ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Βαλαωρίτου: Δρόμος αποκάλυψη

Οδός Βαλαωρίτου: ένας δρόμος αποκάλυψη!

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Μαίρη Αλισάνογλου, malisanoglou@ekdotiki.gr

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γρηγόρης Σιαμίδης, siamidisgr@yahoo.com

Τα εστιατόρια, καφέ, μπαρ και καφενεία στην οδό Βαλαωρίτου και στα «περίχωρα» αυτής φυτρώνουν τα τελευταία πέντε χρόνια σαν μανιτάρια. Το άλλοτε εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης βρίσκεται πίσω από την Εγνατία, μόλις μερικά μέτρα μακριά από τα Λαδάδικα, των οποίων η δόξα άρχισε εδώ και καιρό σταδιακά αλλά σταθερά να ξεθωριάζει. Και να που μια περιοχή η οποία μέχρι πρόσφατα μαράζωνε κατάφερε να γίνει το πιο hot στέκι της πόλης. Εδώ το trendy παραχωρεί με άνεση τη θέση του στο casual -ό,τι και αν σημαίνει αυτό- και οι κλασικές «φυλές» της πόλης αναμειγνύονται, για να προκύψει ένας γοητευτικότατος αχταρμάς. Ηλικιών, ενδιαφερόντων, φύλων, επαγγελμάτων, επιλογών και… δε συμμαζεύεται. Στήστε αυτί και δε θ’ αργήσετε να καταλάβετε ότι όσο «ανομοιόμορφοι» είναι οι θαμώνες της περιοχής, άλλο τόσο είναι και οι συζητήσεις τους: από «κομμένα» μαθήματα μέχρι επιχειρηματικά ανοίγματα και από ζητήματα καρδιάς μέχρι ακόμη πιο προσωπικά.

Από αυτό το πεδίο δράσης, όπου το έδαφος είναι κάτι παραπάνω από γόνιμο για την ανάπτυξη καθετί εναλλακτικού, πρωτοποριακού, διαφορετικού, δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι πολιτιστικές αναζητήσεις. Καφέ κι εστιατόρια μεταμορφώνονται σε γκαλερί, θεατρικές ή μουσικές σκηνές και φιλοξενούν την αφρόκρεμα της καλλιτεχνικής έκφρασης της πόλης.

Το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν. Σηκώνω το κεφάλι και διαβάζω τη μεγαλοπρεπή ταμπέλα «Στοά Μαλακοπή». Εδώ ήταν το κέντρο της παλιάς φράγκικης συνοικίας. Το κτίριο όπου στεγάστηκε η Τράπεζα της Θεσσαλονίκης χτίστηκε το διάστημα μεταξύ 1906 και 1907 στο χώρο του κήπου του παλιού αρχοντικού «Αλλατίνι». Το ρολόι στο κέντρο του αετώματος σταμάτησε να λειτουργεί την ώρα του μεγάλου σεισμού (της 20ης Ιουνίου 1978). Μέχρι και σήμερα οι δείκτες είναι κολλημένοι στις 11:07 ακριβώς.

Η Μαριέττα και ο Σωτήρης αράζουν στις ψάθινες καρέκλες με το μεταλλικό σκελετό, πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά από ένα μαγαζί που η ταμπέλα του γράφει «Εισαγωγαί - Κεντήματα - Είδη προικός». Δεν είναι μόνοι τους. Δίπλα τους, πιο πέρα, λίγα μέτρα παρακάτω, ακόμη και στους διπλανούς δρόμους το τοπίο είναι παρόμοιο.

Τα μαγαζιά που βρίσκονται στην περιοχή ξεχωρίζουν για την ιδιαίτερη διακόσμηση, εμφανώς επηρεασμένη από τη γενικότερη ατμόσφαιρα. Αν το εναλλακτικό υφίσταται ως έννοια, εδώ βασιλεύει το εναλλακτικό του εναλλακτικού και στη μουσική και σε όλα. Και αν η Βαλαωρίτου «περιβάλλεται» από μια σειρά από «χαρακτηρισμένους» -ούτε αρνητικά, ούτε θετικά, απλώς με κάποιο τρόπο «χαρακτηρισμένους»- δρόμους, η ίδια ουδεμία ευθύνη φέρει. Είναι απλώς μοναδική.

Το φαινόμενο της «αναγέννησης» των άλλοτε υποβαθμισμένων ή απλώς παρατημένων στη μοίρα τους περιοχών δεν είναι θεσσαλονικιώτικο, ούτε καν ελληνικό. Τα νέα στέκια στους μικρούς εμπορικούς δρόμους της Νέας Υόρκης, αλλά και στο αθηναϊκό Γκάζι έρχονται να επιβεβαιώσουν μια εξαίρεση που γίνεται κανόνας.

Αν η Βαλαωρίτου είναι η καρδιά, η Λέοντος Σοφού, η Συγγρού, η Βηλαρά, η Πάικου, η Καρύπη είναι τα υπόλοιπα εξίσου σημαντικά «όργανα» που ευθύνονται για την πρωτοφανή ζωντάνια της περιοχής.