Οι πολιτικοί αρχηγοί, στην «ώρα μηδέν» για την Ελλάδα

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.           Στην “ώρα μηδέν” της Ελλάδας, όταν οι εκπρόσωποι της Τρόικας ετοιμάζονται να συντάξουν την Έκθεση με βάση την οποία οι εταίροι μας θα πάρουν κρίσιμες για τη Χώρα αποφάσεις, οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που “στηρίζουν την κυβέρνηση”, και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αξιωματική αντιπολίτευση, επιδίδονται σε μια εξόχως ουτοπική και ανέξοδη  ρητορεία.

α) Ο Αλ. Τσίπρας διαλαλεί :  “Καμιά πολιτική δύναμη δεν...
 πρέπει να συναντήσει τους εκπροσώπους της Τρόικας” (τους εκπροσώπους δηλαδή των δεκάξι κρατών της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου!).

β) Οι Αλ. Τσίπρας και Ε. Βενιζέλος επανεκδίδουν (σε πεντηκοστή έκδοση) το γνωστό μας μυθιστόρημα “Για ένα συνολικό στρατηγικό πλαίσιο” (“πλαίσιο” κατά Βενιζέλο, “σχεδιασμό” κατά Τσίπρα).

Με λευκές, πάλι, σελίδες, όπως σε όλες τις εκδόσεις, και ανεξαρτήτως  συγγραφέως, της παλιάς αυτής “γνωστής-άγνωστης” κενολογίας!

Ο κ. Τσίπρας μάλιστα απαιτεί “ο νέος στρατηγικός σχεδιασμός για την ελληνική περίπτωση να αναζητηθεί μαζί με όλους τους ευρωπαίους ηγέτες, σε άμεση σύγκλιση έκτακτης Συνόδου Κορυφής”.

Φαντάζεται ίσως ο κ. Τσίπρας τον πρόεδρο της Συνόδου να λέει: “Κύριοι, σας κάλεσα σε ‘άμεση έκτακτη  σύγκλιση’, για να αναζητήσουμε, όλοι μαζί, ένα νέο στρατηγικό σχεδιασμό για την ελληνική περίπτωση. Έχει κανείς σας καμιά καλή ιδέα;”!

γ) Οι ίδιοι ζητούν την άμεση υπαγωγή της Ελλάδας στις ρυθμίσεις που αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 28 και 29 Ιουνίου (η αναχρηματοδότηση των τραπεζών να γίνει απ’ ευθείας από το ESM καί να μη βαρύνει το κρατικό χρέος). 

Ο κ. Τσίπρας μάλιστα εξανίσταται: “Η κυβέρνηση έχασε την ευκαιρία να ζητήσει να υπαχθεί και η Ελλάδα στις ρυθμίσεις αυτές”!    

Μήπως οι δύο αρχηγοί αγνοούν ότι το Συμβούλιο έχει δεχτεί οι ρυθμίσεις αυτές να ισχύσουν μελλοντικά και για χώρες που είναι ενταγμένες σε Πρόγραμμα, με προαπαιτούμενο την εφαρμογή του Προγράμματός τους;    

δ) Ο Ε. Βενιζέλος ζητάει την “άμεση σύγκλιση έκτακτης Συνόδου Κορυφής” με αίτημα την παράταση του χρόνου δηµοσιονοµικής προσαρµογής, µε ένα “νέο επικαιροποιηµένο µεσοπρόθεσµο πρόγραµµα”, που θα επεκτείνεται µέχρι τις 31 ∆εκεµβρίου 2016, τουλάχιστον, καιθα μεταθέτει τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής στη διετία 2015-16.

                Ζητάς ποτέ τη σύγκλιση ενός τέτοιου Οργάνου, αν δεν έχεις εκ των προτέρων εξασφαλίσει την αποδοχή του αιτήματός σου (που θα στοιχίσει 30-40 δισεκ. ευρώ στα κράτη της Ευρωζώνης και θα απαιτήσει την έγκριση των Κοινοβουλίων τους);

                Όταν μάλιστα σου έχει διαμηνυθεί “αρχίστε πρώτα να εφαρμόζετε το Πρόγραμμα και μετά ζητείστε να συζητήσουμε όλα τα άλλα”;

               Αρχίστε λοιπόν να εφαρμόζετε στα σοβαρά το Πρόγραμμα (που σεις έχετε συμφωνήσει, κε Βενιζέλε), για να  μπορέσετε, τότε, να ζητήσετε να ισχύσουν και για τη χώρα μας οι πολύ ευνοϊκές ρυθμίσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 28ης και 29ηςΙουνίου.

ε) Και οι τρεις τους επικαλούνται μονότονα τις προεκλογικές υποσχέσεις ή “δεσμεύσεις” και τις μετεκλογικές «προγραμματικές διακηρύξεις» τους για πολλά καί διάφορα, «κόκκινες γραμμές» κ.τ.τ.

Αποφεύγουν όμως να υποβάλουν συγκεκριμένες ρεαλιστικές προτάσεις για το τι σήμερα πρέπει να γίνει.

Και δεν μας εξηγούν, πώς οι μονομερείς προεκλογικές τους “δεσμεύσεις” και οι μεταξύ τους “προγραμματικές συγκλίσεις” μπορούν να διαγράψουν τις διεθνείς υποχρεώσεις της Χώρας.

2.           Από την άλλη, κάποιοι υπουργοί –πολιτικοί ή τεχνοκράτες– βουλευτές και κομματικοί παράγοντες της “συγκυβέρνησης”, δημοτικοί άρχοντες, διοικητές Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, συνδικαλιστές, μεγαλοδημοσιογράφοι:

α) εφευρίσκουν κάθε τόσο μύριες όσες δικαιολογίες, αναμασούν μισόλογα, καταφεύγουν σε μπρος-πίσω κινήσεις, για να μην αλλάξει τίποτα, για να επιβιώσουν οι γνωστές από δεκαετίες “δομές της κοινωνίας μας” σ’ όλους τους τομείς (παιδεία, υγεία, οικονομία, δημόσιεςυπηρεσίες, ΔΕΚΟ, δημόσια ασφάλεια…) και η κυριαρχία των οργανωμένων μειοψηφιών προνομιούχων,

β) δημιουργούν κλίμα φυγής και ηττοπάθειας ή μας αποπροσανατολίζουν, άλλοι με την αδράνεια ή τις καθυστερήσεις τους, άλλοι με την έντεχνη αντίδρασή τους στις κυβερνητικές αποφάσεις κι άλλοι με την λαϊκίστικη δραστηριότητά τους και την ανέξοδη καταστροφολογία τους(κλαυθμηρίζοντας σ’ όποιο μικρόφωνο βρεθεί μπροστά τους, “εκφράζοντας την ανησυχία” τους, ολοφυρόμενοι για τα δεινά μας, παίζοντας την κασέτα “μιας άλλης λύσης”, “ενός άλλου δρόμου”…)

3.            Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, τι πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς;

α) Να θυμάται ότι:

- Ο λαός τον έκανε πρωθυπουργό και σ’ αυτόν θα δώσει λογαριασμό, όταν έρθει η ώρα.

- Η κύρια εντολή που πήρε είναι να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, και σ’ αυτήν την εντολή υποτάσσονται όλα τα άλλα.

- Στις πολεμικές συνθήκες που βρίσκεται η Χώρα, ο επιβαλλόμενος τρόπος για να εκτελέσει την εντολή αυτή είναι να ακούει βεβαίως αυτούς που πρέπει να ακούσει, να παίρνει όμως ο ίδιος το βάρος της απόφασης.

β) Να κάνει πράξη, με αποφασιστικότητα και χωρίς καθυστερήσεις, τα σοβαρά εκείνα που ακούσαμε να λέει στις 24 Ιουλίου, και που πολύ μας άρεσαν:

* “Αφήνουμε πίσω οριστικά, τις αγκυλώσεις και τις στρεβλώσεις το λαϊκισμό, τον κρατισμό, την ‘αναδιανομή’ εισοδήματος που δεν υπάρχει, τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου από κυκλώματα επιτήδειων, την ασυδοσία των συντεχνιών, την ατιμωρησία των παρανόμων, τηδημιουργία ασύλου για πάσης φύσεως παράνομες πράξεις στα Πανεπιστήμια, τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, τη συνεχή υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας και τη συσσώρευση χρέους που πνίγει τη χώρα”.

* “Προχωράμε στις μεταρρυθμίσεις του πολιτικού συστήματος, στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στην Οικονομία, σε αποκρατικοποιήσεις, στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας…”

* “Με δύο άμεσους στόχους:

- Πρώτον, να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του λαού χωρίς την οποία κανένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό έργο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.

- Και δεύτερον, να ανακτήσουμε την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, πράγμα απαραίτητο για να προσελκύσουμε επενδύσεις, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, να ανακτήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας, αλλά και το κύρος και την ισχύ της Ελλάδας, νακαταπολεμήσουμε την ύφεση και να βγούμε από την κρίση.

* “Η επαναδιαπραγμάτευση θα είναι συνεχής, θα είναι βήμα-βήμα με ορίζοντα τετραετίας και θα είναι επιτυχής για μας, εφ’ όσον έχουμε βελτιώσει τη θέση μας, εφ’ όσον δείξουμε ότι ξεκολλήσαμε, κάναμε βήματα, μειώνουμε τις αποκλίσεις από τους στόχους, κάποιες φορέςξεπερνάμε τους στόχους. Αν το επιτύχουμε αυτό, κανείς δεν μπορεί να μας αρνηθεί τις βελτιώσεις που ζητάμε. Αν δεν το επιτύχουμε αυτό, δεν έχει νόημα ό,τι κι αν ζητάμε…”.

γ) Να αγνοήσει όλους εκείνους που, φανερά ή κρυφά, θα αντιταχθούν στην πραγματοποίηση όλων αυτών –την αντιπολίτευση της επιστροφής στη δραχμή (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛΛ, Χρυσή Αυγή), κάποιους από τα κόμματα που “στηρίζουν την κυβέρνηση”, υπουργούς του, κάποιαστελέχη του δικού του κόμματος, ΜΜΕ, συνδικαλιστές…– και να προχωρήσει στην υλοποίησή τους.

Να πράξει δηλαδή αυτό που, δυστυχώς, δεν έπραξε ο Κ. Καραμανλής το 2009.

4.           Κύριε πρωθυπουργέ, προχωρείστε!

Αλλά με ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, χωρίς τα οποία δεν αποκτιέται η εμπιστοσύνη του λαού και δεν κερδίζονται οι πόλεμοι.

Κι όποιος τολμάει, ας σας ρίξει!

Κανείς δεν θα τολμήσει, γιατί όλοι τους, όπως και ο λαός, έχουν επίγνωση –κι ας μην το ομολογούν– της καταστροφής που θα επακολουθήσει!