Πληρώνουμε τα σπασμένα των πολιτικών

Του Aλεξη Παπαχελα

Πολλοί Ελληνες πολίτες έχουν την αίσθηση ότι πληρώνουν τα σπασμένα άλλων και αυτό τους πνίγει, ειδικά όταν σκέπτονται πόσα θα πληρώσουν σε φόρους φέτος και του χρόνου.


Η μεσαία τάξη, που έμαθε πράγματι να ζει καλά και ίσως και καλύτερα από όσο άντεχε, νιώθει τώρα το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια της. Δικαίως, γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως τα βοιοτικά της στάνταρντς θα υποχωρήσουν ραγδαία τα επόμενα χρόνια.

Αν σκεφθούμε όμως καθαρά τι πληρώνουμε, περισσότερο απ’ όλα, αυτή την περίοδο νομίζω ότι θα πρέπει...
..
να επικεντρωθούμε στο πώς διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα οι πολιτικοί και τα κόμματα, αλλά και τα κριτήρια με τα οποία εμείς ψηφίζαμε τους πολιτικούς μας. Επί δεκαετίες ανεχθήκαμε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο έβαζε το χέρι στον δημόσιο κορβανά χωρίς να σκέπτεται αν και πού θα βρει τα χρήματα που θα του λείψουν αύριο. Διόριζε χωρίς σταματημό στον ΟΣΕ, ακόμη και στο Μετρό που ήταν μια υγιής επιχείρηση, δημιουργούσε μια άχρηστη Αγροφυλακή, έδινε πρόωρες συντάξεις σε μεγάλες προνομιακές ομάδες, μοίραζε επιδόματα κάθε τύπου χωρίς λογική.

Ενα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού συμμετείχε σε αυτό το πάρτι και το πάρε δώσε, χωρίς ποτέ να σταματήσει και να ρωτήσει «παιδιά πού πάμε; Βλέπετε το χρέος που συσσωρεύουμε, καταλαβαίνετε πως είμαστε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα, ξοδεύει πολλά και ζει αδικαιολόγητα καλά;» Είναι λάθος να δαιμονοποιούμε βεβαίως τους συμπολίτες μας, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν συγγένειες, κομματικές γνωριμίες και κουμπαριές για να βρουν μια δουλειά στο Δημόσιο. Ετσι τους είχαν μάθει οι πολιτικοί και το περιβάλλον τους. Το όραμα ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας ήταν η μονιμότητα στο Δημόσιο και ει δυνατόν η πρόωρη σύνταξη.

Τα μεγάλα κόμματα δημιούργησαν πελατεία και ισχυρή βάση επιρροής πάνω σε αυτές τις αρχές, αλλά τώρα θα πληρώσουν τον λογαριασμό. Γιατί; Επειδή δεν μπορούν πια να προσφέρουν πολλά στον καλομαθημένο ψηφοφόρο, ούτε δουλειά ούτε κονέ για καμιά περίεργη... επιδότηση. Οι άνθρωποι πάλι που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα νιώθουν ότι η ανεργία αφορά μόνο τους ίδιους καθώς, ακόμη, δεν νοείται απόλυση στο ευρύτερο Δημόσιο. Αισθάνονται ότι πληρώνουν παράλογους φόρους γιατί κάποιοι ανεύθυνοι και εν τέλει άχρηστοι πολιτικοί τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και επειδή οι κυβερνώντες διστάζουν να δείξουν την ίδια τόλμη που δείχνουν στην επιβολή φόρων, στον περιορισμό των κρατικών δαπανών. Ταυτοχρόνως αισθάνονται και ολίγον... βλάκες, γιατί τώρα καταλαβαίνουν πόσο λάθος ήταν να σταυρώνουν ένα βουλευτή και υπουργό επειδή τα «έλεγε ωραία», την ίδια ώρα που εκείνος προΐστατο ενός οργίου σπατάλης και κακοδιαχείρισης στην υγεία ή αλλού. Ισως τελικά μάθαμε από αυτή την κρίση πόσο κακό είναι εκείνο που έλεγε παλαιότερα ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πως δηλαδή «ο λαός συχνά αρέσκεται να ακούει, αλλά δεν θέλει να βλέπει»...

kathimerini