Δυναμίτης PRESS

	«Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του λαού, από το λαό και για το λαό», έλεγε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν. Ο ορισμός του, ένας από τους πολλούς, προσεγγίζει περισσότερο από τους άλλους την ουσία της δημοκρατίας. Με βάση τον ορισμό αυτό και την κοινή λογική οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η όποια απόφαση, πολλω μάλλον οι σημαντικές, της εκάστοτε Κυβέρνησης νομιμοποιείται από τη συμφωνία του λαού. Αν μια κυβερνητική απόφαση δεν έχει τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του λαού δεν νομιμοποιείται. Η συμφωνία αυτή θεωρείται δεδομένη όταν εγκριθεί από την πλειοψηφία στη Βουλή από τους βουλευτές δηλαδή του κυβερνώντος κόμματος που πήρε την πλειοψηφία των εγκύρων ψηφοδελτίων των προηγηθεισών εκλογών. Μετανάστες - Ιθαγένεια, Ψήφος Το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια (και ψήφο στις δημοτικές εκλογές) μεταναστών που κατατέθηκε ήδη στην ολομέλεια της Βουλής, αν συγκεντρώσει υπέρ αυτού την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών ή, σε κάθε περίπτωση, 151 βουλευτών αυτόματα (αν και αυθαίρετα) θεωρείται ότι εξασφάλισε την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού και γίνεται νόμος του κράτους. Είναι προφανές ότι όταν λέμε έχει την έγκριση του λαού (όπως απαιτεί η δημοκρατία) εννοείται ότι τάσσονται υπέρ αυτού οι μισοί και πλέον Έλληνες πολίτες. Αν όμως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο για τους μετανάστες ψηφιστεί από 151 ή και από 160 βουλευτές δεν προκύπτει αυτή η πλειοψηφία. Γιατί οι 160 βουλευτές του Πασοκ εκλέχτηκαν (με βάση τον εκλογικό νομο Σκανδαλίδη, νόμο που δεν εγκρίθηκε βέβαια από την πλειοψηφία του λαού) από το 44% των πολιτών αφού ένα μεγάλο τμήμα απείχε, δεν πήγε να ψηφίσει. Και αφαιρέθηκαν πρώτα (αυθαίρετα επίσης) τα λευκά και τα άκυρα. Στην πραγματικότητα δηλαδή υπέρ του Πασοκ ψήφισε το 33% περίπου του συνόλου των ψηφοφόρων. Δηλαδή μια μειοψηφία πόρρω απέχουσα από την απαιτούμενη πλειοψηφία. Κατά τεκμήριο λοιπόν το νομοσχέδιο θα γίνει νόμος του κράτους αν και δεν έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού. Κι αυτό (στο βαθμό βέβαια που οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν σωστά ή έστω κατά προσέγγιση τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, κάτι που γενικά γίνεται αποδεκτό) γιατί και οι δύο πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως με τη χορήγηση της ιθαγένειας στους μετανάστες, όπως προβλέπεται στο νομοσχέδιο συμφωνεί μόνο το 35%-37% των ερωτηθέντων. Δεν συμφωνεί δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία. Η πλειοψηφία του λαού ζητάει αυστηρότερες προϋποθέσεις (χρονικές, συμφωνεί μόνο το 18% και από άλλες). Οι μισοί από τους ερωτηθέντες διαφωνούν με το να ψηφίζουν μετανάστες στις δημοτικές εκλογές ενώ συμφωνεί το 40%. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 59% δηλώνει ότι η μετανάστευση βλάπτει και μόνο το 19% ότι οφελεί, το 92% ότι ο αριθμός έχει φτάσει και έχει ξεπεράσει το όριο αντοχών της χώρας και μόνο το 3% ότι δεν έχει φτάσει. Μείζον θέμα Με βάση τα παραπάνω (πάμπολλα τα παρόμοια παραδείγματα) προκύπτει ένα μείζον θέμα. Έχει το δημοκρατικό δικαίωμα, και από πού άραγε το αντλεί, μια κυβέρνηση να «γράψει στα παλιά της τα παπούτσια» τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού; Κι αν θέλουμε να ακριβολογούμε στην ουσία δεν μιλούμε για όλη την κυβέρνηση αλλά κυρίως για τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό που συντάσσει το εκάστοτε νομοσχέδιο. Κι αυτό γιατί όπως έχουν διαμορφωθεί οι σχετικές διατάξεις του Συντάγματος (1986, 2001) ο πρωθυπουργός είναι σχεδόν παντοδύναμος. Ο σημερινός μάλιστα, ο κ. Γ. Παπανδρέου δήλωσε ήδη, αρκετές φορές ως τώρα: «αν δεν εγκριθεί ένα νομοσχέδιο πέφτει η Κυβέρνηση». Ποιος άραγε υπουργός ή και βουλευτής θα ήθελε να χάσει τη θέση του και επιπλέον να φορτωθεί την ευθύνη παραίτησης της Κυβέρνησης και διενέργειας νέων εκλογών; Προφανώς κανένας. Σε τελική ανάλυση λοιπόν αυτός που αποφασίζει για όλα και κατά το δοκούν είναι ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. Αντε και μερικοί υπουργοί και πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων σημειώνουμε ότι αυτό ίσχυε και για τους προηγούμενους Πρωθυπουργούς, από το 1986 (τουλάχιστον) και εντεύθεν. Αυτό ισχύει και σε πολλές άλλες δημοκρατικές χώρες. Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί πως ο Πρωθυπουργός θεωρεί επείγον να δώσει δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές σε 260.000 μετανάστες, ενώ δεν κάνει τίποτε για το δικαίωμα ψήφου των εκτός Επικράτειας Ελλήνων, των ομογενών μας στην Ευρώπη, στην Αμερική και αλλαχού. Όταν μάλιστα το δικαίωμα ψήφου στους ομογενείς προβλέπεται ρητά από το άρθρο 51 παρ. 4 του Συντάγματος. Ποια σκοπιμότητα υπαγορεύει μια τέτοια ακατανόητη συμπεριφορά άγνωστο. Όσο για τη νομιμοποίηση των κυβερνητικών αποφάσεων, τυπικά το ζήτημα αυτό καλύπτεται και από το Σύνταγμα, (αρμοδιότητες Πρωθυπουργού – Βουλής) όσο και από την εκλογική και συναφή νομοθεσία. Από κει και πέρα βέβαια μένει ανοιχτό το θέμα νοηματοδότησης και λειτουργίας της δημοκρατίας μας. Μένει επίσης να προβληματισθεί ο καθένας μας γιατί ο λαός και κυρίως η νεολαία μας, γυρίζει την πλάτη στην πολιτική και στα κόμματα. Γιατί άραγε θα πρέπει να έχει όλες τις αρμοδιότητες ο εκάστοτε πρωθυπουργός και δεν πρέπει να δοθούν βασικές αρμοδιότητες και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γιατί να μην καθιερωθεί με την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, συνταγματικά ένας πάγιος εκλογικός νόμος. Και τέλος: Πιστεύουμε όντως στο λαό; Θέλουμε να έχει ή όχι αυτός τον πρώτο λόγο; Αν όχι για ποιο λαό και ποια δημοκρατία μιλάμε; Γιάννης Κορομήλης