Πολιτική ουσίας η επανάσταση του αυτονόητου.....

Γράφει ο: Λευτέρης Μωυσιάδης
Ιδρυτικό μέλος Δημοκρατικής Συμμαχίας

Τόσο η επιστημονική γνώση αναφορικά με την διερεύνηση του κομματικού φαινομένου, όσο κυρίως και η εμπειρία της δρώσας πολιτικής, έχουν αποδείξει ότι τα κόμματα δεν γεννιούνται στο κενό. Καλύπτουν ένα χάσμα πολιτικής εκπροσώπησης, μια ιδεολογική τάση, μία κοινωνική αναγκαιότητα σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.
Το σοκ της δημοσιονομικής και πολιτικοκοινωνικής κρίσης.... στην οποία οδηγήθηκε η χώρα δεν θα μπορούσε να μην έχει ως αποτέλεσμα την αναδιάταξη του κομματικού σκηνικού. Η ανάγκη διατήρησης της δημοσιονομικής βιωσιμότητας και η αποφυγή της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής χρεοκοπίας της χώρας, απαιτεί συναίνεση και υπευθυνότητα από μια πολιτική τάξη, η αποτελεσματικότητα της οποίας αμφισβητείται για πρώτη φορά τόσο έντονα από μια φοβισμένη και δικαιολογημένα δύσπιστη κοινή γνώμη.
Η ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Συμμαχίας, αποτέλεσε το πλέον  ιδεολογικοποιημένο κείμενο έκφρασης προγραμματικού πραγματισμού που τέθηκε τα τελευταία χρόνια στον δημόσιο διάλογο, χωρίς γενικεύσεις και καμπύλες. Αποτελεί την ευκαιρία μιας γόνιμης συζήτησης για τον πολιτικό και θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας, σε φιλελεύθερη κατεύθυνση και “αποσυμπίεσης” του υγιούς και προβληματισμένου δυναμικού της Ελληνικής κοινωνίας.
Για πρώτη φορά, μετά από χρόνια ακούστηκαν απενοχοποιημένα έννοιες που σε χώρες του εξωτερικού αποτελούν κοινό τόπο εδώ και δεκαετίες, όπως ο χαμηλός ενιαίος φορολογικός συντελεστής, η αναγκαιότητα περικοπής δημοσίων δαπανών, η μείωση της κρατικής υπαλληλίας, ο επαναπροσδιορισμός της εργασιακής σχέσης στο Δημόσιο, η καθιέρωση συνταγματικού δημοσιονομικού κανόνα, η κατάργηση των πάσης φύσεως κρατήσεων, εισφορών, τελών υπέρ τρίτων, η μεταρρύθμιση του υπάρχοντος νομικού πλαισίου για τον συνδικαλισμό, η εισαγωγή ανταποδοτικών κεφαλαιοποιητικών στοιχείων στο ασφαλιστικό σύστημα στο πρότυπο  της Σουηδίας, καθώς και η εισαγωγή "κουπονιών" στην εκπαίδευση.
Με τον ορθολογισμό ως κυρίαρχο στοιχείο, το νέο κίνημα πολιτών με επικεφαλής την Ντόρα Μπακογιάννη, μέσα στην κρίση, έρχεται να φέρει έναν νέο πολιτικό πολιτισμό προς μια πραγματικά προοδευτική κατεύθυνση τόσο στο πεδίο του κομματικού ανταγωνισμού όσο και στην επαναδραστηριοποίηση του πολιτικού ακτιβισμού.
Εφόσον επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να γίνει ουσιαστικά μια «επανάσταση του αυτονόητου», η ανάγκη συνεννόησης και η λήψη της πολιτικής συναίνεσης για τις αναγκαίες τομές που πρόκειται να γίνουν, αποτελεί μονόδρομο ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, με το κινηματικό εγχείρημα της Ντόρας Μπακογιάννη να φαντάζει ως η μόνη απάντηση ενός μέρους της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς απέναντι στην θλιβερή εικόνα μιας αναποτελεσματικής και ασυντόνιστης κυβέρνησης και μιας απογοητευτικά λαϊκίστικης αξιωματικής αντιπολίτευσης.