Νεαροί Ηρακλειώτες μιλούν στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΤΡΙΣ
“Τα φτερά” φαίνεται πως “κόβει” η ανεργία, το άγχος για τη μελλοντική αποκατάσταση και η κοινωνική απομόνωση, στους νέους μεταξύ 20 και 30 ετών.
Τα νεαρά άτομα που έχουν μόλις εισέλθει στην πλέον παραγωγική φάση της ζωής τους, έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα με μεγάλες προκλήσεις και φόβους που σχετίζονται με το απρόβλεπτο επαγγελματικό μέλλον και τις “παγερές” διαπροσωπικές σχέσεις. Αν και στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι μορφωμένοι και ταλαντούχοι, παραμένουν άνεργοι για καιρό, γεγονός που όπως αναφέρουν “τους κόβει κάθε επιθυμία για ζωή και πρόοδο.”
«Μάθε, παιδί μου, γράμματα για να βρεις έπειτα εύκολα δουλειά» έλεγαν πριν από μερικές δεκαετίες οι γονείς στα παιδιά τους. Και αυτό γιατί το πτυχίο πανεπιστημίου θεωρούνταν το καλύτερο διαβατήριο για την αγορά εργασίας. Παρά το γεγονός ότι στην πλειοψηφία οι νέοι στη χώρα μας είναι απόφοιτοι Ανώτατων Ιδρυμάτων και Τεχνικών Σχολών, τα πτυχία τους μένουν “κορνιζωμένα” ...
στους τοίχους, προκαλώντας τους απογοήτευση. Κι αυτό γιατί κανείς δεν τους είπε ότι η εξασφάλιση ενός ανωτάτου επιπέδου εκπαίδευσης δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε και την εξασφάλιση επαγγελματικής καταξίωσης και προσωπικής επιτυχίας.
Οι δυσκολίες πρόσβασης, λοιπόν, στην αγορά εργασίας και τα εμπόδια στη διαδικασία ένταξης είναι τα κυριότερα θέματα στα “πηγαδάκια” των νέων, οι οποίοι φαίνεται να ακροβατούν μεταξύ ανεξαρτητοποίησης και μιζέριας. Κάποιοι από αυτούς τα καταφέρνουν και παίρνουν τη “ζωή στα χέρια τους” και άλλοι ακόμα προσπαθούν. Πάντως, όπως οι περισσότεροι αναφέρουν, η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΒΕΛΑΚΗΣ: “Τυχερός γιατί απορροφήθηκα από την τουριστική βιομηχανία πριν τελειώσω
Αν και τελειόφοιτος της σχολής Οργάνωσης και Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Κρήτης, ο Νίκος Καραβελάκης, αυτοχαρακτηρίζεται «τυχερός», καθώς προτού προλάβει να ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών του, είχε ήδη απορροφηθεί στην τουριστική βιομηχανία. Ωστόσο, αναγκάστηκε να διακόψει την επαγγελματική του σταδιοδρομία λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων οι οποίες όπως αναφέρει “τον κράτησαν πίσω”. Για το Νίκο “η ανεργία αποτελεί την κυριότερη μάστιγα των νέων οι οποίοι συνήθως προβληματίζονται για τον αν έκαναν την σωστή επιλογή σπουδών ώστε να απορροφηθούν ευκολότερα στην αγορά εργασίας. Γι αυτό και όλοι καταφεύγουμε στο Δημόσιο, λαμβάνοντας μέρος σε προκηρύξεις”. Αναφερόμενος δε στο θέμα της κοινωνικοποίησης, επισημαίνει πως “παρά το ότι οι νέες τεχνολογίες έχουν βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό εμάς τους νέους να “έρθουμε πιο κοντά”, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις, παρά ταύτα, οι περισσότεροι είμαστε προσκολλημένοι στον υπολογιστή και τα κινητά μας χάνοντας έτσι την ανθρώπινη επαφή”.
