ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ. ΑΦΟΡΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Συνομιλίες-φωτιά του Βασίλη Στεφανάκου με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβάνονται σύμφωνα με πληροφορίες ανάμεσα στο ντοκουμέντα που κατέθεσε στην Δικαιοσύνη ο πρώην υπουργός Γιάννης Πανούσης. Οι ίδιες πληροφορίες θέλουν κάποιες ...από τις πρόσφατες εξελίξες με φόντο την ψήφιση των προαπαιτούμενων να σχετίζονται με τα στοιχεία που κατέθεσε ο πρώην υπουργός.
Ο Βασίλης Στεφανάκος είχε μιλήσει στο EΘΝΟΣ της Κυριακής, σε παλαιότερη συνέντευξή του, για τους έγκλειστους της Χ.Α. (που πλέον οι περισσότεροι έχουν αφεθεί ελεύθεροι), για τους Πυρήνες της Φωτιάς αλλά και για την 17 ΝΟΕΜΒΡΗ>
Ο Στεφανάκος, αποκαλεί «φίλο» του τον Χριστόδουλο Ξηρό και δηλώνει χαρακτηριστικά: «Εύχομαι να είναι γερός και να ζήσει πολλά χρόνια. Κι επειδή είναι μακρόβιοι αυτοί οι Ικαριώτες, πιστεύω πως θα μας θάψει όλους (μεταφορικά βέβαια). Ο Ξηρός εδικαιούτο άδεια. Η συμπεριφορά του δε ως κρατούμενου ήταν άψογη και τυπική. Ήταν ένας ειδικός κρατούμενος και είχε ειδική μεταχείριση. Αυτό όμως δεν συνιστά προνόμιο, αντιθέτως πολλές φορές προκαλεί αυστηρή μεταχείριση, όπως η τοποθέτησή του στην Ε' Πτέρυγα, όπου αμφιβάλλω αν μπορεί κάποιος να βρει άνθρωπο να μιλά ελληνικά κι αν βρει είναι πολύ δύσκολο να συναναστραφεί», λέει ο Στεφανάκος σε συνέντευξη του στο Εθνος της Κυριακής.
«Με ξενίζει η άποψή του Κουφοντίνα για τη χρήση ή μη της ονομασίας '17 Νοέμβρη' , εν είδει brand name. Αλλά δεν ξέρω πως γίνεται μιας και ποτέ δεν είχα ΙΧ Επαναστατική Οργάνωση και ούτε ποτέ ανήκα».
Παράλληλα, ο γνωστός κακοποιός μιλά και για τους Πυρήνες της Φωτιάς και την Χρυσή Αυγή, υποστηρίζοντας ξεκάθαρα την τρομοκρατική οργάνωση: « Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν προφανώς πλήρως άσχετοι με την τραχύτητα και τη χυδαιότητα του περιβάλλοντος της φυλακής, με όπλο το θάρρος του επαναστάτη και τον αυτοσεβασμό, στάθηκαν στα πόδια τους αξιοπρεπώς σε πολύ δύσκολα περιβάλλοντα.
Στον αντίποδα, οι μαϊμούδες της Χρυσής Αυγής ψάχνουν γνωστούς στις φυλακές για να μην τους διακορεύσουν. Διότι είναι άλλο να βαράνε δέκα έναν μετανάστη και άλλο να συναντάει ένας από αυτούς τον μετανάστη στον διάδρομο της φυλακής και να σκύβει το κεφάλι», προσθέτει.
Τέλος, ο Βασίλης Στεφανάκος μιλά και για τον Αλέκο Γιωτόπουλο και τον Δημήτρη Κουφοντίνα, παρουσιάζοντας τον φερόμενο αρχηγό της 17 Νοέμβρη ως έναν «ηλικιωμένο άνθρωπο, βασανισμένο τόσα χρόνια στην απομόνωση, άσχετος όπως δηλώνει, αφού δεν γνώριζε τίποτα για τα οποία δικάστηκε, είναι κατανοητό να του επιτρέπονται στιγμές αδυναμίας». Για τον εκτελεστή της 17Ν λέει: «Τον Κουφοντίνα δεν μπορώ να τον καταλάβω. Δεν θα κάνω επιπόλαια ερμηνεία γιατί τον εκτιμώ, δεδομένου ότι δεν έχει τα 'ελαφρυντικά' Γιωτόπουλου. Όμως με ξενίζει η άποψή του για τη χρήση ή μη της ονομασίας '17 Νοέμβρη' , εν είδει brand name. Αλλά δεν ξέρω πως γίνεται μιας και ποτέ δεν είχα ΙΧ Επαναστατική Οργάνωση και ούτε ποτέ ανήκα».
