Δυναμίτης PRESS

Γράφει ο Ν. Σπυρίδης

Το άλλο …Καφενείο

Ας πούμε που βρίσκεται. Ανεβαίνοντας στον πεζόδρομο της Μ.Αλεξάνδρου στο ύψος του Γκραν Σαββίδη, αριστερά, μπαίνοντας στη Βάρναλη, λίγο πριν τα χειμερινά ΔΙΟΝΥΣΙΑ, (τώρα πώς τα Διονύσια έγιναν σήμερα ΚΟΥ-ΚΟΥ, παιδικά παιχνίδια, θα το πούμε άλλη φορά), αριστερά είναι η Κρέσνας και στο νούμερο 3 πέφτουμε πάνω στο καφενείο «Το άλλο…καφενείο». Και μη νομίζετε ότι όλα αυτά είναι προσπάθεια ενταγμένη σε κάποιο διαφημιστικό σχέδιο. Τετραγωνικά, όσα μέσα, τόσα και έξω. Πατάρι της Χιονιδείου εποχής. Ένα μικρό καφενεδάκι 30 τετραγωνικών, χωρίς σκοτεινές γωνιές και φυμέ τζάμια. Και όμως κάποιος το κυνηγάει… Το «άλλο καφενείο» είναι ο Μιχάλης. Η διαφορά είναι ότι έχει προσωπικότητα. Τον λένε ιδιόρρυθμο-ιδιότροπο. Η καθαριότητα, η σωστή διαχείριση ενός μικρού χώρου, η ευγένεια, κάθε άλλο παρά αρνητικά στοιχεία είναι. Το παιδάκι που σερβίρει δεν είναι δούλος. Το να φερθείς ευγενικά είναι αγωγή και πολιτισμός. Το καφέ δεν είναι ο χώρος που ο καθένας μπορεί να βγάζει τα απωθημένα του, μάλωσε με την πεθερά του, έχασε η ομάδα του, ή το κόμμα του δεν «τραβάει». Δεν μπορεί να ασκείς εξουσία επειδή πληρώνεις έναν καφέ. Λανθασμένη η άποψη ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ο Κώστας και ο Βαγγέλης, τα παιδιά του καφέ. Αυτή είναι η ιεραρχία. Ο Βαγγέλης «θέλει να πάρει τη θέση του Κώστα» και την πήρε. Ο Κώστας έφυγε φαντάρος. Τώρα έχουμε και έναν Δημήτρη. Όταν αλλάζεις στέκι είσαι σαν το ναυαγό, σαν το μετανάστη σε ξένη χώρα. Έτσι ένιωσα και εγώ αλλά σύντομα συνήθισα. Έφυγα από την πλατεία από τη Γεωργάκη Ολυμπίου και τη Μ.Αλεξάνδρου. Μαγαζιά «καφέ» στη σειρά, απρόσωπα, σαν ιχθυοπωλεία σε κλειστές αγορές, που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο μαγαζάτορας. Ηρθε και με βρήκε η ομάδα «ΠΗΓΑΣΟΣ», το θέατρό μας. Χάρης, Βέτα, Κώστας, αλλά και ο Κρίτων, γεωπόνος (τι όμορφη λέξη), Ηπειρώτης με γνώσεις και αγάπη για την επιστήμη του, αλλά και λατρεία για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Με τον Κρίτωνα, δεν ξέρω, αλλά έχουμε μια άριστη επικοινωνία για θέματα της φύσης. Κάνει ωραίες περιγραφές για τις καλλιέργειες αλλά και για τις σχέσεις τω ανθρώπων του μόχθου. Ίσως γιατί είναι και ο ίδιος καλλιεργητής και όχι δημόσιος υπάλληλος. Πιστεύω ότι εκεί, στο αναγκαστικό ωράριο, νεκρώνονται όλες οι ψυχές. «Άλλο καφενείο» και πολύ ζωντανή μουσική σχεδόν όλα τα βράδια. Ο Μιχάλης δίνει βήμα να εκφραστούν πολλοί ντόπιοι καλλιτέχνες και διάφορα μουσικά σχήματα. Αυτή η ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη, χωρίς την καταπίεση του μαγαζάτορα, του υποχρεωτικού προγράμματος, της πίστας και των άλλων παρενεργειών που συνοδεύουν όλα τα παραπάνω, είναι ο ιδανικότερος τρόπος η βραδιά να τελειώσει πολλές φορές γλυκοχαράζοντας. Ονόματα και σχήματα που κοσμούν το «άλλο καφενείο», γιατί είναι και άλλο, όπως ο Γ. Βατουσιάδης, το σχήμα «Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα», «BODY STEEL», «Κώστας και Κώστας», «Γιώργος Χαρισόπουλος», «Κώστας και Φίλιππος», «Μαρία Φωτοπούλου (βιολί), Γιάννης Μπελογιάννης (κιθάρα)», «Γιώργος Γάκης και Γιάννης Πανικίδης», «Αθανάσιος Οικονόμου-Το Τρίο Α. Καλιφατίδης, Α. Καπαγιαννίδης και Δ. Λάππας» κ.λ.π. Όπως βλέπετε, είναι λίγο απίθανο να μη σε αγγίξει μουσικά κάποιο από αυτά τα ονόματα. Κάπου-κάπου εμφανίζεται και ο Μανώλης Ρασούλης (όχι καλλιτεχνικά), μαζί με το φίλο μου τον Κώστα τον Μπουζιώτα. Η συζήτηση ανεβαίνει, διαφωνούμε, συμφωνούμε και στο τέλος ανανεώνουμε το ραντεβού μας δίνοντας χρόνο στον εαυτό μας να επεξεργαστεί το τι συζητήθηκε. Έρχεται και με βρίσκει ο φίλος μου ο Γιάννης Καζταρίδης και τελευταία ο Κάλφας. Δεν ξέρετε πόσο ευχάριστο συναίσθημα είναι να σε θυμούνται οι φίλοι και να σε επισκέπτονται στο νέο σου στέκι. Νιώθεις σαν οικοδεσπότης. Να πω για ένα κλάδο παρέας, μια νέα συντροφιά των παιδιών του Δημοτικού Ωδείου, τους καθηγητές Ναβροζίδη, Λιμπανοβνό, Μαρία Στάθη, Ευθύμη Μαυρίδη, Μπέτυ Τσομίδου, Ροδή Κελεσίδου, Γιώργο Γκοτζαμάνη, Τασχουνίδη Χρήστο, Τάκα Σπύρο, που μας έφυγε στην Κοζάνη τώρα τελευταία, Ζιάκα Ανδρέα και άλλοι. Θα μου πείτε, τι μας αραδιάζεις τόσα ονόματα για ένα καφενείο…. Όλα τα καφέ έχουν ονόματα. Ναι φίλοι μου. Αυτό είναι «Το άλλο …καφενείο» και όταν γράφεις ας πούμε ένα χρονογράφημα είναι απαραίτητα και όλα τα ονόματα και κάποιες χρονολογίες. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το μεράκι, το πάθος του Μιχάλη για τη συλλογή παλαιών αντικειμένων της καθημερινής ζωής. Μπαίνοντας αριστερά είναι η κρεμάστρα με την πετσέτα «Καλημέρα» και οι τρεις κοπέλες με την αθώα ομορφιά. Παλιά την έβλεπες σε πολλά σπίτια. Υπ’οψιν ότι στην πετσέτα δεν σκουπιζόταν κανείς. Ήταν για ομορφιά και ένδειξη καθαριότητας και νοικοκυροσύνης. Αμέσως μετά το κλασικό κάδρο «ο πωλών επί πιστώσει, ο πωλών τοις μετρητοίς». Ο πρώτος κατεστραμμένος, αδύνατος, ακαταστασία παντού, απελπισία, γκαζόλαμπα, άδειο το χρηματοκιβώτιο. Ο δεύτερος χοντρός, ροδοκόκκινος, σταυροπόδι, ντυμένος ωραία, γιλέκο, ρολόι με καδένα, και όλα τακτοποιημένα στο γραφείο. Το χρηματοκιβώτιο ανοιχτό, γεμάτο όμως. Τώρα να πούμε κα μια αλήθεια που αναιρεί τα μηνύματα του κάδρου. Κανείς που πούλησε επί πιστώσει (βερεσέ) που λένε, δεν έχασε ποτέ. Οι δικοί του λογαριασμοί πάντα ήταν φουσκωμένοι, τόκοι επί τόκων και ποτέ δεν συμφωνούσαν με το τεφτεράκι του φουκαρά. Δίπλα υπάρχει μια παλιά φωτογραφία από την παλιά Κατερίνη. Ένα κάρο συρόμενο από βουβάλια, φορτωμένο με καλαμπόκια, ακριβώς στην πλατεία της πόλης το 1948. Αμέσως μετά μια άλλη φωτογραφία απεικονίζει την ποδοσφαιρική ομάδα «Μέγας Αλέξανδρος» προπολεμικά. Οι ποδοσφαιριστές πάντα στη μόδα, χωρίστρα στη μέση και φιλέ στα μαλλιά. Τέτοιες φωτογραφίες είναι και στον απέναντι τοίχο σαν σκηνές από παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Για τους μεγάλους αναμνήσεις, για τους νεότερους συγκρίσεις. Συνεχίζεται ...