....ξέφτισαν και οι τελευταίες ελπίδες...Αλλά ας τ’ αφήσουμε πίσω μας αυτά τα περί Αριστεράς

Με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού περί της προστασίας των 5.000 εργαζομένων της
“Ελληνικός Χρυσός” στην, για πολλούς λόγους, απογοητευτική συνέντευξη που έδωσε τις προάλλες...

στον ραδιοφωνικό σταθμό “Κόκκινο”, ξέφτισαν και οι τελευταίες ελπίδες πολλών από εμάς που ελπίζαμε ότι η κυβέρνησή του κι ο ίδιος, θα έκαναν την μικρή διαφορά που είχαμε όλοι ανάγκη, τουλάχιστον ως προς την συνέπεια των δεσμεύσεών και το ηθικό ανάστημα, σε σχέση με τους απελθόντες ολετήρες.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ήταν συνειδητό ψέμα η αναφορά του περί 5.000 εργαζομένων όπως αναφέρεται στη δριμύτατη ανακοίνωση που εξέδωσε το Συντονιστικό Ιερισσού που δρα εναντίον της διαβόητης εξόρυξης ή αν είναι αποτέλεσμα της αγυρτείας ή της αφέλειας αυτών που τον περιτριγυρίζουν και τον «συμβουλεύουν», υπονομεύοντας τον Πρωθυπουργό. 

Ούτε έχει σπουδαία σημασία το γεγονός ότι λίγες ώρες αργότερα, στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του, αναδιπλώθηκε, αφού οι 5.000 εργαζόμενοι έγιναν 2.000, κατόπιν της κατακραυγής που προκάλεσαν οι απίστευτες δηλώσεις του. 

Αυτό που έχει κυρίως σημασία να αναλογιστούμε τώρα, είναι τι έκαναν τόσα χρόνια όλοι αυτοί οι εραστές της επαναστατικής γυμναστικής, που μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν ήρωες του κινήματος των Σκουριών. 

Τι, αλήθεια, έπραξαν ώστε να υπάρχουν σήμερα πάνω στο τραπέζι, εναλλακτικές προτάσεις, όλοι αυτοί που στο όνομα του πάνδημου αγώνα για να σωθούν οι Σκουριές κι ο Κάκαβος, έχτισαν πολιτικές καριέρες, πατώντας πάνω στον έντιμο αγώνα των κατοίκων και στις αγωνίες των 350 ακτιβιστών που σήμερα διώκονται με βαριές κατηγορίες, επειδή τόλμησαν να υπερασπιστούν τον τόπο τους?

Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτοί που διεκδίκησαν κι εξασφάλισαν βουλευτικά έδρανα ή άλλα οφίκια, τόσα χρόνια τώρα που μαίνεται αυτός ο αγώνας, δεν έχουν πράξει το παραμικρό, πέραν από αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: να εκφωνούν ανέξοδους δεκάρικους. 

Δυο χρόνια τώρα που η Αριστερά, ως αξιωματική αντιπολίτευση, βρισκόταν στον προθάλαμο της εξουσίας, ούτε σκέφτηκαν ούτε φρόντισαν να εκπονήσουν εναλλακτικά σχέδια αειφόρου ανάπτυξης της περιοχής, προκειμένου να απορροφηθούν και να βρουν απασχόληση όλοι αυτοί οι άνθρωποι -κι ακόμα περισσότεροι στο μέλλον- και να σταματήσουν να είναι όμηροι, όπως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κάποτε τους χαρακτήρισε, του κάθε αρπακτικού που κομματιάζει το αρχέγονο δάσος και δηλητηριάζει τα σπλάχνα του βουνού για να κερδίσει το άνομο κέρδος του.

Αιδώς Αργείοι, του κινήματος που τώρα στρογγυλοκάθεστε στα βουλευτικά σας έδρανα και που με την απραγία σας και τη νοητική σας οκνηρία αφήσατε τους μεταλλωρύχους έρμαια της ατυχίας να μην έχουν να αναζητήσουν το ξεροκόμματο της επιβίωσής τους, παρά μόνο μέσα στα βρώμικα χέρια των τυμβωρύχων της ελπίδας τους.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν μπορεί να είναι εκδικητική, ανέφερε ο Πρωθυπουργός και ας όψεται ο ίδιος και ο ανεκδιήγητος λογογράφος του, διότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν μπορεί να είναι, πρωτίστως, εκδικητική απέναντι στα αγέννητα παιδιά των εργατών που σήμερα, μέσα στην απελπισία τους, δέχονται να πληρώνονται για να καταστρέφουν τον τόπο μας.

Περιττεύει να γίνουν αναφορές στις προεκλογικές δεσμεύσεις που τις πήραν τα κύματα της Ιερισσού και οι αέρηδες της Θεσσαλονίκης. 

Περιττεύει να γίνουν επικλήσεις στα όμορφα λόγια αυτών που διακοσμούν σήμερα τα υπουργεία, με το λάβαρο της οικολογίας προσεκτικά διπλωμένο και καταχωνιασμένο στο υπουργικό τους ντουλάπι, δίπλα στους άλλους σκελετούς που κρύβονται εκεί μέσα. Περιττεύει και η προσφυγή στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, που τις έκρυψε κι αυτές, ο κουρνιαχτός της ήττας.

Αλλά ας τ’ αφήσουμε πίσω μας αυτά τα περί Αριστεράς, φτερό στον άνεμο που χάθηκε κι αυτό στον ίδιο τυφώνα που μας παίρνει και μας σηκώνει όλους. Ας μείνουμε στα στενά όρια της αστικής και χωλής μας Τηλεδημοκρατίας. Ας αναλογιστούμε, μόνο τι λέει το ελληνικό Σύνταγμα, που δεν αφήνει αμφιβολίες, αφού με το άρθρο 24 θεσπίζει την αρχή της αειφορίας και μαζί με το άρθρο 117, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην προστασία των δασών. 

Γι’ αυτά, τι να είχε να μας πει, άραγε, ο κ. Πρωθυπουργός κι ο Οικολόγος και Πράσινος (τρομάρα του) αρμόδιος υπουργός του?

Κι επί τέλους, εφόσον απορία ψάλτου βηξ κι αφού δεν έχουν να πουν τίποτα για το κουρελιασμένο Σύνταγμα, ας μας απαντήσουν, τουλάχιστον, στο απλό ερώτημα που ανακύπτει με τις σκέψεις όλων μας, εύλογα κι επιτακτικά: 

Έχει να παρουσιάσει το φαιδρό μας κράτος μια τεκμηριωμένη έκθεση που να αναλύει και να ποσοτικοποιεί τα κέρδη και τις ζημιές για το δημόσιο συμφέρον, συμπεριλαμβάνοντας την πιθανότητα αστοχίας των περιβαλλοντικών μελετών που συνοδεύουν την επένδυση των διεθνών κουρσάρων και των ντόπιων αρωγών τους?

 Έτσι, για να δούμε, τουλάχιστον, αν αξίζει αυτή η θυσία κατιτί παραπάνω από αυτές τις μερικές εκατοντάδες θέσεων εργασίας που εξασφαλίζονται και για την τυχόν απώλεια των οποίων χύνονται ετούτες τις ανήσυχες μέρες του Αυγούστου τόσοι χείμαρροι κροκοδείλιων δακρύων.

Τόσο ασφαλές καταφύγιο το “πάντα”, όση κι η υποκρισία του “ποτέ”.

Η σύνθεση είναι από την OKTANA