Παρόμοια άποψη έχει και η Αριάδνη Δαμιανάκη, απόφοιτη του Παντείου Πανεπιστημίου. Για την Αριάδνη, τα πράγματα είναι δυσκολότερα καθώς δεν έχει καταφέρει ακόμη να απορροφηθεί σε κάποια επιχείρηση, έστω και με ετεροαπασχόληση. “Έχω ψάξει και στον ιδιωτικό αλλά και τον δημόσιο τομέα αλλά τα πράγματα δεν ήταν αισιόδοξα. Έχω λάβει μέρος και σε γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και περιμένω τα αποτελέσματα. Εν τω μεταξύ έψαχνα δουλειά στην Αθήνα για κάποιο διάστημα και αφού δεν βρήκα γύρισα στο Ηράκλειο με την ελπίδα να απορροφηθώ πιο εύκολα αλλά είμαι ακόμα άνεργη.”. Η Αριάδνη, αν και κατοικεί μόνη της, είναι “ακόμα υπό την άμεση εξάρτηση της οικογένειάς της”. Οι στόχοι της για το μέλλον είναι αποκλειστικά η επαγγελματική της αποκατάσταση η οποία, όπως τονίζει “θα δώσει τη λύση σε όλα τα άλλα προβλήματα, όπως το άγχος και την απομόνωση. Με ενδιαφέρει άμεσα να βρω δουλειά ή να συνεχίσω τις σπουδές μου ώστε να αποκτήσω μια παραπάνω εξειδίκευση και να βρω ευκολότερα εργασία”.Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι και έρχονται ως συνέπεια της ανεργίας είναι η κάθετη πτώση της αυτοπεποίθησής τους. “Σταματάνε να νιώθουν χρήσιμοι στην κοινωνία και μάλλον έχουν της αίσθηση ότι αποτελούν βάρος για την οικογένειά τους”. Και συμπληρώνει λέγοντας πως η κοινωνία και ειδικά οι επιχειρήσεις δεν στηρίζουν τους νέους και μάλλον τους “εκτοπίζουν στο περιθώριο”.
Πάντως, παρά τα προβλήματα που και η ίδια αναγνωρίζει ότι υπάρχουν, εμφανίζεται αισιόδοξη στο θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων και δη των ερωτικών. “Ας μην τα μηδενίζουμε όμως όλα. Το ότι υπάρχει οικονομική κρίση και δυσκολία να βρει κανείς σύντροφο, δεν σημαίνει ότι δεν θα ερωτευτώ και δεν θα επιδιώξω να βρω σύντροφο”, κλείνει.
«Ονειρεύομαι να αρχίσω την καριέρα μου ως ελεύθερος επαγγελματίας πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου» εκμυστηρεύεται στην «Π» ο Νίκος Βλαχάκης, τελειόφοιτος του ΤΕΙ Βιολογικής Καλλιέργειας και Γεωργίας. «Από όταν γύρισα από την Κεφαλονιά, όπου και σπούδαζα, έπιασα δουλειά ως ιδιωτικός υπάλληλος σε εργασία σχετική με το αντικείμενο των σπουδών μου. Παρ’ όλα αυτά εργάζομαι και αλλού για να συμπληρώσω το εισόδημά μου και να βγάλω τα προς το ζην» συμπληρώνει αναφέροντας ότι αυτά δεν σκέφτεται να “φύγει από το σπίτι” μιας και όπως αναφέρει «δεν βγαίνει». Ο Νίκος εργάζεται περισσότερες από 16 ώρες την ημέρα. Κατά συνέπεια, ο ελεύθερος του χρόνος είναι ανύπαρκτος, γεγονός που δυσχεραίνει και τις επαφές του με άτομα του οικογενειακού και φιλικού του περιβάλλοντος. «Με το να μην έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο είναι δύσκολο ακόμα και να πάω για ένα καφέ. Αλλά τα υψηλά ποσοστά ανεργίας δε μου επιτρέπουν να έχω άλλη επιλογή.» Αναφερόμενος στις σχέσεις επεσήμανε ότι «χρήματα υπάρχουν για να καλυφθούν τα έξοδα μιας σχέσης. Δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος που πρέπει να αφιερώσει κανείς στο ταίρι του».
Για τον Νίκο Μαυρονύχτη, η αναζήτηση εργασίας και οι ανησυχίες για το μέλλον του περιβάλλοντος είναι τα πλέον σημαντικά θέματα που απασχολούν τους νέους στις μέρες μας. Αν και πτυχιούχος του ΤΕΙ Λογιστικής στο Ηράκλειο, η εξεύρεση σταθερής θέσης είναι μάλλον αδύνατη τη στιγμή που όπως τονίζει «οι εργοδότες στα λογιστικά γραφεία, αφενός προτιμούν άτομα που έχουν προϋπηρεσία και αφετέρου επιλέγουν εργαζόμενους που δεν έχουν καμία σχέση με τον κλάδο. Κι αυτό για να γλιτώσουν 400 ευρώ, τα οποία θα “τους κόστιζε” παραπάνω ένας πτυχιούχος του τμήματος». Ο Νίκος ο οποίος απασχολείται με τα αγροτικά, αναζητά εργασία στον κλάδο του για περισσότερο από ένα χρόνο χωρίς αποτέλεσμα. «Εάν δεν καταφέρω να βρω δουλειά στο αμέσως επόμενο διάστημα θα αναγκαστώ να ψάξω και σε άσχετους τομείς. Η λύση είμαι μάλλον μονόδρομος». Αν και έχει συμμετάσχει ήδη δύο φορές σε προκηρύξεις του Δημοσίου χωρίς θετικά αποτελέσματα, εντούτοις τονίζει ότι θα συνεχίσει να προσπαθεί «καθώς μια τέτοια θέση δίνει σιγουριά.» Κλείνοντας, στο θέμα των πολιτικών, που μάλλον θα έπρεπε να απασχολεί και την πλειοψηφία των νέων αναφέρει οτι «το μέλλον είναι μαύρο και δυστυχώς αμετάβλητο. Γι’ αυτό και έχουμε πάψει να ασχολούμαστε με αυτό».
Η Φρόσω Χαμαλάκη, είναι πτυχιούχος Φιλοσοφικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών.
«Η μεγαλύτερη μάστιγα των νέων της ηλικίας μου είναι η ανεργία και η ανασφάλεια που πηγάζει από την έλλειψη εμπιστοσύνης στους μηχανισμούς του Κράτους και την αναξιοκρατία που επικρατεί σε κάθε βαθμίδα. » Όπως διαπιστώνει «η απογοήτευση είναι διάχυτη στους νέους σήμερα δεδομένου ότι αντιλαμβάνονται ένα κράτος διεφθαρμένο με πολιτικούς ανίκανους να τους εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Γι αυτό άλλωστε και φεύγουν στο εξωτερικό, πράγμα που και εγώ σκέφτομαι να κάνω.»
Για τη Φρόσω, η πιθανότητα να εγκαταλείψει τη χώρα της αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό είναι μάλλον η καλύτερη λύση, μίας και η εξεύρεση εργασίας είναι “δύσκολη υπόθεση” στα εγχώρια.
Ωστόσο, όταν προκύπτει μια θέση εργασίας δεν είναι δυνατόν ένας νέος να την εγκαταλείψει αναζητώντας ένα επάγγελμα σχετικό με τις σπουδές του. Το ίδιο ισχύει και με τη Φρόσω η οποία έχει εργαστεί περίπου ένα χρόνο σε ιδιωτική εταιρία, σε αντικείμενο άσχετο με των σπουδών της.
Αναφερόμενη στα όνειρά της για το μέλλον, βασική της επιδίωξή είναι «όπως και κάθε νέου η επαγγελματική αποκατάσταση που θα μου επιτρέψει να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά από τους γονείς μου και να αποσβέσω τις σπουδές μου. Επίσης άλλοι στόχοι μου είναι η προσωπική ανέλιξη, η αναγνώριση και αποδοχή των ικανοτήτων μου, κάτι που δεν συμβαίνει στην χωρά μας δεδομένου ότι μας φέρεται απαξιωτικά επιτρέποντας σε μια κοινωνία να μας αποκαλεί "γενιά των 700ευρώ”.
Ως προς το δημόσιο... «Σήμερα έδωσα τα χαρτιά μου για ωρομίσθια στον θεσμό της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης και δεν είδα φως. Έχω συμμετάσχει και σε άλλους χωρίς αποτέλεσμα. Σίγουρα μια δημόσια θέση αποτελεί προίκα για αυτό και κοπτονται όλοι για αυτήν. Ο νέος αντιλαμβάνεται τα οφέλη της που είναι η μονιμότητα, η ασφάλιση και οι άδειες και για να την κερδίσουν είναι διατεθειμένοι να απαρνηθούν αυτό που σπούδασαν και αυτό που τους αρέσει να κάνουν. Συνεπώς με αυτή τη θέση μπορεί να αντιμετωπίσουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει εκτός από ένα. Την ανάγκη για ευτυχία» καταλήγει..
Η Ειρήνη Βλαχάκη και η Αριάδνη Δαμιανάκη, αποτελούν τυπικά παραδείγματα νέων που βιώνουν τις δυσκολίες της γενιάς των 700ευρώ. Αν και οι δύο είναι πτυχιούχοι Ανωτάτων Σχολών, παρόλα αυτά η εξεύρεση εργασίας έχει γίνει “δύσκολη υπόθεση”. Αλλά και όταν κάτι τέτοιο γίνεται εφικτό, τα χρήματα δεν αρκούν ώστε να καλύψουν τις ανάγκες τους και να τους επιτρέψουν να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά αλλά και συναισθηματικά από τις οικογένειές τους. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί μια σειρά άλλων προβλημάτων, όπως την αποθάρρυνση και την αποκοπή τους από τις κοινωνικές σχέσεις και εκδηλώσεις.
« Το 2007 αποφοίτησα από το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Πάντειου Πανεπιστημίου. Αυτή η σχολή ήταν από τις πρώτες επιλογές μου καθώς ζούσα με την ψευδαίσθηση ότι η απορρόφησή μου στην αγορά εργασίας θα γινόταν ευκολότερα» αναφέρει η Ειρήνη Βλαχάκη η οποία ζει πλέον μόνιμα στο Ηράκλειο μαζί με την οικογένειά της.
Για την Ειρήνη, η επαγγελματική αποκατάστασή της συνάδει άμεσα με την προσωπική της ζωή, τη στιγμή που όπως τονίζει στην «Π» «αν και ήδη εργάζομαι με σύμβαση σε μια δουλειά που μου αρέσει πάρα πολύ, παρόλα αυτά η σύμβασή μου σύντομα θα λήξει και το μέλλον θα είναι αβέβαιο. Το να βρω μια μόνιμη και σταθερή δουλειά μου προκαλεί καθημερινά μεγάλη αγωνία και είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι οι νέοι άνθρωποι στις μέρες μας. Πως μπορεί κανείς να προχωρήσει στη συναισθηματική του ζωή ή να κάνει φίλους χωρίς να έχει χρήματα ούτε για τσίχλες ή για ένα δώρο»;
«Οι νέοι από τα 20 τους μέχρι και τα 30, είναι σε μια φάση συνεχούς αναζήτησης. Στην προσωπική αλλά και επαγγελματική αποκατάσταση. Ψάχνονται σε όλους τους τομείς και πιστεύω ότι αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις και την ένταξή τους στην κοινωνία ως ενεργά μέλη και όχι ως παιδιά. Δηλαδή, δεν μπορούν να κάνουν σχέσεις και φίλους με ευκολία μιας και είτε δεν θα υπάρχουν χρήματα ούτε για καφέ, είτε δεν θα υπάρχει χρόνος για να έρθουμε σε επαφή με άλλους ανθρώπους και να κοινωνικοποιηθούμε. Οι συγκυρίες για μένα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο».
Περιγράφοντας την εργασιακή της εμπειρία τονίζει ότι «Η πρώτη δουλειά που έκανα δεν ήταν άμεσα συμβατή με το αντικείμενο το σπουδών μου. Όμως αυτό με το οποίο καταπιάνομαι τώρα είναι σχετικό. Δυστυχώς, δεν είναι μόνιμο» και καταλήγει λέγοντας «Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα από την αρχή. Αυτό που χρειάζεται, είναι να εξοπλιστούμε όλοι οι νέοι με επιμονή και υπομονή και κάποια στιγμή όλα τα προβλήματα μας θα λυθούν».
Πηγή:Πατρίς
“Τα φτερά” φαίνεται πως “κόβει” η ανεργία, το άγχος για τη μελλοντική αποκατάσταση και η κοινωνική απομόνωση, στους νέους μεταξύ 20 και 30 ετών.
