Ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτικού κόμματος είναι η ιδεολογία του.Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν «δεδομένη» Ιδεολογία: Της Αριστεράς, της Δεξιάς, του Κέντρου...
Η «Άνοιξη», όμως, δεν είναι παραδοσιακό κόμμα. Ποια είναι, λοιπόν, η ιδεολογία της;
Ήδη από την Ιδρυτική της Διακήρυξη, στις 30 Ιουνίου 1993 πρώτη μίλησε για την Υπέρβαση: Δηλαδή, κινήθηκε πάνω από τα φθαρμένα ιδεολογικά στερεότυπα που χρόνια τώρα διχάζουν τους λαούς, σήμερα χρεοκοπούν παντού - κι όμως στην Ελλάδα παραμένουν ακόμα «όρθια», ως σκελετωμένα ντουβάρια σε μιαν έρημη πόλη...
Η «Υπέρβαση» είναι σαφές τι απορρίπτει: Τη νοοτροπία του πολιτικού χθες, τα αριστερά ή δεξιά «Ευαγγέλια» της απόλυτης «αλήθειας»...
Ποιο είναι, όμως, το θετικό περιεχόμενο της Υπέρβασης;
Ιδεολογία της Άνοιξης είναι η Αξιοπρέπεια στο προσωπικό επίπεδο, η Δικαιοσύνη στο κοινωνικό επίπεδο και η Ελευθερία στο εθνικό επίπεδο.
- Πολλοί υποστηρίζουν ότι αρχές όπως η Αξιοπρέπεια δεν έχουν χώρο στην Πολιτική. Αυτό, όμως, αποτελεί ομολογία του χυδαιότερου κυνισμού... Η έλλειψη Αξιοπρέπειας και Αξιοπιστίας στην Πολιτική, οδηγεί στην αποδυνάμωση της εμπιστοσύνης των πολιτών και στην υπονόμευση της ίδιας της Δημοκρατίας. Ο Αντώνης Σαμαράς θυσίασε αξιώματα, θώκους και ηγετικές προοπτικές μέσα στο παλαιοκομματικό κατεστημένο, γιατί διέβλεψε εγκαίρως ότι δεν μπορούσε να το υπηρετήσει χωρίς να χάσει την αξιοπιστία του. Κι όσοι τον ακολούθησαν προτίμησαν το δύσκολο δρόμο της σύγκρουσης με το κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα παρακλάδια του, παρά τον «εύκολο δρόμο» της υποταγής σε αυτά.
- Πολλοί υποστηρίζουν σήμερα ότι πρέπει να θυσιάσουμε την Κοινωνική Δικαιοσύνη στο βωμό της Ανάπτυξης. Η «Πολιτική Άνοιξη» πιστεύει στη δυναμική της ανάπτυξης, αλλά θεωρεί την λογική της αγοράς αδιέξοδη και ναρκοθετημένη, όταν δεν στηρίζεται στη Κοινωνική Δικαιοσύνη. Μια Δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει, όταν οι μισοί θυσιάζονται για να πλουτίσουν οι άλλοι μισοί. Αυτό δεν είναι «λογική αγοράς». Αυτό είναι απλώς αγοραία λογική. Δεν είναι Φιλελευθερισμός. Είναι ασυδοσία. Κι είναι κρίσιμο να αντιληφθούμε ότι Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ασυδοσία... Δικαιοσύνη δεν σημαίνει εξίσωση στη μιζέρια, αλλά ισότητα ευκαιριών για όλους, κίνητρα για τους ικανούς και αίσθημα ασφάλειας για τους αδύναμους. Αυτή, άλλωστε, είναι η «συνταγή» που ακολούθησαν όλα τα σύγχρονα κράτη που έκαναν προκοπή. Όπου υπήρξε μακροχρόνια Ανάπτυξη συνοδεύτηκε κι από Ευημερία. Κι όπου υπήρξε Ευημερία, ενισχύθηκε - δεν υπονομεύθηκε - η Κοινωνική Δικαιοσύνη.
- Πολλοί υποστηρίζουν, τέλος, ότι ο εκσυγχρονισμός προϋποθέτει την εγκατάλειψη όλων των εθνικών μετώπων. Ότι πρέπει, τάχα, να «εκσυγχρονιστούμε», έστω και με κόστος την εθνική συρρίκνωση, την αποδοχή «τετελεσμένων», την συνθηκολόγηση με επεκτατιστές γείτονες, την ενθάρρυνση αντιπάλων που συνεχώς αποθρασύνονται σε βάρος μας. Αλλά ο Εκσυγχρονισμός δεν προϋποθέτει τη Συρρίκνωση, όπως η Ανάπτυξη δεν προϋποθέτει την Αδικία, όπως η Πολιτική δεν στηρίζεται στον Κυνισμό και την Εξαπάτηση. Ο Εκσυγχρονισμός είναι απολύτως συμβατός με την Εθνική επιβίωση, όπως η Ανάπτυξη είναι απολύτως συμβατή με την Κοινωνική Δικαιοσύνη, όπως η Πολιτική είναι απολύτως συμβατή με την Αξιοπρέπεια και την Αξιοπιστία.
Η Άνοιξη, λοιπόν, όχι μόνο έχει ιδεολογία, αλλά έχει ανατρεπτική ιδεολογία: Δεν αμφισβητεί απλώς πρόσωπα και κομματικά κατεστημένα. Αντιστρέφει τα ιδεολογικά στερεότυπα που χρόνια τώρα αιχμαλωτίζουν το νου, αλλοτριώνουν τις ψυχές και υποθηκεύουν το αύριο των Ελλήνων.
Απορρίπτει το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα στην Πολιτική και την Αξιοπιστία. Διακηρύσσει ότι μόνη ρεαλιστική πολιτική σε μια σύγχρονη δημοκρατία είναι αυτή που σέβεται τη νοημοσύνη των πολιτών και περιφρουρεί την αξιοπιστία των πολιτικών.
Απορρίπτει το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα σε μιαν ανάλγητη «Ανάπτυξη», που τάχα δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική για τους πολλούς, και μιαν ισοπεδωτική «Κοινωνική Δικαιοσύνη», που οδηγεί στη στασιμότητα και τη μιζέρια.
Διακηρύσσει αντίθετα, ότι τα αποτελέσματα της σύγχρονης Ανάπτυξης πρέπει υποχρεωτικά να διαχέονται σε όλη την κοινωνία, αλλιώτικα υπονομεύεται η ίδια η Ανάπτυξη και δυναμιτίζονται τα θεμέλια της δημοκρατίας.
Στο ψεύτικο δίλημμα λαϊκίστικου χαρακτήρα «περισσότερο ή λιγότερο κράτος», απαντάμε με το αίτημα ποιοτικού κράτους - ενός κράτους ευέλικτου, με στρατηγική «έξυπνης» ανάπτυξης, που προωθεί ενεργά επιλεγμένους τομείς, καταργώντας τις παρεμβάσεις της γραφειοκρατίας και ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Ενός κράτους που διασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην απασχόληση.
Η «Άνοιξη» απορρίπτει το ψεύτικο δίλημμα, ανάμεσα σε έναν «εκσυγχρονισμό» της συρρίκνωσης και έναν αναχρονιστικό πατριωτισμό.
Διακηρύσσει, αντίθετα, ότι τα έθνη είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο της Ιστορίας - είναι «νεωτερισμός» που ταυτίστηκε με κινήματα Δημοκρατίας και επαναστάσεις Ελευθερίας. Δεν είναι «αναχρονισμός», όπως εμφανίζεται από ορισμένους... Τα έθνη διέλυσαν τις Αυτοκρατορίες του προηγούμενου αιώνα και τις Αποικιοκρατίες του 20ου Αιώνα.
Τα έθνη αποτέλεσαν μήτρες δημοκρατίας. Σύγχρονοι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί δεν υπήρξαν παρά μόνο μέσα σε εθνικά κράτη ή σε κράτη που καλλιεργούν συστηματικά την εθνική συνείδηση των πολιτών τους, ακόμα κι όταν έχουν διαφορετική εθνοτική καταγωγή (π.χ. ΗΠΑ, Ελβετία).
Σήμερα, στη φάση της παγκοσμιοποίησης δεν διαλύονται τα εθνικά κράτη. Διαλύονται οι πολυεθνικές ενώσεις, και τα τεχνητά κράτη.
Αντίθετα, τα εθνικά κράτη πολλαπλασιάζονται.
Κι όταν πολυεθνικές αυτοκρατορίες θέλησαν να εκδημοκρατιστούν, διαλύθηκαν στις εθνικές τους συνιστώσες (π.χ. πρώην ΕΣΣΔ, πρώην Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία). Γιατί η ενιαία εθνική συνείδηση είναι προϋπόθεση «συνοχής εν ελευθερία», δηλαδή ουσιώδης προϋπόθεση δημοκρατίας.
Οι Αυτοκρατορίες ήταν και παραμένουν αναχρονιστικές, γιατί υπήρξαν αυταρχικές και εσωστρεφείς, «προστατευτικές» εσωτερικά και ηγεμονικές προς τα έξω - άρα αποτελούν εμπόδια και στην παγκοσμιοποίηση του εμπορίου και στην παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας. Η παγκοσμιοποίηση διαλύει τις Αυτοκρατορίες - όχι τα έθνη. Κι όσοι σήμερα πολεμούν τα έθνη, εκφράζουν τα αναχρονιστικά συμφέροντα Αυτοκρατοριών.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει ως...Γαλλογερμανική Αυτοκρατορία. Μπορεί, ωστόσο, να υπάρξει ως σύνθεση των εθνικών ταυτοτήτων και των πολιτισμών όλων των λαών της. Ως Ευρώπη των εθνών, ως Ευρώπη των λαών, όχι ως Ευρώπη των ευρω-γραφειοκρατών...
Γι’ αυτό και σήμερα παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ τα λόγια του στρατηγού Ντε Γκώλ. Ο οποίος οραματιζόταν «την Ευρώπη των πατρίδων» και κατήγγειλε «την Ευρώπη των απάτριδων»...
Αν απορρίψουμε σήμερα τη μεγάλη Ευρωπαϊκή κληρονομιά του Ντε Γκώλ και του Αντενάουερ, που έθεσαν τα θεμέλια της σημερινή Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, τι απομένει άραγε, από το Ευρωπαϊκό όραμα; Η Ευρώπη των αλλεπάλληλων...πακέτων, της «δημιουργικής λογιστικής», και των καυγάδων για το ποιος θα προεδρεύει στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα!
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου