The game is over

"Is everyone afraid?
Ιs everyone ashamed?
This doomsday clock ticking in my heart"
Ζeitgeist-Smashing Pumpkins


Γραφει  η  Μαρια  Χουκλη

Με τούτα και με κείνα «φάγαμε» και το 2011. Μαζί το φάγαμε που θα έλεγε και ο Θ. Πάγκαλος.

Πέρασε γρήγορα; Άργησε να φύγει; Φαντάζομαι καθένας σας έχει...
τους λόγους του να το θυμάται έτσι ή αλλιώς. Να δούμε το μεγάλο τοπίο. Θα συμφωνήσετε ότι φεύγει μέσα σε παράξενη ησυχία. Μέσα σε κοινωνική –εκκωφαντική- σιωπή. Ποιο είναι το zeitgeist της Ελλάδας λίγο πριν την ανατολή του 2012; Ποια είναι η γενική πολιτιστική, πνευματική, ηθική και πολιτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του έθνους, αλλά και στις επιμέρους ομάδες που συνδιαμορφώνουν την κατεύθυνση προς την οποία κινούνται οι εξελίξεις;

Αποσύνθεση, είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο νου. Όλα πλέον μοιάζουν κουρασμένα, μαραμένα και επαναλαμβανόμενα. Αμήχανη ρουτίνα με εναλλαγή των ίδιων σχημάτων, των ίδιων προσώπων, των ίδιων επιχειρημάτων, των αντιδράσεων και από τους «θύτες» και από τα «θύματα». Σαν να διασχίζουμε αργά έναν βάλτο, καταπονημένοι από το ψυχικό κεφάλαιο που ξοδέψαμε τα προηγούμενα χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε τι μας βρήκε. Βλέπουμε τα όριά του, αλλά τίποτα παρά πέρα. Σαν να ταχτοποιηθήκαμε σε μια κάπως βολική θέση στη νέα κατάσταση, λίγο ή περισσότερο χειρότερη από την πρότερη της ζωής μας, αλλά αρχίσαμε να συνηθίζουμε τη διάλυση. Ακόμη και η επαπειλούμενη ολική καταστροφή –παγκοσμίως όχι μόνο εν Ελλάδι- φαίνεται μέρα τη μέρα λιγότερο σκοτεινή, συνηθίσαμε το τέρας.

Λίγη-λίγη η αλήθεια έσταξε σαν δηλητήριο μέσα μας και τώρα πια δεν μας πειράζει τίποτα. Ούτε τα κακώς κείμενα, ούτε τα καλώς συμβαίνοντα. Μιλάμε για ζωές που γκρεμίζονται από τους ανέμους της κρίσης σαν να είναι πια η κανονικότητα. Σαν να λύθηκαν και οι τελευταίοι αρμοί που συγκροτούσαν το συλλογικό. Δεν εμπιστευόμαστε τους πολιτικούς, δεν μας εμψυχώνει ο πολιτισμός, δεν μας δονεί καμία πνευματική αναζήτηση, δεν ξέρουμε πια τι πάει να πει ηθικό. Μας τρόμαξε που συναντήσαμε σε πολλές στροφές αυτής της πορείας του εθνικού ξεγυμνώματος, τους εαυτούς μας και λουφάξαμε να δούμε που θα μας βγάλει η μπόρα. Και όσο δεν έρχεται ο τυφώνας, πιστεύουμε ότι μπορεί και να τη βγάλουμε καθαρή.

Μήπως όμως αυτό που φαίνεται σαν παραίτηση από τη δικαιολογημένη οργή είναι ένας ηφαιστειακός θυμός που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να χυθεί σαν λάβα; Πόσα μνημόνια και δύσπεπτα πακέτα μπορούν να αφήνουν απείραχτο το κοινωνικό ελατήριο; Πότε θα μας πουν ευθαρσώς ολόκληρη την αλήθεια; Τhe game is over. Οι εταίροι μας έχουν ξεγράψει. Ο,τι κάνουμε μόνοι μας. Εύχομαι υγεία και αντοχές. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας.