Από το προεκλογικό “λεφτά υπάρχουν”, φτάσαμε στο “είμαστε ένα βήμα πριν από την καταστροφή”

Από το προεκλογικό “λεφτά υπάρχουν”, φτάσαμε στο “είμαστε ένα βήμα πριν από την καταστροφή”. Με σχεδόν το ίδιο επιτόκιο δανειζόμασταν την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων, χωρίς κανένας να κάνει λόγο για καταστροφή. Σήμερα, έχουμε μάθει όλοι ποιό είναι το ημερήσιο επιτόκιο δανεισμού. Το 1999, γιατί δεν το ξέραμε; Δεν είχε σημασία τότε και έχει σήμερα; Προφανώς και όχι. Απλά σήμερα ταιριάζει πολύ καλύτερα στο όλο επικοινωνιακό σύστημα που στοχεύει σε έναν απλό στόχο: Την κάμψη κάθε είδους αντίδρασης. Πότε άλλοτε θα απολύονταν μαζικά 100.000 ή ίσως και παραπάνω συμβασιούχοι και δεν θα άνοιγε ρουθούνι; Ακούτε τώρα τίποτε; Η απόλυση όλων αυτών των ανθρώπων θεωρήθηκε σχεδόν σαν κάτι αυτονόητο. Η μείωση στο μηνιαίο εισόδημα, επίσης θεωρείται σαν κάτι φυσιολογικό. Στο μεταξύ διάστημα, η ασυδοσία σε όλους τους άλλους τομείς συνεχίζει να υπάρχει κανονικά. Καύσιμα, τράπεζες, τιμές προϊόντων, όλα ακριβαίνουν, τίποτε δεν γίνεται φθηνότερο. Περιμένετε σε λίγους μήνες και θα δείτε το ευρωπαϊκό επιτόκιο να ανεβαίνει και πάλι, και τις Τράπεζες να το ανεβάζουν και αυτές, χωρίς να μειώνουν το περιθώριο κέρδους, το περίφημο spread, σε κάθε δάνειο. Γιατί έτσι είναι σε αυτή τη χώρα. Όποια τιμή ανεβαίνει, δεν κατεβαίνει ποτέ. Σήμερα πληρώνουμε τη βενζίνη με την ίδια τιμή που την πληρώναμε όταν το βαρέλι είχε 120 δολάρια. Και πάλι κανείς δεν μιλάει. Πρόβατα, κανονικά πρόβατα που τόσα πράγματα γίνονται γύρω και κανείς δεν μιλάει. Ακόμα και οι πολιτικοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μοιάζουν σιωπηροί και ξαφνικά συμφωνούν σε όλα….