που αρκεί μια μικρή αναποδιά, για να τους γκρεμίσει μια και καλή στην ανυπαρξία.
Αυτή η αναποδιά για μερικούς από αυτούς μπορεί να είναι η κατάργηση του αφορολόγητου, η αύξηση του τέλους επιτηδεύματος, η αυξήσεις της τιμής του ρεύματος, για άλλους η παράταση της έλλειψης τραπεζικής ρευστότητας, για άλλους ο αβάσταχτα υψηλός ΦΠΑ, για άλλους ο νέος τρόπος καταβολής του ΦΠΑ που ετοιμάζεται, για άλλους η ανελαστική πολιτική στην είσπραξη των καθυστερούμενων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών.
Αυτοί οι μικροί του ιδιωτικού τομέα, απασχολούν επίσης αρκετούς υπαλλήλους. Από την επιβίωσή τους δηλαδή, εξαρτώνται τούτη την ώρα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Στο ύψος που βρίσκεται η ανεργία στην χώρα, η διατήρηση αυτών των θέσεων εργασίας είναι το πιο κρίσιμο διακύβευμα για την κυβέρνηση, καθώς είναι δεδομένο πως αν η ανεργία ξεπεράσει το όριο του 30%, τα πράγματα μπορεί να γίνουν εξαιρετικά δύσκολα και για κάποιους μη αναστρέψιμα. Άρα σε παρόντα χρόνο, το θέμα για την κυβέρνηση δεν είναι αν θέλουμε στρατηγικά την επιβίωση όλων αυτών των μικρών του ιδιωτικού τομέα. Το θέμα είναι αν αντέχουμε ως οικονομία και ως κοινωνία τον θάνατό τους. Και η απάντηση είναι ξανά δεδομένη: όχι προς το παρόν. Στρατηγικά δηλαδή και όταν θα έχουμε μπει σε στάδιο ανάκαμψης της οικονομίας, θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε ένα μοντέλο με λιγότερους μικρούς και περισσότερους μεσαίους «παίχτες» στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή την στιγμή, όντας με την πλάτη στον τοίχο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε αυτό το κρίσιμο κομμάτι των μικρών της αγοράς που κατάφεραν μέχρι τώρα να επιβιώσουν. Οι «μικροί» έχουν λόγω μεγέθους πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Είναι ευέλικτοι, ολιγαρκείς στην χρηματοδότησή τους, διαχειρήσιμοι στα χρέη τους. Από την άλλη, είναι πιο ευαίσθητοι στον ανταγωνισμό, πιο ευάλωτοι στην πιστωτική ασφυξία, πιο εκτεθειμένοι στους υψηλούς φόρους και το θέμα των ασφαλιστικών εισφορών των ιδίων ή του προσωπικού τους μπορεί να γίνει κρίσιμο για την επιβίωσή τους. Κατά τη γνώμη μου οι δύο μεγαλύτεροι κίνδυνοι που διατρέχουν οι «μικροί» της αγοράς, είναι η πιστωτική ασφυξία και η ανελαστικότητα στις υποχρεώσεις τους έναντι του κράτους και των ταμείων. Το πρώτο, θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημα της κυβέρνησης αμέσως μόλις αποκατασταθεί η ρευστότητα και η ομαλή ροή κεφαλαίων στο νέο τραπεζικό σύστημα. Με τα χρήματα που χρειάζεται για την χρηματοδότηση μιας μεγάλης μονάδας με 1.000 εργαζομένους, μπορούν να χρηματοδοτηθούν 500 μικροί με 2.500 εργαζομένους. Δεν λέει κανείς να κόψουμε χρηματοδότηση από τους μεγάλους υπέρ των «μικρών» αλλά θα πρέπει να επιδειχθεί προσοχή και να ληφθούν οι απαραίτητες πρόνοιες, ώστε αυτοί να μην βρεθούν «ριγμένοι» όταν θα υπάρξουν οι πρώτες ενέσεις ρευστότητας στην αγορά. Συνήθως έτσι συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν και αν ξανασυμβεί και τώρα, θα οδηγήσει σε σίγουρο θάνατο πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις. Δευτερεύον αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι η εξόφληση των μικρών προμηθευτών του δημοσίου κατά προτεραιότητα και στο ακέραιο. Εφόσον έχουν υποχρεώσεις προς το δημόσιο μεγαλύτερες από όσα έχουν να παίρνουν, θα μπορούσε να γίνει συμψηφισμός των απαιτήσεών τους με αυτές τις υποχρεώσεις, σε ποσοστό τέτοιο που να αφήνει και κάποια μετρητά στα ταλαιπωρημένα ταμεία τους, με ανάλογη ρύθμιση των υπολοίπων οφειλών τους προς το κράτος. Σκοπός της Πολιτείας (πρέπει να) είναι να μην «στεγνώσουν» εντελώς αυτοί οι «μικροί», επειδή συνήθως μη έχοντας από πού να κρατηθούν, κάτι τέτοιο σηματοδοτεί και τον επιχειρηματικό τους θάνατο. Το δεύτερο σημείο που θα πρέπει να προσεχθεί όσον αφορά τους μικρούς, είναι ο φορολογικός στραγγαλισμός τους. Εδώ η Πολιτεία έχει στα χέρια της και το μαχαίρι και το καρπούζι. Οπωσδήποτε, θα πρέπει να δειχθεί μια ανοχή και ελαστικότητα όσον αφορά παλιές βεβαιωμένες ασφαλιστικές εισφορές. Οι φορείς των μικρομεσαίων έχουν κάνει προτάσεις πάνω στο θέμα και είμαι βέβαιος πως ο Πρωθυπουργός θα τις εξετάσει με προσοχή. Το θέμα είναι και τα παλιά χρωστούμενα να εισπραχθούν και οι επιχειρήσεις να μην γονατίσουν. Στο θέμα των άμεσων φόρων, θα πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί μια φόρμουλα ώστε να υπάρξει αφορολόγητο για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Η εξαίρεση από το τέλος επιτηδεύματος είναι ανάγκη να συζητηθεί για όσους πραγματικά έχουν εισοδήματα κάτω από 10.000 ευρώ το χρόνο. Σε θέματα παλαιών οφειλών από φόρους (εκτός ΦΠΑ) θα πρέπει να γίνουν διευκολύνσεις με πολλές δόσεις. Για έναν μικρό επιχειρηματία μια μεγάλη δόση στην εφορία μπορεί να σημάνει και ξαφνικό θάνατο. Όσον αφορά τον ΦΠΑ και τον νέο τρόπο είσπραξης που σχεδιάζουν στο οικονομικό επιτελείο, εκεί χρειάζεται πολλή προσοχή, καθώς ανάμεσα σε αυτούς τους επιχειρηματίες έχει γίνει κοινή πρακτική ο έμμεσος «δανεισμός» του ΦΠΑ μέσω της μη έγκαιρης απόδοσής του και η χρήση του ποσού για ταμειακές ανάγκες. Εδώ θα πρέπει να διευκολυνθούν αυτοί που καθυστερούν την απόδοση του ΦΠΑ, αλλιώς θα έχουμε ξαφνικούς θανάτους. Εκεί που θα πρέπει να υπάρξει αυστηρότητα, είναι για όσους δεν μπαίνουν καν στον κόπο να δηλώσουν τον ΦΠΑ και τον «παρακρατούν» στο ακέραιο χωρίς σκοπό να τον αποδώσουν έστω και καθυστερημένα. Αυτοί, δυστυχώς είναι είτε πεθαμένοι ήδη που δεν έχει νόημα να κρατηθούν στην ζωή είτε κοινοί κλέφτες. Το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να παταχθεί, καθώς νοθεύει επίσης τον έτσι κι αλλιώς σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα στις μικρές ομοειδείς επιχειρήσεις, εις βάρος των συνεπών και νοικοκυραίων και σε όφελος των λαμόγιων και των απατεώνων. Ο Πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά όλα όσα εκθέσαμε παραπάνω και κύριο μέλημά του το επόμενο διάστημα θα είναι η διάσωση των «μικρών» του ιδιωτικού τομέα, ώστε να καταφέρουμε να σταθεροποιήσουμε την ανεργία. Η σταθεροποίηση της ανοδικής τάσης του αριθμού των ανέργων είναι το πρώτο βήμα προς την συντεταγμένη και με σχέδιο αντιστροφή της. Και οι «μικροί» του ιδιωτικού τομέα παίζουν κρίσιμο ρόλο σε αυτό το πρώτο βήμα.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου