αποτέλεσμα να μην μπορεί να μεταφέρει τη λυματολάσπη. Η καταγγελία της εταιρείας Δ. Καινούργιος Α.Ε. (την οποία δημοσιεύουμε ολόκληρη) μας προκάλεσε το ενδιαφέρον γιατί είναι μια ακόμα τρανή απόδειξη για το πώς ακριβώς λειτουργεί το ελληνικό κράτος. Όλοι μιλάνε για επενδύσεις αλλά κανείς δεν θέλει να στηρίξει τους επενδυτές και τους παραγωγούς. Όλα μοιάζουν λες και ένα… αόρατο χέρι θέλει όλες οι δουλειές να γίνονται από συγκεκριμένους ανθρώπους. Πέραν τούτων άλλος κανείς. Το ορατό ερώτημα όμως αφορά και την ΕΥΔΑΠ και το υπουργείο Περιβάλλοντος: θα ξεμπλοκάρουν την υπόθεση η οποία εκτός από τον επενδυτή αφορά και το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία; Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου 2 χρόνια, όταν η επιχείρησή μου -Δ. ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ Α.Ε.- (η οποία μέχρι τότε δραστηριοποιούμενη αποκλειστικά στο χώρο της Άμυνας και εκπαίδευσης για πάνω από 25 χρόνια, προσφέροντας υπηρεσίες και υλικά κυρίως στα σώματα ασφαλείας, στρατό κ.λπ.), αναζητώντας νέους τομείς δραστηριότητας υπέγραψε σύμβαση εμπορικής συνεργασίας και αποκλειστικής αντιπροσώπευσης στην Ελλάδα με τη ρωσική εταιρεία Aquamash, εφευρέτη πρωτοποριακής τεχνολογίας αφαλάτωσης νερού. Ξεκίνησα προσωπικώς επικοινωνία με την ΕΥΔΑΠ, η οποία, λόγω της φύσης της, προσφέρεται ως καταλληλότερος πελάτης για την αγορά μηχανημάτων που ενσωματώνουν την πιο πάνω τεχνολογία και η οποία, μέσω της θυγατρικής της (ΕΥΔΑΠ Νήσων Α.Ε.) είχε εξαγγείλει πρόγραμμα τροφοδότησης/εφοδιασμού των άνυδρων νησιών με πόσιμο νερό. Τότε ακριβώς υπέπεσε στην αντίληψή μου ότι επίκειτο διενέργεια διαγωνισμού με αντικείμενο τη μεταφορά της αποξηραμένης λυματολάσπης από το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας. Αποφάσισα λοιπόν, παράλληλα με την ενασχόλησή μου με τα συστήματα αφαλάτωσης (για τα οποία άλλωστε δεν είχε προγραμματιστεί διαγωνισμός προμήθειας), να συμμετάσχω στο διαγωνισμό της 20ής Ιουνίου 2011 με αριθμό Διακήρυξης 9266 συνολικής αξίας 9.000.000 €, για την «Παραλαβή, Μεταφορά και Αξιοποίηση του Ξηραμένου Προϊόντος του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας», ήτοι για μεταφορά 100.000 τόνων για τα 2 χρόνια. Κριτήριο επιλογής του αναδόχου ήταν η χαμηλότερη προσφορά. Πρέπει να αναφερθεί ότι η αποξηραμένη λυματολάσπη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί, μεταξύ των άλλων, ως εναλλακτική καύσιμη ύλη στην τσιμεντοβιομηχανία και για το λόγο αυτό υπέγραψα σύμβαση συνεργασίας με πιστοποιημένο φορέα αξιοποίησης στην Πορτογαλία (SGS) για τελική χρήση (καύση αντί για μαζούτ) σε δύο εργοστάσια τσιμέντων της Secil στην παραπάνω χώρα. Παράλληλα, με βάση την απλή λογική και τις εμπορικές εκτιμήσεις, ετοίμασα και υπέβαλα την προσφορά μου στο διαγωνισμό, στον οποίο συμμετείχαν και διάφοροι άλλοι. Κατά το άνοιγμα των προσφορών, με έκπληξη διαπίστωσα ότι η τιμή της προσφοράς μου ήταν περίπου η μισή απ’ αυτή που πλήρωνε μέχρι τότε η ΕΥΔΑΠ στους προηγούμενους, μειοδότες εταιρείες, ΑΚΤΩΡ και ΠΟΛΥΕΚΟ, και οι οποίες είχαν υποβάλει προσφορές κατά πολύ μεγαλύτερες της δικής μου. Δεν απετέλεσε συνεπώς έκπληξη ότι στον παραπάνω διαγωνισμό ανακηρύχθηκα μειοδότης. Από το χρονικό αυτό σημείο (20-6-2011) και μετά και μέχρι σήμερα ξεκίνησε σε βάρος της εταιρείας μου ένας λυσσαλέος πόλεμος, με σκοπό τη ματαίωση της σύναψης της σύμβασης. Από τα ειρωνικά σχόλια σε βάρος των εκπροσώπων μου κατά το άνοιγμα των προσφορών από τους ανταγωνιστές ότι «με τέτοιες τιμές θα ξοφλήσω», φθάσαμε στη διαβολή της εταιρείας μου με σχόλια του τύπου «αυτή είναι άγνωστη και ανύπαρκτη», «δεν έχει καμία πείρα», «δεν είναι πιστοιημένη με ISO», χωρίς βεβαίως να γίνεται κουβέντα για το ότι οι δικές τους οι προσφορές ήταν 30 και 40 ευρώ τον τόνο μεγαλύτερη από τη δική μου). Ακολούθησαν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 2011 (αποφάσεις 963 και 964/2011 του Δ’ τμήματος). Επακολούθησαν υποβολιμαία κατά της εταιρείας μου δημοσιεύματα στον Τύπο, όπου με εμφάνιζαν σαν «αλεξιπτωτιστή» που ήλθα από το πουθενά χωρίς να εμφανίζω τα «εχέγγυα» που τάχα διέθεταν οι επί έτη πλουτίζοντες (ελέω των αστρονομικών ποσών που εισέπρατταν βάσει προηγουμένων συμβάσεων από την ΕΥΔΑΠ) ανταγωνιστές μου. Εν τω μεταξύ και ενώ ακόμη εκκρεμούσε η δικαστική διένεξη στο Συμβούλιο της Επικρατείας και η υποβολή του σχεδίου σύμβασης για προσυμβατικό έλεγχο στο Ελεγκτικό Συνέδριο, έληξε η ισχύς της προηγούμενης σύμβασης μεταφοράς λυματολάσπης με ανταγωνιστική εταιρεία. Η ΕΥΔΑΠ, αντιμετωπίζοντας πρόβλημα αποθήκευσης του υλικού στην Ψυττάλεια, ανέθεσε (με απευθείας ανάθεση) στην εταιρεία μου την μεταφορά 7.400 τόνων λυματολάσπης με βάση την τιμή της προσφοράς μου στο διαγωνισμό (54/τόνο €). Αμέσως εν συνεχεία, η εταιρεία μου (για την εκτός του αντικειμένου του πιο πάνω διαγωνισμού υπηρεσία) υπέβαλε στις αρμόδιες αρχές αίτηση έκδοσης άδειας εξαγωγής ενώ ξεκίνησε και επαφές με υποψήφιους κατάλληλα αδειοδοτημένους τελικούς χρήστες του υλικού στην Ελλάδα (τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ στη Βοιωτία) και την Κύπρο (Βασιλικό). Δεδομένου όμως ότι η διαδικασία έκδοσης άδειας είναι χρονοβόρα, η ΕΥΔΑΠ ανέθεσε ταυτόχρονα στην, διαθέτουσα ήδη από προηγούμενη σύμβαση, άδεια μεταφοράς ανταγωνίστρια εταιρεία ΠΟΛΥΕΚΟ (της οποίας η προσφορά στο διαγωνισμό ήταν 89,7/τόνο €) και με τιμή 52/τόνο € να αρχίζει άμεσα τη μεταφορά του υλικού μέχρις ότου εκδοθεί η άδειά μου. Να λοιπόν, που αυτοί που με ειρωνεύονταν για τη «γελοία» προσφορά μου στο διαγωνισμό που θα με «ξοφλούσε», τώρα πρόσφεραν ακόμα χαμηλότερη! Λέτε να «μπαίνουν μέσα» κι από πάνω, άραγε; Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ: Στις κλήσεις μου για διενέργεια επαφών με σκοπό την τελική διάθεση της λυματολάσπης, οι παραπάνω αδειοδοτημένοι αποδέκτες στην Ελλάδα και την Κύπρο κωλυσιεργούν, δεν απαντούν στα τηλεφωνήματά μου, δηλώνουν αόριστα ότι «δεν ενδιαφέρονται», ότι «οι τιμές που προσφέρω δεν είναι ελκυστικές» κ.ο.κ. Όλως όμως περιέργως(;) και ω του θαύματος(!) το ενδιαφέρον τους ξαφνικά αναζωπυρώνεται, οι τιμές συμφωνούνται και αρχίζουν να παραλαμβάνουν λυματολάσπη από την ανταγωνίστριά μου ΠΟΛΥΕΚΟ (στα πλαίσια της με απευθείας ανάθεση σύμβασης για τους 7.400 τόνους), η οποία, όπως αναφέρω παραπάνω, πληρώνεται 52/τόνο € από την ΕΥΔΑΠ! Η διαπλοκή των συμφερόντων σε όλο της το μεγαλείο! Εν τω μεταξύ η αίτησή μου για έκδοση αδείας από το ΥΠΕΚΑ «κινείται» με ρυθμούς χελώνας (και πολύ λέω). Ο σχετικός φάκελος κατατέθηκε στις 20 ΜΑΡΤΙΟΥ και μέχρι σήμερα δεν μου έχουν δώσει αριθμό μητρώου, θάβοντάς τον κυριολεκτικά στα συρτάρια τους. Όλως δε «τυχαίως» την ίδια στιγμή και αφού η έκδοση της δικής μου άδειας έχει για τα καλά λιμνάσει, η ανταγωνίστρια ΠΟΛΥΕΚΟ συνεχίζει να εκτελεί το έργο της απευθείας ανάθεσης, εισπράττοντας ασμένως το «γελοίο» ποσό των 52/τόνο €.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου