Ιρλανδία – Ελλάδα: Οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος
Το ιρλανδικό κατεστημένο ήταν εμμονικό με το να είναι τα «καλά παιδιά», οι Έλληνες αντίθετα χαρακτηρίστηκαν «απατεώνες» και «τεμπέληδες», και εντούτοις, σήμερα βρίσκονται στην ίδια βάρκα ναυαγοί. Τι συνέβη; Πως γίνεται οι εκ διαμέτρου αντίθετες νοοτροπίες αυτών των λαών να έχουν την ίδια κατάληξη;Το παράδειγμα της Ιρλανδίας φανερώνει πως δεν είναι η ελληνική χαλαρή νοοτροπία αυτή που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, αλλά πως άλλοι είναι μάλλον οι παράγοντες, που πρέπει επειγόντως να αναζητηθούν αν θέλουμε να βρούμε διέξοδο.
Το νέο ντοκιμαντέρ του Εξάντα, που θα προβληθεί την Τετάρτη 11 Μαΐου 2011, στις 23:00 στη ΝΕΤ, ρίχνει φως στα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν την Ιρλανδία ένα βήμα πριν την χρεοκοπία.
Επί σχεδόν δύο δεκαετίες η Ιρλανδία υπήρξε το παγκόσμιο υπόδειγμα του νεοφιλελεύθερου τρόπου ανάπτυξης. Ένα εργαστήριο απόδειξης του δικαίου της εφαρμογής του, στο οποίο το ρόλο του πειραματόζωου είχε πάρει το φτηνό και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό της χώρας.
Κυβέρνηση, τράπεζες και κατασκευαστές είχαν μεθύσει από το νέκταρ του χρήματος, συμπαρασύροντας ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Ο «Κέλτικος Τίγρης», όπως ονομάστηκε η ιρλανδική οικονομία, έδωσε απλόχερα υποσχέσεις ευημερίας σε έναν λαό, που ιστορικά αγκομαχούσε από τη φτώχεια, τη μετανάστευση και την ανεργία. Και φαινόταν να τα πηγαίνει περίφημα! Ωστόσο, η χώρα μετά από χρόνια εντυπωσιακής ανάπτυξης, προσγειώθηκε ξαφνικά και ανώμαλα στην αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και του ΔΝΤ. Στην ίδια θέση με την Ελλάδα και την Πορτογαλία, αλλά για λόγους διαφορετικούς, που ωστόσο έφεραν το ίδιο αποτέλεσμα: Έσπρωξαν την Ιρλανδία από την κορυφή, από παράδειγμα προς μίμηση, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Επί μία δεκαετία και μέχρι το 2001, η Ιρλανδία είχε γίνει ο παράδεισος των αμερικάνικων πολυεθνικών υψηλής τεχνολογίας. Η χώρα είχε έναν από τους μικρότερους φορολογικούς συντελεστές στην Ευρώπη για τις εταιρείες, ένα αγγλόφωνο εργατικό δυναμικό και τα συνδικάτα είχαν συμφωνήσει σε μια «κοινωνική ειρήνη» προκειμένου να πάει η χώρα μπροστά. Το αποτέλεσμα ήταν “κινέζικοι” ρυθμοί ανάπτυξης που έφταναν ως και το 8%!
Και εντούτοις! Η οικονομία της χώρας αυτής ναυάγησε…
Αντίθετα με τους «αντιδραστικούς» Έλληνες, η Ιρλανδία ήταν η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εφάρμοσε δρακόντεια λιτότητα, με τον απίθανο στόχο να μειώσει το έλλειμμα από 14% σε 3% μέχρι το 2014. Μισθοί και επιδόματα σφαγιάστηκαν. Η ανεργία τριπλασιάστηκε.
Η χώρα έγινε και πάλι παράδειγμα προς μίμηση. Αυτή τη φορά όμως, όχι ως χρυσοτόκος όρνιθα, αλλά ως πρωτοπόρος στον “δημοσιονομικό εξορθολογισμό”, όπως έλεγαν στελέχη του ΔΝΤ, που επικροτούσαν τις ενέργειες της κυβέρνησης.
“Έκαναν τα πάντα που υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνουν” δηλώνει ο οικονομικός αναλυτής Φίνταν ο’ Τουλ, και συμπληρώνει “Μείωσαν τις δημόσιες δαπάνες, επιτέθηκαν στις δημόσιες υπηρεσίες, μείωσαν τους μισθούς των ανθρώπων, εγγυήθηκαν για τα χρέη των τραπεζών, ακολούθησαν κατά γράμμα τη διεθνή ατζέντα. Και τι πήραν ως ανταπόδοση αυτού; Τίποτα! Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.”
Η Ιρλανδία δεν τα είχε καταφέρει. Επειγόντως, τον Νοέμβριο του 2010, ζήτησε και πήρε 85 δις ευρώ από το ΔΝΤ και τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό βοήθειας.
Πόσες πιθανότητες έχει η ατίθαση μεσογειακή Ελλάδα να τα καταφέρει, συνεχίζοντας την ίδια φρενήρη πολιτική των «περικοπών»;
Όσο «φορτίο» και αν πετάξουν από την βάρκα τα …«γουρουνάκια» (PIIGS) ο Τιτανικός δεν σώζεται, και όλα δείχνουν πως ο Τιτανικός δεν είναι ούτε η Ελλάδα ούτε η Ιρλανδία αλλά μάλλον η παγκόσμια οικονομία.
.Πηγή: Εξάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου