"Ευτελισμός..." του Γιάννη Κορομήλη

Όσο – όσο η εξαγορά για τα αυθαίρετα. Κάπου στο 15% της τιμής ζώνης τα πρόστιμα. Το κράτος έχει ανάγκη από λεφτά. Κι οι καταπατητές που έκτισαν τα αυθαίρετα παρανόμησαν. Όμως μπορούν να γίνουν νόμιμοι πληρώνοντας ένα ελάχιστο σε σχέση με την πραγματική αξία ποσό. Ηθικό δίδαγμα: Μπορείς άνετα να παρανομείς. Αρκεί βέβαια να έχεις λεφτά. Πληρώνεις και καθαρίζεις το μέτωπό σου!

Οι αυθαιρετήσαντες μπορεί να έχουν λεφτά. Μπορεί όμως και να μην έχουν. Αυτοί που έχουν δεν ήταν ανάγκη να κτίσουν αυθαίρετο. Κτίζοντας το όμως αυξάνουν αυτά που έχουν. Αυτοί που δεν έχουν παρανόμησαν ενδεχομένως από ανάγκη. Κάποιοι ίσως και σαν τον Γιάννη Αγιάννη. Που έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί για τα νηστικά παιδιά της αδελφής του. Εκείνον τον τιμώρησαν σκληρά. Στα κάτεργα...
για πολλά πολλά χρόνια. Δεν σκέφθηκαν (ίσως και να έπρεπε) να του επιβάλλουν να πληρώσει το ψωμί στην αξία του έστω και διπλάσια ή τριπλάσια. Ούτε σκέψη για 15% της τιμής που είχε τότε το ψωμί…

Όμως το κράτος έχει ανάγκη από λεφτά. Έτσι δεν έχει και τόση σημασία αν θα πληρώσουν το ίδιο όσοι «αμάρτησαν» από απληστία ή από ανάγκη. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έτσι πιστεύουν ανοήτως. Κι σκοπός που… αγιάζει είναι ότι αυτοί που δάνεισαν στο κράτος, με τοκογλυφικά μάλιστα επιτόκια, πρέπει να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Μαζί με τους τόκους βέβαια…

Αλλά γιατί ζητήσαμε δανεικά και γιατί μας δάνεισαν; Δάνεια κάνουν συνήθως οι επιχειρήσεις. Για επενδύσεις ή ανάπτυξη της δουλειάς τους. Κάνουν και οικογένειες. Είτε για να βάλουν «μια κεραμίδα πάνω από το κεφάλι τους» είτε για να αποκτήσουν κάποια (συνήθως όχι απολύτως απαραίτητα) αγαθά. Αυτοκίνητο π.χ. Το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας. Ή τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι. Κι εξάλλου, όταν είναι, είναι κακός επιχειρηματίας. Ο ρόλος του είναι μάλλον παρόμοιος μ’ αυτόν της οικογένειας.

Ένας σωστός οικογενειάρχης δεν ξοδεύει (εκτός κι αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι όπως ασθένεια, υποχρεώσεις κληρονομημένες κ.α.) περισσότερα από όσα είναι τα έσοδα της οικογένειας. Φροντίζει να μην χρωστάει. Κι όταν αναγκάζεται να δανειστεί δανείζεται τόσα όσα ακριβώς (ή και λιγότερα) του είναι απολύτως απαραίτητα. Και να μπορεί να τα ξεχρεώσει. Το κράτος μας ως οικογενειάρχης αποδείχτηκε ασύνετος, ανεύθυνος, αναξιόπιστος. Ξόδευε (αρχής γενομένης με τον Ανδρέα Παπανδρέου στη δεκαετία του 1980) περισσότερα, πολλά περισσότερα από τα έσοδά του. Συνήθως για τους «ημετέρους». Για τους οποίους μάλιστα θεσμοθέτησε συνταγματικά (Σύνταγμα 1986 άρθρο 86) την ατιμωρησία! Η διάταξη αυτή διατηρήθηκε ατόφια στο Σύνταγμα του 2001. Προς δόξαν του συνταγματολόγου Βαγγέλη Βενιζέλου που είχε, το 2001, το «γενικό πρόσταγμα» για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Από τότε «μαζί τα έτρωγαν» - όπως θάλεγε κι ο μέγας Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο πολύς κ. Θόδωρος Πάγκαλος – ορισμένοι από τους κυβερνώντες, παρατρεχάμενοι «κομματόσκυλα» και εκάστοτε «ημέτεροι». Κι διογκώνονταν διαρκώς έλλειμμα και δημοσιονομικό χρέος. Μέχρι που έφτασαν σε ύψη … δυσθεόρατα (κατά πως είπε και η Υπουργός Παιδείας,  το Εθνικής το κατάργησαν. Ίσως γιατί είναι πλέον… διεθνής). Ακολούθησαν οι «εντατικές» ο «Τιτανικός» το «πιστόλι στο τραπέζι» οι κατάρες κατά του ΔΝΤ. Δια στόματος πρωθυπουργού και Υπουργού Οικονομίας… Κι ύστερα ήρθαν «οι άνδρες με τα μαύρα», αυτοί της Τρόϊκας. Της Ε.Ε. δηλ. της Ε.Κ.Τ και του «καταραμένου» ΔΝΤ. Και μαζί του τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ο εφαρμοστικός νόμος. Και έπεται συνέχεια…

Μαζί με τα μνημόνια τα προγράμματα και τους νόμους ήρθαν περικοπές μισθών και συντάξεων, ύφεση, λουκέτα, ανεργία. Και καθώς φαίνεται όχι μόνο δεν πρόκειται να φύγουν αλλά θα παραμείνουν για δεκαετίες αυξανόμενα και πληθυνόμενα. Κι όλα αυτά για … το καλό μας. Η – όπως αρέσκεται επαναλαμβάνει ο Πρωθυπουργός – «για τη σωτηρία ημών και της χώρας». Έτσι  λέει. Μόνο που δεν εξηγεί πότε τέλος πάντων και πως θα σωθεί αυτή η έρμη η χώρα.

Όσο – όσο λοιπόν η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Το τέρας του χρέους πεινάει. Είναι τεράστιο. Και τρώει μόνο χρήματα. Εν ανάγκη και δημόσια περιουσία. Και οι πολιτικοί μας που το «γέννησαν και το μοσχοανάθρεψαν» φοβούνται πως αν δεν τον ταΐσουν θα φάει και τους ίδιους. Λες κι είναι σίγουροι ότι αν το ταΐζουν θα γλιτώσουν. Για το λαό είναι, λεν, μια άλλη ιστορία…

Όσο –όσο και τα «ασημικά» της χώρας. Σκεφθείτε ότι οι μετοχές του κράτους σε τράπεζες, οργανισμούς και επιχειρήσεις που θα πληρωθούν μέχρι το  τέλος του 2011 (σύμφωνα με τον εφαρμοστικό νόμο) άξιζαν το 2009, όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου του Β΄., περίπου 23 δις ευρώ. Σήμερα η αξία τους δεν φτάνει τα τέσσερα δις ευρώ!  Όσο – όσο κι εδώ…

Αλλά κι όπου να κοιτάξει κανείς (στην ποιότητα ζωής, στις ηθικές αξίες, στις νοοτροπίες κλπ) παντού κυριαρχεί το όσο – όσο! Κοντολογίς είμαστε «η χώρα του όσο- όσο».

Γιάννης Κορομήλης