Τα νεαρά άτομα που έχουν μόλις εισέλθει στην πλέον παραγωγική φάση της ζωής τους, έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα με μεγάλες προκλήσεις και φόβους που σχετίζονται με το απρόβλεπτο επαγγελματικό μέλλον και τις “παγερές” διαπροσωπικές σχέσεις. Αν και στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι μορφωμένοι και ταλαντούχοι, παραμένουν άνεργοι για καιρό, γεγονός που όπως αναφέρουν “τους κόβει κάθε επιθυμία για ζωή και πρόοδο.”
«Μάθε, παιδί μου, γράμματα για να βρεις έπειτα εύκολα δουλειά» έλεγαν πριν από μερικές δεκαετίες οι γονείς στα παιδιά τους. Και αυτό γιατί το πτυχίο πανεπιστημίου θεωρούνταν το καλύτερο διαβατήριο για την αγορά εργασίας. Παρά το γεγονός ότι στην πλειοψηφία οι νέοι στη χώρα μας είναι απόφοιτοι Ανώτατων Ιδρυμάτων και Τεχνικών Σχολών, τα πτυχία τους μένουν “κορνιζωμένα” ...
στους τοίχους, προκαλώντας τους απογοήτευση. Κι αυτό γιατί κανείς δεν τους είπε ότι η εξασφάλιση ενός ανωτάτου επιπέδου εκπαίδευσης δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε και την εξασφάλιση επαγγελματικής καταξίωσης και προσωπικής επιτυχίας.
Οι δυσκολίες πρόσβασης, λοιπόν, στην αγορά εργασίας και τα εμπόδια στη διαδικασία ένταξης είναι τα κυριότερα θέματα στα “πηγαδάκια” των νέων, οι οποίοι φαίνεται να ακροβατούν μεταξύ ανεξαρτητοποίησης και μιζέριας. Κάποιοι από αυτούς τα καταφέρνουν και παίρνουν τη “ζωή στα χέρια τους” και άλλοι ακόμα προσπαθούν. Πάντως, όπως οι περισσότεροι αναφέρουν, η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΒΕΛΑΚΗΣ: “Τυχερός γιατί απορροφήθηκα από την τουριστική βιομηχανία πριν τελειώσω
Αν και τελειόφοιτος της σχολής Οργάνωσης και Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Κρήτης, ο Νίκος Καραβελάκης, αυτοχαρακτηρίζεται «τυχερός», καθώς προτού προλάβει να ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών του, είχε ήδη απορροφηθεί στην τουριστική βιομηχανία. Ωστόσο, αναγκάστηκε να διακόψει την επαγγελματική του σταδιοδρομία λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων οι οποίες όπως αναφέρει “τον κράτησαν πίσω”. Για το Νίκο “η ανεργία αποτελεί την κυριότερη μάστιγα των νέων οι οποίοι συνήθως προβληματίζονται για τον αν έκαναν την σωστή επιλογή σπουδών ώστε να απορροφηθούν ευκολότερα στην αγορά εργασίας. Γι αυτό και όλοι καταφεύγουμε στο Δημόσιο, λαμβάνοντας μέρος σε προκηρύξεις”. Αναφερόμενος δε στο θέμα της κοινωνικοποίησης, επισημαίνει πως “παρά το ότι οι νέες τεχνολογίες έχουν βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό εμάς τους νέους να “έρθουμε πιο κοντά”, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις, παρά ταύτα, οι περισσότεροι είμαστε προσκολλημένοι στον υπολογιστή και τα κινητά μας χάνοντας έτσι την ανθρώπινη επαφή”.
ΑΡΙΑΔΝΗ ΔΑΜΙΑΝΑΚΗ: “Εχω ψάξει και στον ιδιωτικό τομέα και στο Δημόσιο αλλά δεν βρίσκω δουλειά
Παρόμοια άποψη έχει και η Αριάδνη Δαμιανάκη, απόφοιτη του Παντείου Πανεπιστημίου. Για την Αριάδνη, τα πράγματα είναι δυσκολότερα καθώς δεν έχει καταφέρει ακόμη να απορροφηθεί σε κάποια επιχείρηση, έστω και με ετεροαπασχόληση. “Έχω ψάξει και στον ιδιωτικό αλλά και τον δημόσιο τομέα αλλά τα πράγματα δεν ήταν αισιόδοξα. Έχω λάβει μέρος και σε γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και περιμένω τα αποτελέσματα. Εν τω μεταξύ έψαχνα δουλειά στην Αθήνα για κάποιο διάστημα και αφού δεν βρήκα γύρισα στο Ηράκλειο με την ελπίδα να απορροφηθώ πιο εύκολα αλλά είμαι ακόμα άνεργη.”. Η Αριάδνη, αν και κατοικεί μόνη της, είναι “ακόμα υπό την άμεση εξάρτηση της οικογένειάς της”. Οι στόχοι της για το μέλλον είναι αποκλειστικά η επαγγελματική της αποκατάσταση η οποία, όπως τονίζει “θα δώσει τη λύση σε όλα τα άλλα προβλήματα, όπως το άγχος και την απομόνωση. Με ενδιαφέρει άμεσα να βρω δουλειά ή να συνεχίσω τις σπουδές μου ώστε να αποκτήσω μια παραπάνω εξειδίκευση και να βρω ευκολότερα εργασία”.Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι και έρχονται ως συνέπεια της ανεργίας είναι η κάθετη πτώση της αυτοπεποίθησής τους. “Σταματάνε να νιώθουν χρήσιμοι στην κοινωνία και μάλλον έχουν της αίσθηση ότι αποτελούν βάρος για την οικογένειά τους”. Και συμπληρώνει λέγοντας πως η κοινωνία και ειδικά οι επιχειρήσεις δεν στηρίζουν τους νέους και μάλλον τους “εκτοπίζουν στο περιθώριο”.
Πάντως, παρά τα προβλήματα που και η ίδια αναγνωρίζει ότι υπάρχουν, εμφανίζεται αισιόδοξη στο θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων και δη των ερωτικών. “Ας μην τα μηδενίζουμε όμως όλα. Το ότι υπάρχει οικονομική κρίση και δυσκολία να βρει κανείς σύντροφο, δεν σημαίνει ότι δεν θα ερωτευτώ και δεν θα επιδιώξω να βρω σύντροφο”, κλείνει.
Νίκος Βλαχάκης: «Δεν φεύγω από το σπίτι γιατί δεν “βγαίνω”»
«Ονειρεύομαι να αρχίσω την καριέρα μου ως ελεύθερος επαγγελματίας πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου» εκμυστηρεύεται στην «Π» ο Νίκος Βλαχάκης, τελειόφοιτος του ΤΕΙ Βιολογικής Καλλιέργειας και Γεωργίας. «Από όταν γύρισα από την Κεφαλονιά, όπου και σπούδαζα, έπιασα δουλειά ως ιδιωτικός υπάλληλος σε εργασία σχετική με το αντικείμενο των σπουδών μου. Παρ’ όλα αυτά εργάζομαι και αλλού για να συμπληρώσω το εισόδημά μου και να βγάλω τα προς το ζην» συμπληρώνει αναφέροντας ότι αυτά δεν σκέφτεται να “φύγει από το σπίτι” μιας και όπως αναφέρει «δεν βγαίνει». Ο Νίκος εργάζεται περισσότερες από 16 ώρες την ημέρα. Κατά συνέπεια, ο ελεύθερος του χρόνος είναι ανύπαρκτος, γεγονός που δυσχεραίνει και τις επαφές του με άτομα του οικογενειακού και φιλικού του περιβάλλοντος. «Με το να μην έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο είναι δύσκολο ακόμα και να πάω για ένα καφέ. Αλλά τα υψηλά ποσοστά ανεργίας δε μου επιτρέπουν να έχω άλλη επιλογή.» Αναφερόμενος στις σχέσεις επεσήμανε ότι «χρήματα υπάρχουν για να καλυφθούν τα έξοδα μιας σχέσης. Δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος που πρέπει να αφιερώσει κανείς στο ταίρι του».
Νίκος Μαυρονύχτης: “Αν δε βρω δουλειά στη Λογιστική σύντομα θα ψάξω σε άλλο τομέα”
Για τον Νίκο Μαυρονύχτη, η αναζήτηση εργασίας και οι ανησυχίες για το μέλλον του περιβάλλοντος είναι τα πλέον σημαντικά θέματα που απασχολούν τους νέους στις μέρες μας. Αν και πτυχιούχος του ΤΕΙ Λογιστικής στο Ηράκλειο, η εξεύρεση σταθερής θέσης είναι μάλλον αδύνατη τη στιγμή που όπως τονίζει «οι εργοδότες στα λογιστικά γραφεία, αφενός προτιμούν άτομα που έχουν προϋπηρεσία και αφετέρου επιλέγουν εργαζόμενους που δεν έχουν καμία σχέση με τον κλάδο. Κι αυτό για να γλιτώσουν 400 ευρώ, τα οποία θα “τους κόστιζε” παραπάνω ένας πτυχιούχος του τμήματος». Ο Νίκος ο οποίος απασχολείται με τα αγροτικά, αναζητά εργασία στον κλάδο του για περισσότερο από ένα χρόνο χωρίς αποτέλεσμα. «Εάν δεν καταφέρω να βρω δουλειά στο αμέσως επόμενο διάστημα θα αναγκαστώ να ψάξω και σε άσχετους τομείς. Η λύση είμαι μάλλον μονόδρομος». Αν και έχει συμμετάσχει ήδη δύο φορές σε προκηρύξεις του Δημοσίου χωρίς θετικά αποτελέσματα, εντούτοις τονίζει ότι θα συνεχίσει να προσπαθεί «καθώς μια τέτοια θέση δίνει σιγουριά.» Κλείνοντας, στο θέμα των πολιτικών, που μάλλον θα έπρεπε να απασχολεί και την πλειοψηφία των νέων αναφέρει οτι «το μέλλον είναι μαύρο και δυστυχώς αμετάβλητο. Γι’ αυτό και έχουμε πάψει να ασχολούμαστε με αυτό».
Φρόσω Χαμαλάκη: “Σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό”
Η Φρόσω Χαμαλάκη, είναι πτυχιούχος Φιλοσοφικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών.
«Η μεγαλύτερη μάστιγα των νέων της ηλικίας μου είναι η ανεργία και η ανασφάλεια που πηγάζει από την έλλειψη εμπιστοσύνης στους μηχανισμούς του Κράτους και την αναξιοκρατία που επικρατεί σε κάθε βαθμίδα. » Όπως διαπιστώνει «η απογοήτευση είναι διάχυτη στους νέους σήμερα δεδομένου ότι αντιλαμβάνονται ένα κράτος διεφθαρμένο με πολιτικούς ανίκανους να τους εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Γι αυτό άλλωστε και φεύγουν στο εξωτερικό, πράγμα που και εγώ σκέφτομαι να κάνω.»
Για τη Φρόσω, η πιθανότητα να εγκαταλείψει τη χώρα της αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό είναι μάλλον η καλύτερη λύση, μίας και η εξεύρεση εργασίας είναι “δύσκολη υπόθεση” στα εγχώρια.
Ωστόσο, όταν προκύπτει μια θέση εργασίας δεν είναι δυνατόν ένας νέος να την εγκαταλείψει αναζητώντας ένα επάγγελμα σχετικό με τις σπουδές του. Το ίδιο ισχύει και με τη Φρόσω η οποία έχει εργαστεί περίπου ένα χρόνο σε ιδιωτική εταιρία, σε αντικείμενο άσχετο με των σπουδών της.
Αναφερόμενη στα όνειρά της για το μέλλον, βασική της επιδίωξή είναι «όπως και κάθε νέου η επαγγελματική αποκατάσταση που θα μου επιτρέψει να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά από τους γονείς μου και να αποσβέσω τις σπουδές μου. Επίσης άλλοι στόχοι μου είναι η προσωπική ανέλιξη, η αναγνώριση και αποδοχή των ικανοτήτων μου, κάτι που δεν συμβαίνει στην χωρά μας δεδομένου ότι μας φέρεται απαξιωτικά επιτρέποντας σε μια κοινωνία να μας αποκαλεί "γενιά των 700ευρώ”.
Ως προς το δημόσιο... «Σήμερα έδωσα τα χαρτιά μου για ωρομίσθια στον θεσμό της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης και δεν είδα φως. Έχω συμμετάσχει και σε άλλους χωρίς αποτέλεσμα. Σίγουρα μια δημόσια θέση αποτελεί προίκα για αυτό και κοπτονται όλοι για αυτήν. Ο νέος αντιλαμβάνεται τα οφέλη της που είναι η μονιμότητα, η ασφάλιση και οι άδειες και για να την κερδίσουν είναι διατεθειμένοι να απαρνηθούν αυτό που σπούδασαν και αυτό που τους αρέσει να κάνουν. Συνεπώς με αυτή τη θέση μπορεί να αντιμετωπίσουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει εκτός από ένα. Την ανάγκη για ευτυχία» καταλήγει..
Ειρήνη Βλαχάκη: “Μου προκαλεί άγχος το να βρω μια σταθερή δουλειά”
Η Ειρήνη Βλαχάκη και η Αριάδνη Δαμιανάκη, αποτελούν τυπικά παραδείγματα νέων που βιώνουν τις δυσκολίες της γενιάς των 700ευρώ. Αν και οι δύο είναι πτυχιούχοι Ανωτάτων Σχολών, παρόλα αυτά η εξεύρεση εργασίας έχει γίνει “δύσκολη υπόθεση”. Αλλά και όταν κάτι τέτοιο γίνεται εφικτό, τα χρήματα δεν αρκούν ώστε να καλύψουν τις ανάγκες τους και να τους επιτρέψουν να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά αλλά και συναισθηματικά από τις οικογένειές τους. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί μια σειρά άλλων προβλημάτων, όπως την αποθάρρυνση και την αποκοπή τους από τις κοινωνικές σχέσεις και εκδηλώσεις.
« Το 2007 αποφοίτησα από το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Πάντειου Πανεπιστημίου. Αυτή η σχολή ήταν από τις πρώτες επιλογές μου καθώς ζούσα με την ψευδαίσθηση ότι η απορρόφησή μου στην αγορά εργασίας θα γινόταν ευκολότερα» αναφέρει η Ειρήνη Βλαχάκη η οποία ζει πλέον μόνιμα στο Ηράκλειο μαζί με την οικογένειά της.
Για την Ειρήνη, η επαγγελματική αποκατάστασή της συνάδει άμεσα με την προσωπική της ζωή, τη στιγμή που όπως τονίζει στην «Π» «αν και ήδη εργάζομαι με σύμβαση σε μια δουλειά που μου αρέσει πάρα πολύ, παρόλα αυτά η σύμβασή μου σύντομα θα λήξει και το μέλλον θα είναι αβέβαιο. Το να βρω μια μόνιμη και σταθερή δουλειά μου προκαλεί καθημερινά μεγάλη αγωνία και είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι οι νέοι άνθρωποι στις μέρες μας. Πως μπορεί κανείς να προχωρήσει στη συναισθηματική του ζωή ή να κάνει φίλους χωρίς να έχει χρήματα ούτε για τσίχλες ή για ένα δώρο»;
«Οι νέοι από τα 20 τους μέχρι και τα 30, είναι σε μια φάση συνεχούς αναζήτησης. Στην προσωπική αλλά και επαγγελματική αποκατάσταση. Ψάχνονται σε όλους τους τομείς και πιστεύω ότι αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις και την ένταξή τους στην κοινωνία ως ενεργά μέλη και όχι ως παιδιά. Δηλαδή, δεν μπορούν να κάνουν σχέσεις και φίλους με ευκολία μιας και είτε δεν θα υπάρχουν χρήματα ούτε για καφέ, είτε δεν θα υπάρχει χρόνος για να έρθουμε σε επαφή με άλλους ανθρώπους και να κοινωνικοποιηθούμε. Οι συγκυρίες για μένα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο».
Περιγράφοντας την εργασιακή της εμπειρία τονίζει ότι «Η πρώτη δουλειά που έκανα δεν ήταν άμεσα συμβατή με το αντικείμενο το σπουδών μου. Όμως αυτό με το οποίο καταπιάνομαι τώρα είναι σχετικό. Δυστυχώς, δεν είναι μόνιμο» και καταλήγει λέγοντας «Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα από την αρχή. Αυτό που χρειάζεται, είναι να εξοπλιστούμε όλοι οι νέοι με επιμονή και υπομονή και κάποια στιγμή όλα τα προβλήματα μας θα λυθούν».
Πηγή:Πατρίς
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου