"Να φοβάσαι, αυτούς που δεν έχουν τίποτε να χάσουν" του Γιάννη Κορομήλη

	Μια χώρα – όπως και μια επιχείρηση εξάλλου – κηρύσσει πτώχευση όταν τα έσοδά της είναι πολύ λιγότερα από τα έξοδά της (μισθοί, ημερομίσθια, ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τρίτους, γενικά έξοδα) και δεν μπορεί να βρει πουθενά χρήματα να καλύψει αυτή τη διαφορά. Ή βρίσκει μεν αλλά τόσο ακριβά ώστε τα οικονομικά της γίνονται συνεχώς χειρότερα. Κι αυτό μέχρι τη μέρα που οι δανειστές δεν της δανείζουν πλέον ή / και «βγάζουν στο σφυρί» τα περιουσιακά της στοιχεία. Στο σημείο αυτό υπάρχει μια διαφορά: στην επιχείρηση είναι πολύ απλό να βγουν σε πλειστηριασμό τα περιουσιακά της στοιχεία (ακίνητα κλπ), στα κράτη όμως όχι. Γιατί η κρατική περιουσία έχει ασυλία,.... δηλαδή δεν βγαίνει στο σφυρί. Εκτός εάν παραιτηθεί μόνη της από την ασυλία. Η Ελληνική κυβέρνηση έκανε ακριβώς αυτό. Με το άρθρο 14 στο μνημόνιο που υπόγραψε παραιτήθηκε από την ασυλία. Έτσι άνετα οι δανειστές της χώρας μας, ή και αυτοί στους οποίους ενδεχομένως μεταβίβασαν τα σχετικά δικαιώματά τους, μπορούν, αν δεν τους πληρώσουμε, να προσφύγουν στα δικαστήρια και να διεκδικήσουν νομίμως (άρα και να δικαιωθούν) ένα ή περισσότερα νησιά μας, αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία, δημόσια κτίρια, πολεμικά αεροσκάφη κλπ. Για να αποφύγει την πτώχευση η Ελλάδα μπορούσε στα τέλη του 2009 ή στις αρχές του 2010 να δανειστεί τα λεφτά που χρειαζόταν για το 2010 από τις διεθνείς αγορές με χαμηλό επιτόκιο (γύρω στο 4,5%). Παραδόξως δεν το έπραξε. Από άγνοια, από απερισκεψία, από σκοπιμότητα; Άγνωστο. Αν’ αυτού τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο Υπουργός Οικονομικών (Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου) περιφερόταν στις χώρες της Ευρώπης ζητώντας… ηθική συμπαράσταση (δεν ζητούμε χρήματα τόνιζαν) και ισχυριζόμενοι ότι «Η οικονομία της Ελλάδας βρίσκεται στην εντατική» (Γ.Α.Π) ότι η χώρα οδηγείται μαθηματικά «ως άλλος Τιτανικός σε σύγκρουση με το παγόβουνο». Ό,τι χειρότερο δηλαδή για να αυξηθούν υπέρμετρα τα επιτόκια δανεισμού και τα ασφάλιστρα κινδύνου. Και αυτό ακριβώς έγινε. Κι όταν Ρωσία και Κίνα προσφέρθηκαν να μας δανείσουν, με χαμηλό μάλιστα επιτόκιο, η κυβέρνησή μας αρνήθηκε. Έτσι φτάσαμε στο μνημόνιο και την υποθήκευση της κρατικής μας περιουσίας. Και πήραμε ήδη τις πρώτες δόσεις του δανείου των 110 δις που συμφωνήσαμε με την Τρόικα εκχωρώντας της ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Το δικαίωμα δηλαδή να χαράσσουν αυτοί κι όχι η κυβέρνηση την οικονομική πολιτική της χώρας. Σε συνεργασία υποτίθεται με την κυβέρνηση, όμως όπως έδειξε η ως τώρα πορεία, η συνεργασία αυτή είναι μόνο στα λόγια αφού μόνιμα υπερισχύει η γνώμη των εμπειρογνωμόνων της Τρόικας. Τρανό παράδειγμα τα «κλαψουρίσματα» κάποιων υπουργών, του στιλ: «εμείς προσπαθήσαμε να μην παρθεί η απόφαση που, έχετε δίκιο είναι άδικη, όμως η Τρόικα δυστυχώς επέμενε στις απόψεις της». Όπως και ο ηρωικός αγώνας της Υπουργού Εργασίας υπέρ της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και των κλαδικών συμβάσεων όμως μετά τον «αγώνα» της και την ψήφιση του σχετικού νόμου «έφερε νύχτα» τροπολογία που αναγνώριζε την υπερίσχυση των επιχειρησιακών και των κλαδικών συμβάσεων. Η υποχώρηση αυτή της κας Υπουργού δεν θεωρήθηκε αρκετή από την Τρόικα η οποία τις μέρες αυτές ζητάει πολλά περισσότερα. Ζητά δηλαδή ολική ανατροπή στα εργασιακά. Όπως: Να ενισχυθεί η μερική απασχόληση και η εργασία σε βάρδιες. Να μην εμποδίζεται η υπογραφή συμβολαίων ορισμένου χρόνου. Να περιοριστούν στο 20% της κύριας σύνταξης οι επικουρικές που σήμερα ανέρχονται στο 30% . Την ίδια ώρα στην Ε.Ε. συζητούν την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους των 110 δις ευρώ αλλά με νέα σκληρά μέτρα, και νέα λιτότητα για το λαό . Όπως π.χ. νέες περικοπές μισθών και συντάξεων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή, να γίνουν οι φτωχοί Έλληνες, ακόμη φτωχότεροι. Με απλά λόγια προκειμένου να μην πτωχεύσει η Ελλάδα να πτωχεύσουν οι Έλληνες! «Ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται», έλεγαν οι Αρχαίοι. Κι η φτώχια όταν ξεπερνάει κάποια όρια, γίνεται κακό, μεγάλο κακό. Που δεν έρχεται μόνο του. Μα κουβαλάει μαζί του τη γκρίνια, τη διχόνοια, το μίσος, την απόγνωση και πολλά ακόμα αρνητικά συναισθήματα. Που με τη σειρά τους δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερα κακά. Δείτε τι γίνεται αυτόν τον καιρό στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στην Συρία, στην Ιορδανία… Οι κάθε λογής εξουσίες πρέπει να φοβούνται αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα πια να χάσει είναι ικανός για τα πάντα. Γιάννης Κορομήλης