«Το χρέος της Ελλάδας είναι πρωτοφανές»...
Aπό τον Μιχάλη Μάσελο
Σύμφωνα με στοιχεία του Δ.Ν.Τ. το χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι στο 179% του Α.Ε.Π. Ας δούμε λίγο τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) των άλλων χωρών:
Ιαπωνία: 197,2% του Α.Ε.Π.
Ολλανδία: 234%
Ιρλανδία: 222%
Βέλγιο: 219%
Ισπανία: 207%
Πορτογαλία: 197%
Ιταλία: 194%
Μέσος όρος για Ε.Ε.: 175% του ευρωπαϊκού Α.Ε.Π.
Ποια είναι η Ελληνική «ιδιαιτερότητα»;
Η Ελλάδα λοιπόν κάνει την πρωτοτυπία να μεταφέρει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο. Γιατί ...
το Ελληνικό κράτος όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια σε μια σειρά από ανοιχτές παρανομίες (π.χ. εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) αλλά στερεί προκλητικά από το δημόσιο τους βασικούς του πόρους, προτιμώντας να φαίνεται ένα χρεοκοπημένο κράτος παρά ένας ανίκανος ιδιωτικός τομέας. Κι όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στις κάθε τύπου επιδοτήσεις
Μόνο από τις offshore εταιρίες χάνονται κάθε χρόνο 6 δις έσοδα για το κράτος (Νέα, 11/05/2009). Χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός οικονομικών Γ. Αγαπητός αναφέρει στην Ελευθεροτυπία της 20/02: «…τα μη εισπραττόμενα φορολογικά έξοδα υπερβαίνουν το 40% των εισπραττόμενων». Σύμφωνα με στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α. το 25% της παραγωγής στην Ελλάδα διακινείται χωρίς παραστατικά με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει τόσα λεφτά, ώστε αν τα έπαιρνε «…θα επέτρεπαν ακόμη και το μηδενισμό του δημόσιου χρέους μέσα σε λίγα χρόνια» (Ελευθεροτυπία, 20/02)
Σύμφωνα με τον Θ. Πελαγίδη, Καθηγητή της Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς
«Στην Ελλάδα, το χρέος του κράτους αντικατοπτρίζει και τις αδυναμίες του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας που δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικός με διεθνείς όρους. Το κράτος έτσι παίρνει πάνω του και μέρος του ιδιωτικού χρέους, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζει και την αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να πάρει τις ευθύνες του, να είναι διεθνώς ανταγωνιστικός χωρίς την κρατική προστασία και χρέωση.»
(http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=81857)
«Το Ελληνικό δημόσιο είναι διογκωμένο»
Σύμφωνα με στοιχεία του I.L.O. (International Labour Organization) στην Ελλάδα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν το 22,3% των εργαζομένων την ίδια στιγμή που στην Γαλλία είναι το 30%, στην Σουηδία 34%, Ολλανδία 27%, Αγγλία 20%, Γερμανία 14%.
Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνουν τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στην λίστα των χωρών της Ε.Ε. η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στο μέσον!
Η διόγκωση λοιπόν του δημοσίου είναι πέρα για πέρα πλαστή και ουσιαστικά χρησιμοποιούν την λειτουργικότητα του δημόσιου τομέα προκειμένου να πείσουν τον κόσμο ότι είναι διογκωμένος. Δεν έχει όμως παρά να ρίξει κανείς μια απλή ματιά στις μετατάξεις και τις αποσπάσεις για να δει το μηχανισμό «αξιοποίησης» των υπαλλήλων και τις ευθύνες γι αυτήν. Αλλά δεν μιλάμε μόνο για «εξυπηρετήσεις»: Χαρακτηριστική η περίπτωση υπουργείου που προσέλαβε 250 υπαλλήλους στα Κέντρα Αγροτικής Ανάπτυξης (μέσω Α.Σ.Ε.Π.) χωρίς να έχει προνοήσει ΚΑΝ να νοικιάσει χώρο εργασίας γι αυτούς!! Η οργάνωση όμως των διευθύνσεων/οργανισμών/υπουργείων δεν είναι θέμα των δήθεν περισσευούμενων υπαλλήλων, αλλά των αδρά αμειβόμενων στελεχών και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αν αύριο λοιπόν απελευθερωθούν οι απολύσεις τα «στελέχη» αυτά μαζί με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους θα εισηγηθούν την χρησιμότητά μας ως εργαζόμενοι, θα εισηγηθούν για την δική μας δουλειά, σύνταξη, ζωή!
«Οι Έλληνες δεν δουλεύουν»
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat οι Έλληνες εργαζόμενοι εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα έναντι 40,3 ωρών που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε. Αν λοιπόν ψάχνουμε για «τεμπέληδες» καλύτερα να πάμε πιο βόρεια όπου οι Σουηδοί (38,1), Δανοί (38) Φιλανδοί (37,8) κλπ. φαίνεται να τεμπελιάζουν πολύ για τα δεδομένα του Πρετεντέρη.
Γιατί λοιπόν είναι μειωμένη η παραγωγικότητα;
Το πρόβλημα και πάλι βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα: ΔΕΝ κάνει καμία τεχνολογική βελτίωση, δεν αναλαμβάνει το κόστος του εκσυγχρονισμού του και στηρίζεται στο χαμηλό μεροκάματο, το οποίο για να εξασφαλίσει πηγαίνει πλέον ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ σε χώρες των Βαλκανίων.
Ως ανταπόδοση, τα κέρδη του από το εξωτερικό…παραμένουν στο εξωτερικό, σε off-shore εταιρίες και τράπεζες. Μάλιστα για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους (ειδικά) οι τράπεζες προς το δημόσιο, όχι μόνο κερδοσκοπούν με το χρέος του δημοσίου μέσα από την γνωστή κομπίνα με την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), αλλά προτρέπουν εδώ και χρόνια τους «σημαντικούς» πελάτες τους να βγάλουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό σε αφορολόγητους off shore παραδείσους που ιδρύουν οι…ΙΔΙΕΣ!!!! (Ελευθεροτυπία 3/05/2002)
Σε αυτούς δόθηκαν τα 12 δις «σωτηρίας» και εγγυήθηκαν άλλα 16!!! Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να γράψουμε για την σημερινή πραγματικότητα, όμως όλα θα συγκλίνουν προς μία απλή αλήθεια:
Σήμερα δεν γίνεται απλά μια τεράστια αναδιανομή πλούτου από τους φτωχότερους προς τους πλουσιότερους, αλλά και τίθενται οι βάσεις για την διαιώνιση της ουσιαστικής εξαθλίωσης τόσο για την δική μας όσο και για τις επόμενες γενεές.
Όσοι πιστεύουν ότι είναι απλά μια μπόρα που θα περάσει θ’ απογοητευθούν, όχι γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει δίχως την δική μας συμμετοχή. Με τους σημερινούς όρους η ανοχή δεν είναι απλά συνενοχή, είναι ενεργός συμμετοχή στην καταστροφή της ζωής μας. Η ελπίδα έχει νόημα όταν έχει μια βάση. Δεν έχουμε δικαίωμα να καταστρέφουμε την βάση κρατώντας μια μάταιη ελπίδα.
Δεν μας ζητούν να δουλέψουμε περισσότερο.
Δεν μας ζητούν να μαζέψουμε τα έξοδά μας
Δεν μας ζητούν να κάνουμε κάποιες θυσίες για το κοινό καλό
Δεν μας ζητούν να στερηθούμε για τα παιδιά μας
Ζητούν τις ζωές μας και τις ζωές των γενιών που έρχονται.
Όσοι θεωρούν τα παραπάνω μεγάλα λόγια ή λαϊκίστικες ρητορείες θα δουν και στην πράξη ότι κάποια παραμύθια έχουν άσχημο τέλος.
Μόνο που στην πραγματική ζωή ευθυνόμαστε κι εμείς γι αυτό.
Σύμφωνα με στοιχεία του Δ.Ν.Τ. το χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι στο 179% του Α.Ε.Π. Ας δούμε λίγο τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) των άλλων χωρών:Ιαπωνία: 197,2% του Α.Ε.Π.
Ολλανδία: 234%
Ιρλανδία: 222%
Βέλγιο: 219%
Ισπανία: 207%
Πορτογαλία: 197%
Ιταλία: 194%
Μέσος όρος για Ε.Ε.: 175% του ευρωπαϊκού Α.Ε.Π.
Ποια είναι η Ελληνική «ιδιαιτερότητα»;
Η Ελλάδα λοιπόν κάνει την πρωτοτυπία να μεταφέρει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο. Γιατί ...
το Ελληνικό κράτος όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια σε μια σειρά από ανοιχτές παρανομίες (π.χ. εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) αλλά στερεί προκλητικά από το δημόσιο τους βασικούς του πόρους, προτιμώντας να φαίνεται ένα χρεοκοπημένο κράτος παρά ένας ανίκανος ιδιωτικός τομέας. Κι όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στις κάθε τύπου επιδοτήσεις
Μόνο από τις offshore εταιρίες χάνονται κάθε χρόνο 6 δις έσοδα για το κράτος (Νέα, 11/05/2009). Χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός οικονομικών Γ. Αγαπητός αναφέρει στην Ελευθεροτυπία της 20/02: «…τα μη εισπραττόμενα φορολογικά έξοδα υπερβαίνουν το 40% των εισπραττόμενων». Σύμφωνα με στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α. το 25% της παραγωγής στην Ελλάδα διακινείται χωρίς παραστατικά με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει τόσα λεφτά, ώστε αν τα έπαιρνε «…θα επέτρεπαν ακόμη και το μηδενισμό του δημόσιου χρέους μέσα σε λίγα χρόνια» (Ελευθεροτυπία, 20/02)
Σύμφωνα με τον Θ. Πελαγίδη, Καθηγητή της Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς
«Στην Ελλάδα, το χρέος του κράτους αντικατοπτρίζει και τις αδυναμίες του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας που δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικός με διεθνείς όρους. Το κράτος έτσι παίρνει πάνω του και μέρος του ιδιωτικού χρέους, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζει και την αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να πάρει τις ευθύνες του, να είναι διεθνώς ανταγωνιστικός χωρίς την κρατική προστασία και χρέωση.»
(http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=81857)
«Το Ελληνικό δημόσιο είναι διογκωμένο»
Σύμφωνα με στοιχεία του I.L.O. (International Labour Organization) στην Ελλάδα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν το 22,3% των εργαζομένων την ίδια στιγμή που στην Γαλλία είναι το 30%, στην Σουηδία 34%, Ολλανδία 27%, Αγγλία 20%, Γερμανία 14%.
Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνουν τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στην λίστα των χωρών της Ε.Ε. η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στο μέσον!
Η διόγκωση λοιπόν του δημοσίου είναι πέρα για πέρα πλαστή και ουσιαστικά χρησιμοποιούν την λειτουργικότητα του δημόσιου τομέα προκειμένου να πείσουν τον κόσμο ότι είναι διογκωμένος. Δεν έχει όμως παρά να ρίξει κανείς μια απλή ματιά στις μετατάξεις και τις αποσπάσεις για να δει το μηχανισμό «αξιοποίησης» των υπαλλήλων και τις ευθύνες γι αυτήν. Αλλά δεν μιλάμε μόνο για «εξυπηρετήσεις»: Χαρακτηριστική η περίπτωση υπουργείου που προσέλαβε 250 υπαλλήλους στα Κέντρα Αγροτικής Ανάπτυξης (μέσω Α.Σ.Ε.Π.) χωρίς να έχει προνοήσει ΚΑΝ να νοικιάσει χώρο εργασίας γι αυτούς!! Η οργάνωση όμως των διευθύνσεων/οργανισμών/υπουργείων δεν είναι θέμα των δήθεν περισσευούμενων υπαλλήλων, αλλά των αδρά αμειβόμενων στελεχών και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αν αύριο λοιπόν απελευθερωθούν οι απολύσεις τα «στελέχη» αυτά μαζί με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους θα εισηγηθούν την χρησιμότητά μας ως εργαζόμενοι, θα εισηγηθούν για την δική μας δουλειά, σύνταξη, ζωή!
«Οι Έλληνες δεν δουλεύουν»
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat οι Έλληνες εργαζόμενοι εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα έναντι 40,3 ωρών που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε. Αν λοιπόν ψάχνουμε για «τεμπέληδες» καλύτερα να πάμε πιο βόρεια όπου οι Σουηδοί (38,1), Δανοί (38) Φιλανδοί (37,8) κλπ. φαίνεται να τεμπελιάζουν πολύ για τα δεδομένα του Πρετεντέρη.
Γιατί λοιπόν είναι μειωμένη η παραγωγικότητα;
Το πρόβλημα και πάλι βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα: ΔΕΝ κάνει καμία τεχνολογική βελτίωση, δεν αναλαμβάνει το κόστος του εκσυγχρονισμού του και στηρίζεται στο χαμηλό μεροκάματο, το οποίο για να εξασφαλίσει πηγαίνει πλέον ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ σε χώρες των Βαλκανίων.
Ως ανταπόδοση, τα κέρδη του από το εξωτερικό…παραμένουν στο εξωτερικό, σε off-shore εταιρίες και τράπεζες. Μάλιστα για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους (ειδικά) οι τράπεζες προς το δημόσιο, όχι μόνο κερδοσκοπούν με το χρέος του δημοσίου μέσα από την γνωστή κομπίνα με την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), αλλά προτρέπουν εδώ και χρόνια τους «σημαντικούς» πελάτες τους να βγάλουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό σε αφορολόγητους off shore παραδείσους που ιδρύουν οι…ΙΔΙΕΣ!!!! (Ελευθεροτυπία 3/05/2002)
Σε αυτούς δόθηκαν τα 12 δις «σωτηρίας» και εγγυήθηκαν άλλα 16!!! Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να γράψουμε για την σημερινή πραγματικότητα, όμως όλα θα συγκλίνουν προς μία απλή αλήθεια:
Σήμερα δεν γίνεται απλά μια τεράστια αναδιανομή πλούτου από τους φτωχότερους προς τους πλουσιότερους, αλλά και τίθενται οι βάσεις για την διαιώνιση της ουσιαστικής εξαθλίωσης τόσο για την δική μας όσο και για τις επόμενες γενεές.
Όσοι πιστεύουν ότι είναι απλά μια μπόρα που θα περάσει θ’ απογοητευθούν, όχι γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει δίχως την δική μας συμμετοχή. Με τους σημερινούς όρους η ανοχή δεν είναι απλά συνενοχή, είναι ενεργός συμμετοχή στην καταστροφή της ζωής μας. Η ελπίδα έχει νόημα όταν έχει μια βάση. Δεν έχουμε δικαίωμα να καταστρέφουμε την βάση κρατώντας μια μάταιη ελπίδα.
Δεν μας ζητούν να δουλέψουμε περισσότερο.
Δεν μας ζητούν να μαζέψουμε τα έξοδά μας
Δεν μας ζητούν να κάνουμε κάποιες θυσίες για το κοινό καλό
Δεν μας ζητούν να στερηθούμε για τα παιδιά μας
Ζητούν τις ζωές μας και τις ζωές των γενιών που έρχονται.
Όσοι θεωρούν τα παραπάνω μεγάλα λόγια ή λαϊκίστικες ρητορείες θα δουν και στην πράξη ότι κάποια παραμύθια έχουν άσχημο τέλος.
Μόνο που στην πραγματική ζωή ευθυνόμαστε κι εμείς γι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου