Ουρές για μια μερίδα φαγητό..

Συνωστισμό στο κατώφλι των συσσιτίων, δήμων, Αρχιεπισκοπής και ανθρωπιστικών οργανώσεων, δημιουργεί ο συνδυασμός οικονομικής κρίσης... και συσσώρευσης οικονομικών μεταναστών και προσφύγων στις ελληνικές μεγαλουπόλεις.

Οι ουρές απόρων έξω από τους ορισμένους χώρους εστίασης διογκώνονται. Παράλληλα αλλάζει και η σύνθεση των ανθρώπων, που τις σχηματίζουν, για την ικανοποίηση της βασικής ανάγκης. Της καθημερινής τους σίτισης.

Το «φρέσκο αίμα» στα συσσίτια είναι νεόπτωχοι Έλληνες. Χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι, μόνοι, χωρίς στήριγμα ...από παιδιά και....

οικογένεια, θύματα της σκληρής μετάβασης από τη σήψη αυτού του τόπου στην αναγγένησή του.

Τους τελευταίους επτά μήνες ο Θανάσης, ναυτικός, είναι άνεργος. Η 58χρονη Παναγιώτα, γαζώτρια, μετράει ήδη τέσσερα χρόνια ανεργίας. Ο Γιώργος, οικοδόμος, είναι σε αναζήτηση δουλειάς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, η οικοδομή όμως έχει «πέσει» και τα μεροκάματα είναι δυσεύρετα.

Άνεργος και ο Ανδρέας, πρώην προϊστάμενος σε λογιστήριο εταιρίας, που απομακρύνθηκε ως υψηλόμισθος. Στον «αέρα» βρίσκεται και ο Αλέξανδρος, που είχε ξενοδοχείο και αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο. Ο Χρυσάφης είναι συνταξιούχος των 500 ευρώ και από αυτά 300 πάνε για το νοίκι.