Κάποτε μπορούσαμε να καμαρώνουμε ότι στην Ελλάδα η έννοια της ελεύθερης διαβίωσης ...

Κάποτε μπορούσαμε να καμαρώνουμε ότι στην Ελλάδα η έννοια της ελεύθερης διαβίωσης ήταν ένα από τα αγαθά που λειτουργούσε ως αντίβαρο στην αναπτυξιακή πορεία των άλλων χωρών ακόμα και των Ευρωπαϊκών.

Πόσοι δεν είχαμε παρατηρήσει με θλίψη ότι “Στην πολιτισμένη Ευρώπη”, ο κόσμος δεν τολμά να κυκλοφορήσει μετά τις 8 το βράδυ… Ακούγαμε με φρίκη τις ιστορίες της Αμερικής, όταν σε πολυσύχναστα μέρη, κάποιος φώναζε βοήθεια και όλοι γύρναγαν το κεφάλι φεύγοντας τρέχοντας.

Η αρπαγή μίας τσάντας ήταν είδηση. Ο βιασμός, πρωτοσέλιδο στην “Απογευματινή”, ενώ κανένας, μα κανένας δεν τολμούσε να αγγίξει ηλικιωμένη γυναίκα, τυφλό λαχειοπώλη, ΑΜΕΑ που βγάζει το ψωμί του στο πεζοδρόμιο.

Ναι. Είχαμε όλα τα στραβά του κόσμου, αλλά κυκλοφορούσαμε Ελεύθερα! Βράδυ, πρωΐ, στο κέντρο, στις συνοικίες, στις γειτονιές. Χλευάζαμε στο Σύνταγμα τον Παπαθεμελή που ήθελε να κλείνει τα κέντρα “νωρίς”, γιατί εμείς είμασταν Ελληναράδες και όχι κουτόφραγκοι να πηγαίνουμε για ύπνο από τις 10…

Φαίνεται ότι στοχεύαμε σε μόνιμη καταστολή, σε μία μόνιμη κατάντια και ηττοπάθεια αφού σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην με την συνενοχή όλων μας. Γιατί εμείς επιτρέψαμε την μετατροπή της χώρας σε μία φυλακή, παραδίδοντας ακόμα και το βασικό μας δικαίωμα, αυτό της ελεύθερης διαβίωσης στους εξουσιαστές. Δεν σεβαστήκαμε την μακραίωνη παράδοση και κληρονομιά μας που έπρεπε να την προασπίσουμε με κάθε τρόπο. Βουτήξαμε στον βόθρο του χρηματιστηρίου, όταν κάποιοι έφερναν δούλους για να χτίσουν Ολυμπιακά έργα. Πάλι εμείς τα πληρώναμε βέβαια αλλά ποιός να πάει στα εργοτάξια να δει ότι όλοι οι “εργαζόμενοι του θαύματος της ανάπτυξης” της τσιμεντοποίησης δηλαδή, ήταν ανασφάλιστοι σκλάβοι και ούτε ΈΝΑΣ Έλληνας; Ποιός να πάει στα εργοτάξια των περιβόητων οδών για να δει ποιοί δούλευαν υπό το καθεστώς της υπεργολαβίας;

Κοιτάζαμε σαν χάνοι τα πρωϊνάδικα που έλεγαν για την περιβόητη “καθημερινότητα”. Τρία κουλούρια αύξηση στην σύνταξη ήταν το Εθνικό ιδεώδες, όταν η ίδια η πατρίδα καταστρεφόταν αργά αλλά σταθερά. Κοιτάζαμε το πορτοφόλι μας ενώ ο δρόμος έξω από το σπίτι μας μετατρεπόταν σε ζούγκλα. Αφήσαμε την κοινωνική μας υπόσταση και τους αγώνες σε ιδεολογικά χρεωκοπημένα ρετάλια που όμως καταλάμβαναν όλες τις θέσεις. Δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, καθηγητές και σήμερα υπουργοί, σύμβουλοι, γραμματείς και φαρισαίοι.

Γιατί κάθε απάνθρωπη εξουσία αυτό θέλει: Την βασιλεία του τρόμου. Τον τρόμο στην καθημερινότητα. Ανθρώπους κλεισμένους στα σπίτια τους να βλέπουν μία εικονική πραγματικότητα στις οθόνες. Να μην ανταλλάσουν απόψεις, να μην κυκλοφορούν, να πιστεύουν ότι το “κοινό αίσθημα” είναι οι χρυσοπληρωμένες δημοσκοπήσεις.