Στειλτε την στον μαυρο…

της Στέλλας Αλαφούζου protagon.gr Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, όταν σε μια κακή στιγμή μου, βρέθηκα στο νοσοκομείο με σοβαρά σκισμένο γόνατο και με το αίμα να ρέει γάργαρο. Ο «υπέροχος» χειρουργός που με ανέλαβε, δεν άφησε κανέναν να με συνοδεύσει στο χειρουργικό κρεβάτι, γιατί κανείς δεν ήταν τόσο ψύχραιμος. Όλοι έβλεπαν το οστό στο γόνατό μου, εκτός από εμένα που επέμενα ότι δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Η βοηθός του χειρουργού, που διάβαζε τα στοιχεία μου, τις αλλεργίες μου, το ιστορικό μου, γύρισε ξαφνικά και με ρώτησε: «Τον κύριο Αλαφούζο, τι τον έχεις κορίτσι μου;», «Πατέρα μου!» της απάντησα εγώ ...χαμογελαστά, νομίζοντας πως η καλή κυρία με τη βελόνα και την κλωστή, ξέρει τον μπαμπά μου. «Τον Αριστείδη και τον Γιάννη τον Αλαφούζο, εννοώ…» διευκρίνισε γουρλώνοντας τα μάτια. «Τον Γιάννη; Θείο μου τον έχω τον Γιάννη!» της απάντησα και μετά δεν θυμάμαι γιατί λιποθύμησα απ’ την αιμορραγία.Και βέβαια έχω θείο Γιάννη Αλαφούζο. Είναι ένας απ’ τους υπέροχους αδελφούς του μπαμπά μου, αλλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με την γνωστή οικογένεια των Αλαφούζων. Όταν συνήλθα, μου είπαν ότι απ’ το χειρουργείο, πέρασαν οι μισοί και παραπάνω από τους επιμελητές του νοσοκομείου. Η δε μητέρα μου που περίμενε κάπου απ’ έξω, είχε τρελαθεί από την αγωνία βλέποντας λευκές ρόμπες με ταμπελάκια διαφόρων ειδικοτήτων να περνούν από μπροστά της. Έμφραγμα, αμυγδαλές, καρκίνος, καισαρική, προστάτης… ήταν λίγες μόνο από τις πιθανές και απίθανες επιπλοκές που πέρασαν απ’ το μυαλό της, βλέποντας όλες αυτές τις ειδικότητες από πάνω μου. Η αλήθεια για τη μη σχέση μου με τη γνωστή οικογένεια, φυσικά δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Δεν το έκανα επίτηδες. Ήμουν ημιλιπόθυμη και απάντησα σε ό,τι ακριβώς με ρώτησαν. Η απογοήτευση του χειρουργού που με ανέλαβε – ο οποίος δεν είπε ποτέ όχι στο «δωράκι» της μαμάς μου αμέσως μετά τη μικροεπέμβαση- ήταν τέτοια, που όταν ξαναπήγαμε για την αφαίρεση των ραμμάτων, είπε στην ξανθιά βοηθό του «Στείλτε την στον μαύρο…». Και κάπως έτσι με προώθησαν σε έναν νέγρο ειδικευόμενο χειρουργό. Σε έναν ψηλό, όμορφο άνδρα, με χαμόγελο καθησυχαστικό. Σε έναν γιατρό που είπε «περάστε παρακαλώ, καθίστε…» Σε έναν επιστήμονα που πούλαγε παράνομα cd στα Εξάρχεια για να στείλει λεφτά στη μαμά του στη Νιγηρία. Σε έναν τύπο που έκοβε τα ράμματα με φροντίδα για να μη μείνει σημάδι. Σε έναν γνώστη της τζαζ. Σε έναν τύπο που ήξερε τις απάτητες παραλίες της Σύρου καλύτερα από εμένα. Σε έναν επιστήμονα που θα ήθελα πολύ να ήταν συγγενής μου, φίλος μου, γείτονας… και ΕΛΛΗΝΑΣ