του ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΙΔΗ
Το παρόν κείμενο γράφθηκε με αφορμή ένα διάλογο στο facebook, σήμερα. Ο καλός μου φίλος Στέφανος, πρώην στέλεχος της Δημιουργίας, ξανά!, απογοητευμένος από τον αρριβισμό του Θάνου Τζήμερου αλλά -και κυρίως- από την ρηχότητα των πολιτικών κινήσεων που ..
διεκδικούν τον μεταρρυθμιστικό χώρο, εξέφρασε την ευχή και προσδοκία ποτέ να μην μπουν στη βουλή οι «φιλελελέ», όπως σατυρικώς αποκαλεί όσους, με δογματική εμπάθεια, εξισώνουν την τρικομματική κυβέρνηση με το ενδεχόμενο κυβερνήσεως ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και επιμένουν να την αντιπολιτεύονται στο πεδίο των -δήθεν- ατομικών δικαιωμάτων κλπ. Αντιλαμβάνομαι την γνήσια πικρία του Στέφανου. Επίσης, συμφωνώ μαζί του πως, με τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», είναι προτιμότερη η παρούσα κυβέρνηση από μια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Θεωρώ πως είναι προφανείς οι λόγοι που στηρίζουν μια τέτοια -υπό περιορισμούς- επιλογή. Επίσης, θεωρώ το ίδιο προφανείς τους λόγους που επιβάλλουν την ανάδυση μιας γνήσιας μεταρρυθμιστικής δυνάμεως, η οποία εκτός του -αυτονόητου- φιλελεύθερου οικονομικού & αναπτυξιακού προγράμματος, θα προτάσει τη ριζική μεταρρύθμιση των θεσμών ώστε να επέλθει πλήρης διαχωρισμός των εξουσιών και ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας ενώ θα πολιτευθεί με κριτήριο την πλήρη προστασία των εθνικών συμφερόντων, εντός και εκτός Ελλάδος. Τα στοιχεία αυτά, όλα μαζί, τα έχει μόνο το πρόγραμμα των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ και, λυπάμαι αν αυτό δεν ικανοποιεί ή βρίσκει αντίθετους τους υπόλοιπους παρεπιδημούντες το χώρο του κέντρου, αλλά, δεν υπάρχει πληρέστερος ορισμός της μεταρρυθμίσεως, ούτε η μεταρρύθμιση επιδέχεται εκπτώσεις! Προσωπικώς, εύχομαι και ελπίζω να μπουν στη Βουλή όλοι οι φιλελεύθεροι. Βεβαίως, ο όρος είναι ασαφής. Ασφαλώς περιλαμβάνει τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, έστω και αν η αντίληψη της για τον φιλελευθερισμό είναι περιθωριακή. Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΡΑΣΗ, η οποία, όμως κλυδωνίζεται στην προσπάθειά της να διευρυνθεί προς τα αριστερά, μέσω της ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Το αστείο είναι ότι ενώ εγκατέλειψε την συνεργασία της με τη ΦΙ.Σ. κυρίως λόγω της αρνητικής δημοσιότητος του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, επιμένει, στο παρασκήνιο να συζητά με πρόσωπα το ίδιο ακατάλληλα... έως απαράδκετα! (Σε τελική ανάλυση, ο Βαλλιανάτος δεν κρύβει τις επιλογές του και δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι. Δεν τον θεωρώ φιλελεύθερο, αλλά αυτό σχετίζεται με την εντελώς διαφορετική μας αντίληψη για τον φιλελευθερισμό. Κατά τα λοιπά, θεωρώ ότι εννοεί όσα λέει.) Συνεπώς, αυτό που πρέπει να αντιληφθεί η ΔΡΑΣΗ, και όλοι όσοι θέλουν να δηλώνουν φιλελεύθεροι, είναι ότι η εμμονή σε θέσεις εθνικώς μη αποδεκτές και κοινωνικώς περιθωριακές, ακυρώνει την ουσία του μηνύματός τους, το οποίο δεν μπορεί να απευθύνεται προς την αριστερά αλλά προς την δεξιά παράταξη, δηλαδή στους χιλιάδες φιλελεύθερους ψηφοφόρους που είναι εγκλωβισμένοι στη Ν.Δ. ή που δεν εκπροσωπούνται καθόλου. Προφανώς, το πάθημα του Τζήμερου δεν τους έγινε μάθημα... Από την άλλη πλευρά, η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ή όποια άλλη ομάδα -και είναι πολλές- φιλοδοξεί να εκφράσει τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, ας σοβαρευθεί και ας αντιμετωπίσει τον εαυτό της κατάματα: η σοσιαλδημοκρατία δεν ταυτίζεται με τον κρατισμό, ούτε και αποκαθάρεται των λαθών της (δηλαδή του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) δημιουργώντας αριστεροφιλελεύθερα υβρίδια. Ο διάλογος με άλλους χώρους είναι και εύλογος και επιβαλλόμενος, αλλά δεν αντικαθιστά τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτόφωτη πολιτική παρουσία. Οι πολίτες προτιμούν να αντιλαμβάνονται τι είναι αυτό που ψηφίζουν. Συνεπώς, είναι πολύ εντιμότερη επιλογή η συμμετοχή στις εκλογές με συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά, και διακηρυγμένη την πρόθεση μετεκλογικών συνεργασιών, αναλόγως του αποτελέσματος παρά ο εκβιασμός των ψηφοφόρων. Και πάλι το πάθημα Τζήμερου έπρεπε να έχει γίνει μάθημα... Οι επόμενες εκλογές, ευρωπαϊκές-περιφερειακές και εθνικές, είναι η μοναδική αλλά και η καλύτερη ευκαιρία για την ανάδειξη ενός νέου πολιτικού συστήματος, μέσω της αναδύσεως του μεταρρυθμιστικού κινήματος. Αναγκαία συνθήκη για να συμβεί αυτό είναι ο σεβασμός των κόκκινων γραμμών, των ηθικών οριζουσών της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είτε αρέσει αυτό, είτε όχι, η συντριπτική πλειοψηφία αποδέχεται την έννοια του έθνους και ανέχεται την παρουσία και δράση της εκκλησίας ενώ δεν αποδέχεται την προσπάθεια κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων (διαφόρων χαρακτηριστικών) να επιβάλλουν την παρουσία τους ως ομότιμη της πλειοψηφίας, πολλώ δε μάλλον που αυτό αποτελεί εσωτερική ανάγκη αποενοχοποιήσεως των μελών των ιδιαιτέρων ομάδων και όχι πραγματικό πρόβλημα που προκύπτει από γενικευμένες πολιτικές και πρακτικές κοινωνικών διακρίσεων. Οι ιδιαιτερότητες αυτές, καθ’ όλα σεβαστές ως προς τις επιλογές τους, κάνουν τεράστιο λάθος να ταυτίζονται με ξένους αλλυτρωτισμούς ή/και με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ακυρώνουν έτσι ακόμη και την προϊούσα κοινωνική τους αποδοχή. Εν πάση περιπτώσει, ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβισθεί σε περιθωριακές πολιτικές και κοινωνικές λογικές καθ’ ότι -αναγκαστικώς και εξ ορισμού- απευθύνεται στην ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, χωρίς τη συναίνεση της οποίας καμμία μεταρρύθμιση δεν θα γίνει. Η ικανή συνθήκη για την ανάδυση του κινήματος αυτού είναι η στελέχωσή του με μεγάλο αριθμό ικανών και αξιόλογων ανθρώπων, που ήδη έχουν σημαντική εμπειρία ζωής και επαγγελματικής πορείας. Τέτοιοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να γίνουν βατήρες για την ικανοποίηση των φιλοδοξιών οιουδήποτε φυρερίσκου. Θα προσέλθουν μόνο στα πλαίσια ενός κόμματος στελεχών και όχι οπαδών, ως πολίτες και όχι ως πελάτες! Με δυό λόγια, το μεταρρυθμιστικό κίνημα θα κριθεί από την εσωτερική του δημοκρατία και το σεβασμό των κοινωνικών προτεραιοτήτων και ορίων. Επί της βάσεως αυτής είναι πολύ εύκολο να δομηθεί ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα ταχείας οικονομικής ανορθώσεως και αποκαταστάσεως των δημοκρατικών θεσμών, προϋποθέσεις αμφότερα για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Η είσοδος ενός τέτοιου πολιτικού κινήματος στην επόμενη Βουλή θα υποχρεώσει την επόμενη κυβέρνηση σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς τις οποίες η έλευση του ολοκληρωτικού μεσσιανισμού είναι πλήρως ορατή και το τέλος της χώρας απολύτως βέβαιο! Οι συνθήκες είναι γνωστές, οι προκλήσεις προφανείς και τα ερωτήματα έχουν τεθεί. Ήδη, όπως περιέγραψα, κάποιοι ξεκίνησαν να προτείνουν απαντήσεις. Μένει να δούμε εαν πληρούνται οι προϋποθέσεις, πρώτα, όμως, μένει να δούμε πως απαντούν οι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ στις προκλήσεις της πολιτικής συγκυρίας: έλαβαν το μήνυμα, κεφαλαιοποίησαν τις εμπειρίες τους από την παταγώδη αποτυχία του 2009 και το ανέλπιστο 2,2,% του Μαϊου ή θα προτιμήσουν μια politically correct ομφαλοσκόπηση; Η παρένθεση Τζήμερου έκλεισε για όλους...
Το παρόν κείμενο γράφθηκε με αφορμή ένα διάλογο στο facebook, σήμερα. Ο καλός μου φίλος Στέφανος, πρώην στέλεχος της Δημιουργίας, ξανά!, απογοητευμένος από τον αρριβισμό του Θάνου Τζήμερου αλλά -και κυρίως- από την ρηχότητα των πολιτικών κινήσεων που ..διεκδικούν τον μεταρρυθμιστικό χώρο, εξέφρασε την ευχή και προσδοκία ποτέ να μην μπουν στη βουλή οι «φιλελελέ», όπως σατυρικώς αποκαλεί όσους, με δογματική εμπάθεια, εξισώνουν την τρικομματική κυβέρνηση με το ενδεχόμενο κυβερνήσεως ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και επιμένουν να την αντιπολιτεύονται στο πεδίο των -δήθεν- ατομικών δικαιωμάτων κλπ. Αντιλαμβάνομαι την γνήσια πικρία του Στέφανου. Επίσης, συμφωνώ μαζί του πως, με τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», είναι προτιμότερη η παρούσα κυβέρνηση από μια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Θεωρώ πως είναι προφανείς οι λόγοι που στηρίζουν μια τέτοια -υπό περιορισμούς- επιλογή. Επίσης, θεωρώ το ίδιο προφανείς τους λόγους που επιβάλλουν την ανάδυση μιας γνήσιας μεταρρυθμιστικής δυνάμεως, η οποία εκτός του -αυτονόητου- φιλελεύθερου οικονομικού & αναπτυξιακού προγράμματος, θα προτάσει τη ριζική μεταρρύθμιση των θεσμών ώστε να επέλθει πλήρης διαχωρισμός των εξουσιών και ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας ενώ θα πολιτευθεί με κριτήριο την πλήρη προστασία των εθνικών συμφερόντων, εντός και εκτός Ελλάδος. Τα στοιχεία αυτά, όλα μαζί, τα έχει μόνο το πρόγραμμα των ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ και, λυπάμαι αν αυτό δεν ικανοποιεί ή βρίσκει αντίθετους τους υπόλοιπους παρεπιδημούντες το χώρο του κέντρου, αλλά, δεν υπάρχει πληρέστερος ορισμός της μεταρρυθμίσεως, ούτε η μεταρρύθμιση επιδέχεται εκπτώσεις! Προσωπικώς, εύχομαι και ελπίζω να μπουν στη Βουλή όλοι οι φιλελεύθεροι. Βεβαίως, ο όρος είναι ασαφής. Ασφαλώς περιλαμβάνει τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, έστω και αν η αντίληψη της για τον φιλελευθερισμό είναι περιθωριακή. Το ίδιο ισχύει και για τη ΔΡΑΣΗ, η οποία, όμως κλυδωνίζεται στην προσπάθειά της να διευρυνθεί προς τα αριστερά, μέσω της ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Το αστείο είναι ότι ενώ εγκατέλειψε την συνεργασία της με τη ΦΙ.Σ. κυρίως λόγω της αρνητικής δημοσιότητος του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, επιμένει, στο παρασκήνιο να συζητά με πρόσωπα το ίδιο ακατάλληλα... έως απαράδκετα! (Σε τελική ανάλυση, ο Βαλλιανάτος δεν κρύβει τις επιλογές του και δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι. Δεν τον θεωρώ φιλελεύθερο, αλλά αυτό σχετίζεται με την εντελώς διαφορετική μας αντίληψη για τον φιλελευθερισμό. Κατά τα λοιπά, θεωρώ ότι εννοεί όσα λέει.) Συνεπώς, αυτό που πρέπει να αντιληφθεί η ΔΡΑΣΗ, και όλοι όσοι θέλουν να δηλώνουν φιλελεύθεροι, είναι ότι η εμμονή σε θέσεις εθνικώς μη αποδεκτές και κοινωνικώς περιθωριακές, ακυρώνει την ουσία του μηνύματός τους, το οποίο δεν μπορεί να απευθύνεται προς την αριστερά αλλά προς την δεξιά παράταξη, δηλαδή στους χιλιάδες φιλελεύθερους ψηφοφόρους που είναι εγκλωβισμένοι στη Ν.Δ. ή που δεν εκπροσωπούνται καθόλου. Προφανώς, το πάθημα του Τζήμερου δεν τους έγινε μάθημα... Από την άλλη πλευρά, η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ή όποια άλλη ομάδα -και είναι πολλές- φιλοδοξεί να εκφράσει τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, ας σοβαρευθεί και ας αντιμετωπίσει τον εαυτό της κατάματα: η σοσιαλδημοκρατία δεν ταυτίζεται με τον κρατισμό, ούτε και αποκαθάρεται των λαθών της (δηλαδή του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) δημιουργώντας αριστεροφιλελεύθερα υβρίδια. Ο διάλογος με άλλους χώρους είναι και εύλογος και επιβαλλόμενος, αλλά δεν αντικαθιστά τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτόφωτη πολιτική παρουσία. Οι πολίτες προτιμούν να αντιλαμβάνονται τι είναι αυτό που ψηφίζουν. Συνεπώς, είναι πολύ εντιμότερη επιλογή η συμμετοχή στις εκλογές με συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά, και διακηρυγμένη την πρόθεση μετεκλογικών συνεργασιών, αναλόγως του αποτελέσματος παρά ο εκβιασμός των ψηφοφόρων. Και πάλι το πάθημα Τζήμερου έπρεπε να έχει γίνει μάθημα... Οι επόμενες εκλογές, ευρωπαϊκές-περιφερειακές και εθνικές, είναι η μοναδική αλλά και η καλύτερη ευκαιρία για την ανάδειξη ενός νέου πολιτικού συστήματος, μέσω της αναδύσεως του μεταρρυθμιστικού κινήματος. Αναγκαία συνθήκη για να συμβεί αυτό είναι ο σεβασμός των κόκκινων γραμμών, των ηθικών οριζουσών της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είτε αρέσει αυτό, είτε όχι, η συντριπτική πλειοψηφία αποδέχεται την έννοια του έθνους και ανέχεται την παρουσία και δράση της εκκλησίας ενώ δεν αποδέχεται την προσπάθεια κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων (διαφόρων χαρακτηριστικών) να επιβάλλουν την παρουσία τους ως ομότιμη της πλειοψηφίας, πολλώ δε μάλλον που αυτό αποτελεί εσωτερική ανάγκη αποενοχοποιήσεως των μελών των ιδιαιτέρων ομάδων και όχι πραγματικό πρόβλημα που προκύπτει από γενικευμένες πολιτικές και πρακτικές κοινωνικών διακρίσεων. Οι ιδιαιτερότητες αυτές, καθ’ όλα σεβαστές ως προς τις επιλογές τους, κάνουν τεράστιο λάθος να ταυτίζονται με ξένους αλλυτρωτισμούς ή/και με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ακυρώνουν έτσι ακόμη και την προϊούσα κοινωνική τους αποδοχή. Εν πάση περιπτώσει, ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβισθεί σε περιθωριακές πολιτικές και κοινωνικές λογικές καθ’ ότι -αναγκαστικώς και εξ ορισμού- απευθύνεται στην ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, χωρίς τη συναίνεση της οποίας καμμία μεταρρύθμιση δεν θα γίνει. Η ικανή συνθήκη για την ανάδυση του κινήματος αυτού είναι η στελέχωσή του με μεγάλο αριθμό ικανών και αξιόλογων ανθρώπων, που ήδη έχουν σημαντική εμπειρία ζωής και επαγγελματικής πορείας. Τέτοιοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να γίνουν βατήρες για την ικανοποίηση των φιλοδοξιών οιουδήποτε φυρερίσκου. Θα προσέλθουν μόνο στα πλαίσια ενός κόμματος στελεχών και όχι οπαδών, ως πολίτες και όχι ως πελάτες! Με δυό λόγια, το μεταρρυθμιστικό κίνημα θα κριθεί από την εσωτερική του δημοκρατία και το σεβασμό των κοινωνικών προτεραιοτήτων και ορίων. Επί της βάσεως αυτής είναι πολύ εύκολο να δομηθεί ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα ταχείας οικονομικής ανορθώσεως και αποκαταστάσεως των δημοκρατικών θεσμών, προϋποθέσεις αμφότερα για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Η είσοδος ενός τέτοιου πολιτικού κινήματος στην επόμενη Βουλή θα υποχρεώσει την επόμενη κυβέρνηση σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς τις οποίες η έλευση του ολοκληρωτικού μεσσιανισμού είναι πλήρως ορατή και το τέλος της χώρας απολύτως βέβαιο! Οι συνθήκες είναι γνωστές, οι προκλήσεις προφανείς και τα ερωτήματα έχουν τεθεί. Ήδη, όπως περιέγραψα, κάποιοι ξεκίνησαν να προτείνουν απαντήσεις. Μένει να δούμε εαν πληρούνται οι προϋποθέσεις, πρώτα, όμως, μένει να δούμε πως απαντούν οι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ στις προκλήσεις της πολιτικής συγκυρίας: έλαβαν το μήνυμα, κεφαλαιοποίησαν τις εμπειρίες τους από την παταγώδη αποτυχία του 2009 και το ανέλπιστο 2,2,% του Μαϊου ή θα προτιμήσουν μια politically correct ομφαλοσκόπηση; Η παρένθεση Τζήμερου έκλεισε για όλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου