Να γελάσω ή να κλάψω?

Τα παιδιά μου με ρώτησαν προχτές, γιατί γράφεις? θα αλλάξει κάτι? τι χάνεις τον ύπνο σου ? Αναρωτήθηκα και εγώ, γιατί μπορώ να αλλάξω κάτι? σίγουρα όχι μόνη μου αλλά γατί το κάνω ? Απάντησα στα παιδιά μου: - γράφω, αγωνιώ, ξεσηκώνομαι για να θυμάστε ...ότι είμαστε εδώ με τον πατέρα σας όχι μόνο για να σας μεγαλώνουμε και να σας φροντίζουμε αλλά θέλουμε να έχετε ότι είχαμε. Τι είχαμε? Είχαμε... πατρίδα ελεύθερη, είχαμε χαρά και ανεμελιά, είχαμε όνειρα, είχαμε ευγένεια, είχαμε πίστη, είχαμε ελπίδα, είχαμε αξιοπρέπεια, είχαμε στόχους. Τα χρόνια πέρασαν και ακόμα έχουμε όλοι μας κάποιοι, κάποια από τα παραπάνω. Κάποια όμως τα χάσαμε αλλά όχι γιατί το θελήσαμε αλλά γιατί μας τα έκλεψαν. Μας τα έκλεψαν όλοι αυτοί που εκτός από λεφτά έκλεψαν και απλά πράγματα όπως όνειρα, αξιοπρέπεια . Εμένα προσωπικά μου έμεινε μόνο η πίστη στο Θεό και η ελπίδα. (δεν μπορώ να μιλήσω εγώ για το αν είμαι ευγενική) Την αξιοπρέπεια μου την καταπάτησαν και μου την καταπατούν κάθε μέρα ΤΟ ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ με την ιδιότητα μου σαν πολύτεκνη μητέρα. Τα περιστατικά είναι πολλά αλλά θα επικεντρωθώ στο σημερινό: Στο ΚΕΠ της νομαρχίας της Δράμας μια Ελληνίδα μητέρα ζητούσε ένα πιστοποιητικό γεννήσεως για το παιδί της. Όταν της ζητήθηκε η ημερομηνία απαντά -ωχ θεέ μου ένα λεπτό γιατί έχω έξι παιδιά και τώρα κόλλησα. Η υπάλληλος που την εξυπηρετούσε απάντησε: - συγχαρητήρια κυρία μου, είστε αξιέπαινη που έχετε 6 παιδιά. Μη χαίρεστε αυτό ήταν στο σενάριο της επιστημονικής φαντασίας. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ με το πιο χυδαίο τρόπο της απαντά - αν δεν μπορείς να θυμάσαι τι τα ήθελες τα έξι παιδιά? Πριν καιρό δεν θα απαντούσα αλλά τώρα απαντώ (γιατί η άλλη έμεινε στήλη άλατος ή μάλλον καλύτερα θα έχει συνηθίσει να ακούει τέτοιες κακεντρέχειες): - πως μπορείτε και μιλάτε έτσι σε μια μάνα που έφερε στο κόσμο 6 παιδιά? κάνετε και εσείς 6 παιδιά και μετά να μας πείτε αν θα θυμάστε τα πάντα. Η κυρία η οποία ήταν ρωσοπόντια προφανώς γιατί μιλούσε και λίγο σπαστά ελληνικά δεν ανακάλεσε αλλά απαντά: - σιγά να μην έκανα εγώ 6 παιδιά... και ενώ σκέφτομαι να πω τότε πως κρίνεις τον άλλο? Ακούω το διευθυντή των ΚΕΠ ο οποίος σχολίαζε μόνος του όχι τόσο δυνατά αλλά αρκετά ώστε να τον ακούσω: - τι είναι τα παιδιά κουνέλια? και άλλα πολλά σχετικά με τα κουνέλια.(να γελάσω ή να κλάψω? ) Είπα να απαντήσω αλλά μετά θυμήθηκα τι λέει ο λαός μας, ο παλιός καλός περήφανος λαός μας. «Στου κουφού τη πόρτα όσο θέλεις βρόντα.» Τι να πω σε άτομα που μου έδειξαν το επίπεδο τους. Γιατί αυτό είναι το επίπεδο σήμερα: Να προσβάλουμε τον άλλο, να μην νοιαζόμαστε για τον άλλο και να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας. Ωραία και αύριο τι θα γίνει? Θα είμαστε όλοι εναντίων όλων? Ποιος έδωσε δικαίωμα στον καθένα να κρίνει τον άλλο και να μιλά προσβλητικά? Ποιος με χαρακτηρίζει χαζή γιατί έγινα πολύτεκνη ? Ποιος με χαρακτηρίζει ρατσίστρια? όταν σκέφτομαι μόνο και που ποτέ μου δεν το είπα ότι ο κάθε ρωσοποντιος και μετανάστης χαίρουν δικαιώματα που εμείς οι Έλληνες πολίτες δεν τα δικαιούμαστε. Ποιος έφτιαξε αυτή τη λογική στην οποία ο καθένας μπορεί να σκέφτεται τον εαυτό του καταπατώντας την υπόσταση του άλλου? Γιατί πρέπει να νιώθω ηλίθια που με νοιάζει για το διπλανό μου? Που δεν θέλω να περνάω καλά εις βάρος των άλλων? Τι με κρατά να αντιστέκομαι στη καταναλωτική εγωκεντρική κουλτούρα? Απλά η πολυτεκνική μου ιδιότητα και η πίστη μου στο Θεό. Δεν επιτρέπω, δεν θα επιτρέψω σε κανένα να με απαξιώνει γιατί είμαι πολύτεκνη μητέρα, γιατί είμαι Ελληνίδα, γιατί είμαι Ορθόδοξη και ας με χαρακτηρίσουν αγενή. Πριν κλείσω μια ευχή, ΜΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: Όλοι όσοι κατέχουν μια θέση για την οποία πρέπει να εργάζονται για το κοινό καλό, ας κάνουν μια αυτοκριτική και μετά ας θυμηθούν από πού ξεκίνησαν, ποιοι ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους, ας θυμηθούν ότι η ευγένεια και όχι το χρήμα ή εξουσία χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ανώτερο ον και ίσως βρούμε μια αρχή να πιαστούμε να ξαναζήσουμε το είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ. Ανέκδοτο και αίνιγμα ημέρας αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές του ΚΕΠ: ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΝΕΛΙΑ? ΟΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΕΙ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΑΙ Η ΡΩΣΟΠΟΝΤΙΑ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ελένη Στόγια