«Ο Γιώργος κουβάλησε το ΔουΝουΤου.Μονάχος του;
Ο Αντώνης συμφώνησε στο Μεσοπρόθεσμο plus.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
Το «ΛΑΟΣ» προσκύνησε τον δικομματισμό.
Οι υπόλοιποι δεν βρήκαν λαμπάδες;
Η Αλέκα θύμωσε με τη συναίνεση των τριών.
Δεν ενοχλήθηκε, τάχα, άλλος κανένας;
Οι τραπεζίτες θα χάσουν με το «κούρεμα».
Όλοι οι υπόλοιποι θα κερδίσουν;
Κάθε σελίδα και μια νίκη ή ήττα.
Ποιος γιόρτασε τα επινίκια ή θρήνησε τη συμφορά;....
Κάθε τόσο κι ένας μεγάλος.
Άντρας ή γυναίκα;
Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;
Τόσες και τόσες ιστορίες.
Τόσες και τόσες απορίες.»
«Από το νου του βρήκε» ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, τους στίχους του Μπρεχτ! Θέλησε να μεταφέρει το κλίμα που πήρε από όλα όσα «plus» ακολούθησαν την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στις 26 και 27 Οκτωβρίου μέχρι την ορκωμοσία της μεταβατικής κυβέρνησης συνεργασίας το απόγευμα της 11-11-11.
«Πολλά παλούκια» είδε η σύζυγος κυρία Πολυτίμη. Γράφει τον αριθμό «ένα» μόνο με μια κάθετη γραμμή κι ας προσέχει το υπουργικό συμβούλιο καλού κακού. Κατ’ αρχήν ευχόμεθα σκέτη εργασία. Η χαρά που τη συνοδεύει στην πασίγνωστη ρήση θα περιμένει πολύ! Ως πόσες εκκρεμότητες άφησε ο Γιώργος;(!)
Την τελευταία φορά που πήρε την κυβέρνηση το ΠαΣοΚ δεν βρέθηκε ο λαός, στην εξουσία όπως έλεγε ο Αντρέας - μεγάλη η χάρη του! – αλλά η Τρόικα! Ο θείος βαρέθηκε να τηλεφωνάει στο Μαξίμου - «Άχτουνγκ! Άχτουνγκ! Αφεντούλης σπρέχε»! (Προσοχή! Προσοχή! Ομιλεί ο Αφεντούλης!) και τα λοιπά γνωστά μπας και τον περάσουν για σύμβουλο της «Frau Nein» οι γραμματείς και τον συνδέσουν με τον Γιώργο – και να ακούει: «Λείπει έξω για δουλειές. Call later! (καλέστε αργότερα)» Προ έτους ούρλιασε: «Να με καλέσει εκείνος» κι έκτοτε αναμένει στο ακουστικό!
Από τα ταξίδια για δουλειές του Γιώργου είδε μόνο τα ταξίδια. Τις δουλειές τις άφησε στον κ. Λ. Παπαδήμο! Μόλις εμφανίστηκε επί της οθόνης με τη γαλήνια όψη και τον ήρεμο λόγο του, μια πρώτη ανάσα ανακούφισης την πήραμε και να σταματήσουν οι διαμαρτυρίες εξ αριστερών. Ακόμα δεν τον είδαμε τον Λουκά, μία από τα ίδια είπαμε; Ο αναλυτής θα παρακολουθήσει «τα έργα και τις ημέρες» της νέας κυβέρνησης και θα γράψει ένα «κατά Λουκάν» πολιτικό ευαγγέλιο - βοήθειά μας! – αλλά στην ώρα του.
Μέχρι στιγμής κατάφερε να «κλείσει» τα πολλά γεγονότα λίγων ημερών μέσα σε δυο αράδες που λέει ο δικός του λόγος! Ο λόγος της συζύγου λέει άλλα. Βρήκε τους στίχους 17, «φαφλατά» τον δημιουργό και δεν εννοούσε τον Μπρεχτ! Ο Αφεντούλης προσπέρασε τα κακόβουλα σχόλια για να γίνει: «Ένας μικροσυνταξιούχος που διαβάζει»! Ξόδεψε μπόλικη «φαιή ουσία» για όλους εσάς τους αναρίθμητους (ολογράφως) και 21 (αριθμητικώς) αναγνώστες του. Χαλάλι σας βρε. Και οι 21 είστε υπέροχοι!
Αν σας άρεσε το ποίημα, να το μάθετε νεράκι για να το απαγγείλουμε ανήμερα του Πολυτεχνείου. Στο «καφενείο αισιοδοξίας» της στήλης θα γιορτάσουμε «εν κοινωνία» κι όχι ως απλά μέλη ενός συνόλου που τα λένε κατά το δοκούν και πράττουν κατά τα συμφέροντα τα βαλάντια αυτών! Αν όχι, φτιάξτε ένα καλύτερο εμβατήριο και το κρίμα στον λαιμό του Μάριου Πλωρίτη. Αυτός έκανε τη μετάφραση του ποιήματος του Μπρεχτ: «Ένας εργάτης που διαβάζει».
Μεταφραστής, ο Πλωρίτης, παραφραστής, ο Αφεντούλης και το αποτέλεσμα της συνεργασίας είναι άψογο. Λέμε τώρα! Ας προσέξουν οι πολιτικοί για να καταλάβουν το βαθύτερο νόημα της έννοιας του ρήματος «συνεργάζομαι». Έχει στον πυρήνα το «εργάζομαι» και είναι προασπισμένο από τα «απεργάζομαι» κάθε μορφής.
Κάπως έτσι κατάφεραν να σπείρουν κι εκείνα τα παιδιά τη Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία στο Πολυτεχνείο χωρίς να περιμένουν τον ηγέτη για να φυτέψει τον πρώτο σπόρο. Σήμερα κουβαλούν τη «ρετσινιά» ότι η γενιά τους ευθύνεται για όλα τα στραβά της Μεταπολίτευσης. Μεταξύ τους υπάρχουν όμως κι αυτοί που δεν θέλησαν να βολευτούν ή δεν τους άφησαν οι «βολεμένοι» να στεριώσουν. Ποιος έψαξε να τους βρει; Ο Παναγούλης εξακολουθεί να ζει επί των ημερών μας; Τόσες και τόσες απορίες…
Ένα ηχηρό μήνυμα που έστειλαν τότε ήταν ότι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις απαιτούν συμπόρευση «εν κοινωνία». Φτάνει όμως για να πετύχουν; Η πραγματικότητα έδειξε ότι για να βγούμε σε ξέφωτο θέλουμε μπροστάρη που θα θέσει με τρόπο πειστικό το συλλογικό όραμα. Δυστυχώς φαίνεται ότι ο μεγάλος ηγέτης αυτής της γενιάς χάθηκε μέσα στο «όλοι μαζί». «Όλοι μαζί» μπορεί να μην τα φάγαμε αλλά είναι βέβαιο ότι τα κάναμε. Από κούπες! Διαφωνεί κανείς; Τον λόγο έχει η κυρία Πολυτίμη.
«Μόνον ένας άντρας κάθε γενιάς γίνεται αρχηγός. Οι υπόλοιποι ακολουθούν γυναίκες!» είπε.
Ο αναλυτής εξανέστη και ούρλιασε: «Ποιος κυβερνάει αυτό το σπίτι;»
«Στον άλλο κόσμο που θα πας!…» τραγούδησε εκείνη.
Ο Αφεντούλης θυμήθηκε το παλιό τραγούδι και απόρησε: «Να δω μη γίνω σύννεφο;»
«Μη φας κανένα “σύννεφο”, παραφραστή. Θα βαράν αμφότεροι και οι δύο. “Φαπ” ο Μπερχτ, “φουπ” ο Πλωρίτης!» εξήγησε η σύζυγος.
«Το δύο με πείραξε. Περιττός ο πλεονασμός, κυρία “ανελλήνιστη”!» φώναξε ο αναλυτής και σκέφτηκε να γράψει ένα γράμμα στον κ. Χρήστο Γιανναρά. Είχε όμως άλλες καΐλες – πολυτεχνικές! - και θα αλληλογραφήσει «as soon as possible». Έτσι λέμε «το συντομότερο δυνατό» στην καθομιλούμενη της κηδεμονευόμενης Ελλάδας της Τρόικας, των Μνημονίων, των μέγιστων χρεών, των τρισμέγιστων βασάνων του κοσμάκη και της απουσίας μεγάλων ηγετών. Αυτός ο «μπαγάσας» ο Ερμής, εκτός από «λόγιος» υπήρξε και «κερδώος». Τα βέλη του φούντωσαν και τον έρωτα για το «μαλλί» που κατάφερε να αλλοιώσει σοβαρά το νόημα του Πολυτεχνείου και χρειάζεται «θεραπεία» «as soon as possible»!
«Το Πολυτεχνείο ζει!» φώναξε η κυρία Πολυτίμη.
«Αυτό μας οδηγεί;» απόρησε ο αναλυτής.
«Δεν ξέρω για τους άλλους. Οδηγεί τον Αντώνη μου!» εξήγησε εκείνη.
Κατόπιν τούτου παρακαλείται η κυρία Γεωργία να αφήνει τον σύζυγο να περπατάει ένα μέτρο μπροστά. Αν πρόκειται να βρούμε τον ηγέτη της γενιάς μας, ας το κάνει χιλιόμετρο!
Το Πολυτεχνείο ζει; Τον λόγο έχουμε όλοι και πρώτα η εκπαίδευση. Σήμερα γιορτάζει και αποδίδει τιμές σ’ εκείνους που «στη ζωή τους έλαχε και φύλαξαν Θερμοπύλες» στις 17 του Νοέμβρη 1973. Αύριο τι;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου