Τί μας οδήγησε ως εδώ αδέλφια;

 



Τι είδους άραγε Εγκέλαδος βρόντηξε και κατάρρευσαν τα πάντα;

Τι έφταιξε; Ποιά κατάρα μας κυνηγάει;

Φταίει η δική μας... τεμπελιά; Η δική μας... απαξίωση; Οι κομπίνες μας, η φοροδιαφυγή μας; Το ξερό μας το κεφάλι;

Βλέποντας πρίν απο λίγο τον Γεώργιο Παπανδρέου να ψελλίζει, με το γνωστό του τρόπο της κλαψας, μερικές κουβέντες τόσο εκτός τόπου και χρόνου, τόσο απίστευτες, τόσο χαμαιρπείς, που δεν είχα το κουράγιο ούτε να θυμώσω...
Να πώ οτι τον λυπάμαι; Θα ναι ψέμμα!
Να πώ οτι θέλω να τον...πλακώσω στο ξύλο; Θαναι σαν να ...δέρνω εκκλησία!
Περιφρόνηση ίσως και αφάνταστη πίκρα και ντροπή...
Ντροπή για έναν...»ηγέτη» που δεν δίστασε να συμπαρασύρει στον όλεθρο έναν ολόκληρο λαό, με τη λυποψυχία του, τη δειλία του, την αμετροέπιά του, το ψέμμα του, τη φυγοπονία του...
Για πρώτη φορά στη μακραίωνη Ιστορία μας, είχαμε τη κατάρα να έχουμε ως ...ηγέτη μας έναν τέτοιον άνθρωπο! Εναν άνθρωπο που αποδείχτηκε τόσο μικρός, τόσο λίγος, πάρα πολύ λίγος για έναν τέτοιο λαό!