Τι λέει για το Νομοσχέδιο για τις φυλακές υψίστης Ασφαλείας (Συνέντευξη στην Αλεξία Τσαγκάρη για το VICE)
Βασίλης Στεφανάκος: Το νέο νομοσχέδιο είναι φωτογραφικό. Αφορά συγκεκριμένη κατηγορία κρατουμένων, δηλαδή τους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά βέβαια όχι μόνο αυτούς. Δεν νομίζω, ότι θα αλλάξουν ουσιαστικά οι συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων.
Απλά θα περιοριστούν λίγο τα επισκεπτήρια. Το πιο σημαντικό είναι οι αλλαγές στον τρόπο αντιμετώπισης των ποινών. Στην ουσία διπλασιάζεται ο χρόνος κράτησης των μισών περίπου κρατουμένων στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα απενεργοποιείται το ευεργέτημα των ημερομισθίων και της αδείας. Μέχρι τώρα, εάν εκτίσει ένας κρατούμενος τα 3/5 της ποινής του, έχει δικαίωμα σε εφ’ όρων απόλυση, δηλαδή αναστολή έκτισης του υπολοίπου της ποινής με περιοριστικούς όρους.
Αυτό παύει πλέον να ισχύει. Μάλλον, έχουν ξεχάσει, ότι αναφέρονται σε ανθρώπους κι έχουν αποφασίσει να μας εξοντώσουν. Εάν το νομοσχέδιο τεθεί σε εφαρμογή, θα έχουμε άσχημες αντιδράσεις. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει άνθρωπος που θα μείνει στη φυλακή 18 χρόνια μέχρι να πάρει άδεια
Έχει καταλάβει κανείς, τι σημαίνει αυτό για τους ισοβίτες; Πριν λίγες βδομάδες, ένας κρατούμενος έχοντας εκτίσει ήδη είκοσι χρόνια ποινής τσακώθηκε με άλλους δυο. Είχαν πιει και κάτι διαόλια και πάνω στον καβγά μαχαίρωσε δυο συγκρατούμενους. Ο ένας πέθανε και ο άλλος τραυματίστηκε.
Μετά από δέκα μέρες ο δράστης αυτοκτόνησε στο Πειθαρχείο. Έβαλε ένα σεντόνι στην πόρτα του μπάνιου και κρεμάστηκε στα γόνατα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Όταν πάει κάποιος να κρεμαστεί, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης τον κάνει να αντιδρά. Για αυτό όλοι βάζουν σκαμνάκι, για να μην μπορούν να κάνουν πίσω. Αυτός λοιπόν γονάτισε και αυτοκτόνησε. Πνιγόταν και δεν έκανε πίσω. Ήταν συνειδητή η κίνησή του. Όταν οι εντάσεις είναι στο κόκκινο, αυτά συμβαίνουν. Μόνο να αγγίξεις κάποιον, αρκεί για να ξεσπάσει καβγάς. Μετά από πολύχρονο εγκλεισμό δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Η φυλακή είναι ένα κομμάτι της ζωής σου που και σε λειαίνει και σε σκληραίνει μαζί. Έχεις κατανόηση για αρκετά πράγματα, όμως συγκεκριμένες συμπεριφορές δεν τις ανέχεσαι.
Θέλω να είμαι αντικειμενικός. Τι σημαίνει φυλακές υψίστης ασφαλείας; Οι φυλακές Δομοκού που ονομάζονται φυλακές υψίστης ασφαλείας, έχουν τριπλές μάντρες και είναι στην ουσία ένα κοτέτσι περιφραγμένο. Σαφώς, η απόδραση από οποιαδήποτε φυλακή είναι πολύ δύσκολη. Εάν δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις κακό, δεν μπορείς να φύγεις εύκολα. Εάν δεις, σε όλες τις απόπειρες απόδρασης τραυματίζονται μόνο εκείνοι που προσπαθούν να αποδράσουν. Δεν τραυματίστηκε ποτέ κανένας αστυνομικός.
Μπορείς εύκολα να αποδράσεις, εάν είσαι αποφασισμένος να κάνεις κακό. Αλλά μην νομίζεις, ότι μπορεί ο καθένας να κάνει κακό τόσο εύκολα. Για παράδειγμα στην «απόδραση των 11» δεν τραυματίστηκε κανείς. Αρκετή ώρα γινόταν μάχη στις φυλακές Τρικάλων, αλλά δεν πλησίασε κανένας. Οι Αλβανοί πυροβόλησαν αρχικά τον φρουρό στο φυλάκιο κι αργότερα πυροβολούσαν μόνο για να μην ρίξουν οι φρουροί σε αυτούς που πήδαγαν την μάντρα. Μισή ώρα πυροβολούσαν. Πού ήταν η αστυνομία των Τρικάλων; Μόνο αν βρουν κανέναν δεμένο, τον πεθαίνουν στις κλωτσιές και στα βασανιστήρια.
Ακολουθεί και ένα γράμμα του από τις Φυλακές Λάρισας που δημοσιεύεται στον ιστότοπο του σωματείου εργαζομένων του σωφρονιστικού καταστήματος του Κορυδαλλού>
Είμαι στην φυλακή της Λάρισας. Η πτέρυγα μου είναι ένα διώροφο κτίριο που συγκατοικούμε 280 κρατούμενοι εκ των οποίων οι περίπου μισοί είναι άραβες ή γενικότερα μουσουλμάνοι. Άνθρωποι, κατά την άποψή μου, πολιτικοί πρόσφυγες –τουλάχιστον οι περισσότεροι- διότι οι πολιτικές είναι αυτές που αναγκάζουν τον κόσμο να ξενιτεύεται και να ακολουθεί ένα τόσο βασανιστικό ταξίδι στο αβέβαιο.
Φανταστείτε ότι για να φτάσει κάποιος Αφγανός στην Γερμανία, συνήθως κάνει φυλακή σε κάθε χώρα από την οποία περνά, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, πολύ ξύλο, βασανιστήρια και στην καλύτερη περίπτωση απαξία. Όλα αυτά με την επίδραση και των θρησκευτικών τους φανατισμών δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα, γίνονται άνθρωποι σκληροί, καχύποπτοι και το χειρότερο: ανυποχρέωτοι!
Δυσκολεύονται να εκλάβουν την πιθανή καλή αντιμετώπιση σαν πράξη ανθρωπιάς. Νιώθουν ότι είναι σε ένα μονοπάτι επιβίωσης που όλα επιτρέπονται (ασθενής και οδοιπόρος αμαρτία ουκ έχειν). Έγκειται πλέον στα ιδιαίτερα εγγενή χαρακτηριστικά κάποιων από αυτούς να αντιπαρέλθουν όλα τα δεινά και να συμπεριφερθούν σαν φιλοξενούμενοι, κάτι που βέβαια είναι πολύ δύσκολο μια που δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν τα επίκτητα χαρακτηριστικά των αρχών και της καλλιέργειας. Αν τα είχαν θα έμεναν στην πατρίδα τους να αγωνιστούν.
Από την άλλη πλευρά, κι εμείς δεν είμαστε οι καλύτεροι «οικοδεσπότες». Καμαρώνοντας ότι ανήκουμε στη Δύση συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ και είμαστε συνεργοί σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, βομβαρδίζοντάς τους και σκοτώνοντάς τους με σκοπό να κλέψουν οι «κανονικοί» δυτικοί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Οταν έρχονταν σε εμάς, τους εκμεταλλευόμασταν σα φθηνά εργατικά χέρια, αλλά και στην περίπτωση που τους φερόμασταν καλά, πιο πολύ φιλοζωική χαρακτηρίζονταν η συμπεριφορά μας, παρά ανθρώπινη, κάτι σαν το «κατοικίδιο μελαχρινούλη που... είναι καλός ο καημενούλης».
Δεν έχει καμία αξία να διανθίσω την περιγραφή μου με καθημερινά περιστατικά μέσα στην φυλακή: μαχαιρωμάτων, ξυλοδαρμών, αυτοτραυματισμών. Ειδικότερα στην φυλακή, η συμβίωση είναι πολύ δύσκολη. Σημειώστε ότι τόσο κοντά όλο το εικοσιτετράωρο, δεν ζεις ούτε με την οικογένεια σου. Αλλά πέρα από αυτά, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ΠΡΟΣΦΥΓΕΣκαι είναι υποχρέωση μας εμείς που είμαστε στον τόπο μας και είμαστε δυνατότεροι να διαχειριζόμαστε ψύχραιμα τις ιδιαίτερες συνθήκες.
Από αυτούς τους 280 κρατούμενους της πτέρυγας που προανέφερα, είναι πάνω από 150 οι πολύ ή λίγοεξαρτημένοι. Άλλοι να ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή επισήμως και άλλοι ανεπισήμως λόγω prestige. Γιατί στις ελληνικές φυλακές αδιακρίτως, χορηγούν ψυχοφάρμακα. Φανταστείτε ότι εάν συλλάβουν κάποιον έξω έστω με ένα από τα πέντε ή έξι φάρμακα που πίνει επισήμως εδώ, θα πάει φυλακή για κατοχή και χρήση ναρκωτικών. Μόλις πας σε έναν ψυχίατρο –διεκπεραιωτή- σου συνταγογραφεί ό, τι ψυχοφάρμακο θέλεις.
Τα πίνεις και κοιμάσαι σαν φυτό, πολλές φορές και με την προτροπή της διοίκησης για να ησυχάζει το κεφάλι τους, γιατί αρκετά συχνά υπάρχουν περιπτώσεις που όλο το βράδυ κοπανάνε τις πόρτες, κόβουν τα χέρια τους, ράβουν το στόμα τους, ουρλιάζουν και πρέπει ΕΝΑΣ υπάλληλος να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση.
Αυτή η κατάσταση σοβεί στις φυλακές με αποτέλεσμα οι κάποιοι εγκρατείς που ελέγχουν την συμπεριφορά τους σε ένα τέτοιο περιβάλλον, να κυλήσουν και αυτοί σε αυτές τις πρακτικές. Οπωσδήποτε δεν είναι όλοι οι χρήστες έτσι, αλλά όλα τα παραπάνω, δυστυχώς είναι ο κανόνας. Αυτή είναι άλλη μία συνομοταξία κρατουμένων οι οποίοι βιώνουν εγκατάλειψη, αδικία και οι οποίοι δυστυχώς δεν συνειδητοποιούν και τις δικές τους ευθύνες, αλλά σιγά σιγά χάνεται και το κέφι να παλέψουν για τον εαυτό τους και την οικογένεια τους. Δε νιώθουν καμία υποχρέωση και πώς να νιώσουν; Οι υποχρεώσεις εγείρονται από τα δικαιώματα. Και δικαιώματα στην φυλακή δεν υπάρχουν.
Οι παραβάτες αντιμετωπίζονται από την πολιτεία σαν «λαθραίοι» άνθρωποι, όπως και οι πρόσφυγες σαν λαθρομετανάστες. Όλοι αυτοί ζουν λαθραία και αποξενωμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους με τα κόμπλεξ κατωτερότητας, με κακίες και όλα αυτά δημιουργούν «λαθραίες» σκέψεις. Όταν είναι μέσα στην φυλακή όλα αυτά τα άτομα μαλώνουν περισσότερο με τον εαυτό τους. Όταν είναι έξω, όλα αυτά τα συναισθήματα αντανακλούν οργή προς την κοινωνία.
Εχοντας βιώσει βίο αβίωτο και θεωρώντας αναπόφευκτη την επιστροφή τους στην φυλακή, αρκετοί από αυτούς εκτιμούν ότι όσο πιο σκληροί γίνονται, τόσο πιο πολύ σεβασμό εισπράττουν στην φαύλη κοινωνία των φυλακών και το αποτέλεσμα είναι αυτή η αδικαιολόγητη και σκληρή εγκληματικότητα.
Αυτά δημιουργεί το σωφρονιστικό σύστημα: αυτοκαταστροφικούς εν δυνάμει, ανθρώπους-σκιές που δεν έχουν πολλά να χάσουν και αντιπαθούν όσους περνούν καλύτερα. Αυτό κατά την γνώμη μου αποτελεί ασύμμετρη απειλή,γιατί όσο πάει εντείνεται και χειροτερεύει.
Ελπίδα υπάρχει. Εγώ που ζω εδώ, βλέπω ότι είναι ευμετάβλητοι, αν προσπαθήσεις αρκετά. Αλλά ουσιαστικά δεν γίνεται καμία προσπάθεια. Θα επιμείνω ότι είναι τακτική του συστήματος, διότι οι δυνατοί φυλάσσονται, δεν έχουν πρόβλημα. Αντιθέτως ο φόβος και η αγωνία δημιουργούν εξάρσεις συντηρητισμού στην κοινή γνώμη, επιτρέποντας στα κυκλώματα και να κερδοσκοπούν κάνοντας security και να δικαιολογούν τις ακρότητες της αστυνομίας. Αλλά ακόμα πιο σοβαρό ζητούμενο για το σύστημα είναι να έχει έναν κόσμο φοβισμένο και φτωχό στον οποίον οι πολιτικές σκέψεις φαντάζουν πολύ ελιτίστικη διαδικασία.
Εάν συνειδητοποιούσαν και οι «λαθραίοι» και η κοινή γνώμη την πηγή του προβλήματος, σίγουρα θα γινότανε καλύτερη η ζωή μας.
Υ.Γ., μόλις δροσίσει λίγο θα πούμε και για την εγκληματούσα δικαιοσύνη…
Σάββατο 14 Ιουλίου 2012
Φυλακές Λάρισας
http://kourdistoportocali.com/post/48313/stefanakos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου