"Είναι ζήτημα αξιοπιστίας" του Γιάννη Κορομήλη

	Κρίσιμη χρονιά το 2010. Ιδιαίτερα κρίσιμοι οι πρώτοι μήνες της. Που θα δείξουν σ’ ένα μεγάλο βαθμό τι πρόκειται να επακολουθήσει. Αυτό το μήνα θα καταθέσει η χώρα μας στις Βρυξέλλες το προσχέδιο (σήμερα) και το αναθεωρημένο πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Αν εγκριθεί, όχι πως θα λυθούν τα προβλήματά μας, αυτά θέλουν χρόνια, αλλά θα πάρουμε μια ανάσα. Και προπαντός θα γλιτώσουμε, προς το παρόν τουλάχιστον, από τα χειρότερα. Και τα χειρότερα θα μας βρουν αν δεν εγκριθεί. Οπότε θα βγούμε στις διεθνείς αγορές να δανεισθούμε (δεν θα είμαστε εξάλλου και οι μόνοι) και ουσιαστικά δεν θα μας δανείζουν (δυσθεώρητα επιτόκια). Θα προσφύγουμε λοιπόν ως κράτος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να αντλήσουμε τα κεφάλαια που χρειαζόμαστε για την αποπληρωμή των δανεικών και των δόσεων δανείων που λήγουν. Σημαίνει δε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: Αιματηρές περικοπές στις δαπάνες, βαθιά ύφεση της οικονομίας, βαρύτατο πλήγμα στην κοινωνική συνοχή, γενικευμένη κρίση που θα πάρει τις διαστάσεις κοινωνικής και τελικά πολιτική κρίσης. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Θεός να βάλει το χέρι Του. Καταφανώς λοιπόν η Κυβέρνηση (αυτή έχει την κύρια ευθύνη ) οφείλει να πράξει το καλύτερο δυνατό – χωρίς να σκεφτεί τις αντιδράσεις του «βαθέως Πα.σο.κ», των ρετιρε και των συντεχνιών, των εργατοπατέρων κ.α. – ώστε το Πρόγραμμα Σταθερότητας να εγκριθεί. Και η αντιπολίτευση, η αξιωματική πρωτίστως, να βάλει πλάτη, όπου και όπως μπορεί και πρέπει. Αν εγκριθεί - θα αναρωτηθεί κανείς - θα μπούμε στο δρόμο της εξόδου από την κρίση, θα δούμε «φως στην άλλη άκρη του τούνελ»; Όχι βέβαια. Αλλά θα ανασάνουμε. Θα μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε. Γιατί δεν φτάνει να εκπονηθεί ένα επαρκές και πειστικό αναθεωρημένο Πρόγραμμα. Αυτό είναι απλά η «καλή αρχή». Πρέπει να εφαρμοσθεί. Και η εφαρμογή είναι το ουσιαστικό και το ασύγκριτα δυσκολότερο. Και εφαρμογή σημαίνει μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις. Κι αυτές απαιτούν περικοπές εσόδων, κατάργηση «κεκτημένων», σκληρή λιτότητα. Και η πλειοψηφία του λαού μας, οι περισσότεροι από μας, είμαστε κακομαθημένοι. Ακούγεται αντιλαϊκό όμως είναι η απλή αλήθεια. Τρεις τουλάχιστον δεκαετίες τώρα μάθαμε να ζούμε ξοδεύοντας περισσότερα από αυτά που βγάζαμε. Απλώναμε δηλαδή τα πόδια μας «έξω από το πάπλωμα». Και ως κράτος και ως άτομα. Οι εισαγωγές μας ήταν και παραμένουν ασύμμετρα μεγαλύτερες από τις εξαγωγές μας. Το κράτος μας ήταν και παραμένει υπέρογκο, αδηφάγο, σπάταλο και διεφθαρμένο. Στο όνομα της εξυπηρέτησης του κομματικού συμφέροντος και της αποφυγής του πολιτικού κόστους ήκμαζαν και ακμάζουν οι πελατειακές σχέσεις, το ρουσφέτι και η ικανοποίηση παράλογων ή έστω αβάσιμων αιτημάτων. Όλα αυτά μαζί εκτείναξαν στα ύψη το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Τόσο ψηλά που ξεπέρασαν και την λογική και ελεγχόμενη «οροφή». Με προφανή τον κίνδυνο να φτάσουμε στη χρεοκοπία. Το ζητούμενο δεν είναι τα μεγάλα οράματα, τα μεγάλα λόγια, ο λαϊκισμός και τα ευχολόγια. Μεγάλα οράματα είχε και ο Χαρίλαος Τρικούπης. Όμως παρά ταύτα η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και ο ίδιος στο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και το «Τις πταίει;». Το μεγάλο ζητούμενο είναι να πεισθεί ο λαός, οι παραγωγικές τάξεις, οι εθνοπατέρες, οι εργατοπατέρες, οι προνομιούχοι, οι συνδικαλιστάδες και πρώτα οι έχοντες και κατέχοντες να κάνουν θυσίες (ή «θυσίες»), να χάσουν λίγο από τη βολή και την καλοπέρασή τους, να μπουν στον αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας, της αξιοπρέπειας, του φιλότιμού μας. Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για κατάργηση της στήριξης των οικονομικά ασθενέστερων συνάνθρωπων μας. Το μεγάλο ζητούμενο δηλαδή, είναι να αποφασίσουμε – πρώτη η κυβέρνηση- ότι «το πάρτι τελείωσε», ότι είναι πλέον αδύνατο να ζούμε με δανεικά. Κοντολογίς να αλλάξουμε όλοι (πρώτα τα κόμματα) νοοτροπία. Κι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. (Κάποιοι λεν αδύνατο). Η αλλαγή νοοτροπίας πρέπει να αρχίσει «από το κεφάλι». Από κει απ’ όπου άρχισε και η κακοδαιμονία μας. Από κει που «βρωμάει το ψάρι». Δηλαδή από την κυβέρνηση, τους κρατούντες, τα κόμματα. Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο. Μα το έθιξαν ανεπανόρθωτα. Είναι έτοιμος να κάνει θυσίες , αφού πειστεί ότι θα πιάσουν τόπο, όχι στα χαμένα. Δυστυχώς για όλους μας και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, αρκείται σε ευχολόγια, λαϊκισμούς και βερμπαλισμούς. Πώς να πείσει ο σημερινός πρωθυπουργός τους εργαζόμενους να δεχθούν μείωση των αποδοχών τους γιατί δεν υπάρχουν λεφτά, όταν ο ίδιος προεκλογικά διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους ότι «λεφτά υπάρχουν»; Διατυμπάνιζε «ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι αλλά το πρόβλημα θα το λύσει η πράσινη ανάπτυξη» και τρεις μήνες τώρα όλο νέοι φόροι συζητούνται και θεσμοθετούνται; Όταν το μόνο που είδαμε ως μέτρο «πράσινης ανάπτυξης» είναι η υπερβολική αύξηση – τιμωρία των τελών κυκλοφορίας των παλιών αυτοκινήτων; Μήπως με τα βιογραφικά σημειώματα – πάνω από 30.000 για 88 θέσεις- που κατέληξαν να καθυστερήσει η όλη διαδικασία και πάνω από το 90% των διορισθέντων να είναι στελέχη του κυβερνώντος κόμματος; Η μήπως με τις ψευδεπώνυμες διαβουλεύσεις; Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο. Όμως έχει και μνήμη και μυαλό. Δεν ξεχνάει. Και ξέρει πότε τον δουλεύουν και πότε όχι. Μπορεί να άργησε να μάθει. Μπορεί να πλήρωσε ακριβά. Όμως έμαθε. Αν λοιπόν η Κυβέρνηση, αν η Αντιπολίτευση, αν τα κόμματα θέλουν πραγματικά να μην βουλιάξουν πρέπει να αλλάξουν εκ θεμελίων. Το μέγιστο ζητούμενο σήμερα είναι η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Αν η Κυβέρνηση, αν τα κόμματα δεν αποχτήσουν το συντομότερο δυνατό αξιοπιστία το μέλλον προμηνύεται απ- αίσιο. Πρώτα για τα ίδια. Γιάννης Κορομήλης