Γαλλία, η Αυστραλία είναι πολύ μεγάλες, σε σχέση με την Ελλάδα, χώρες. Οι μετανάστες μπαίνουν σ’ αυτές τις χώρες μόνο νόμιμα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων). Και είναι σε αριθμούς ανάλογους με τις πραγματικές ανάγκες των χωρών αυτών. Τους δίνουν εύκολα σχετικά την ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα με όρους και προϋποθέσεις φυσικά. Εμείς ως χώρα 1. Είμαστε περίπου 10.000.000 άνθρωποι. Και έχουμε ήδη μια μουσουλμανική μειονότητα. .. Προσθέστε και τους μουσουλμάνους που θα αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα ή /και ιθαγένεια και θα φθάσετε αισίως σε ένα ποσοστό ψηφοφόρων 8%-10%. Ποσοστό που συνεχώς θα αυξάνεται λόγω της υπεργεννητικότητας τους. Προφανής ο δημογραφικός και ιστορικός μετασχηματισμός . Απρόβλεπτες οι συνέπειες . 2. Δεν είμαστε χώρα μακρινή όπως η Αυστραλία , οι ΗΠΑ ακόμα και η Γερμανία , Γαλλία κλπ. Έχουμε κοινά σύνορα με την Αλβανία (που παραβιάζονται μονίμως). Κι έχουμε μεγάλη απειλή από ανατολάς, από μουσουλμανική χώρα… Τα συμπεράσματα εύκολα και δυσάρεστα. Από το 1992 ο Παν. Κονδύλης διαπίστωσε ότι η Ελλάδα αποτελεί περίπτωση «φθίνοντος έθνους» και πρόσθεσε: «ελάχιστοι φαίνεται να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες της μετανάστευσης των λαών σε μια χώρα τόσο ευπαθή οικολογικά και τόσο έκθετη γεωγραφικά όσο η Ελλάδα». 3.ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία , Γαλλία, Αγγλία είναι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις. Η Ελλάδα ζει με δανεικά. Και έχει φυσικά πολλούς μετανάστες στη Γερμανία κι αλλού. Αυτό αποτελεί ένα επιπλέον λόγο να είναι – και οφείλει να είναι- υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των όποιων μεταναστών, όπου γης. Όμως με την οικονομική κρίση που μαστίζει και θα μαστίζει καθώς φαίνεται, για πολύ ακόμα τη χώρα μας, δεν είναι απίθανο το ενδεχόμενο συμπατριώτες μας να μεταναστεύουν από την Ελλάδα και αλλοδαποί να έρχονται στην Ελλάδα! Επιτείνοντας έτσι το δημογραφικό μετασχηματισμό. 4. Σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες χώρες όπου, λόγω πληθυσμιακού και οικονομικού μεγέθους, σωστής νομοθεσίας, πρόσφορων διαδικασίων ενσωμάτωσης, οι κάτοικοι τους δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα από τους μετανάστες, στη χώρα μας μεγάλο μέρος του πληθυσμού ανησυχεί για το οικονομικό του μέλλον, την διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα, ντόπια και εισαγόμενη, τα επαγγελματικά του προβλήματα και τα σοβαρά εθνικά μας θέματα. Όλα αυτά και άλλα ακόμα (που εκφεύγουν των ορίων της στήλης) μας οδηγούν στα εξής συμπεράσματα: *Πριν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε σε χορήγηση ιθαγένειας ή δικαιώματος ψήφου θα πρέπει απαραίτητα να ξεκαθαρίσουμε πόσους μετανάστες αντέχει η χώρα μας να δεχθεί αζημίως. Στη συνέχεια να θεσμοθετήσουμε ένα αυστηρό και κοινά αποδεκτό νομοθετικό πλαίσιο που θα αντιμετωπίζει ακριβοδίκαια τους ξένους μετανάστες χωρίς φυσικά να είναι σε βάρος των Ελλήνων. Να σταματήσει επιτέλους το γνωστό και προσφιλές μας ράβε – ξήλωνε. Θα χρειασθεί βέβαια χρόνος για να γίνουν σωστά όλα αυτά. Αλλά προς τι τόση βιασύνη; Είναι απορίας άξιο το γιατί η κυβέρνηση ετοίμασε άρον άρον ένα νομοσχέδιο και θα το φέρει στη Βουλή μεταξύ των πρώτων για ψήφιση. Γιατί τόση βιασύνη; Δεν έχουμε άλλα πιο επείγοντα προβλήματα; Για να προλάβουμε τυχόν καλοθελητές, από αβάσιμα συμπεράσματα και λεκτικές ακροβασίες σημειώνουμε: Σίγουρα, πρέπει να αγαπούμε τους μετανάστες. Όμως επουδενί περισσότερο από τους συμπατριώτες μας, από εμάς τους ίδιους. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν» είπε ο Ιησούς Χριστός. Μ’ αυτή την έννοια είναι παράλογο να ζητάει κανείς από τον ελληνικό λαό να παρανομούν ατιμώρητα οι λαθρομετανάστες πράγμα που δεν επιτρέπεται – και ορθώς- σε κανέναν Έλληνα πολίτη. Ούτε είναι λογικό να ζητάει από τους Έλληνες να κάνουν θυσίες πρώτα για τους μετανάστες κι ύστερα για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους. Ο «καλός Σαμαρείτης» θα πρέπει ασφαλώς να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Δεν ήταν της ίδιας φυλής με τον τραυματία όμως τον φρόντισε, τον περιέθαλψε, πλήρωσε γι’ αυτόν. Όμως ήταν πλούσιος, δεν ζούσε με δανεικά. Η Margaret Thatcher είπε χαρακτηριστικά: «Κανείς δεν θα θυμόταν τον καλό Σαμαρείτη αν είχε μόνο καλές προθέσεις. Είχε επίσης και λεφτά». Γιάννης Κορομήλης