Στον τραγουδιστή-θρύλο Μπομπ Ντίλαν απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2016 από τη Σουηδική Ακαδημία.

Η Ασυμβίβαστη Γενιά του 1995 έφερνε τότε τον Ντίλαν στα σχολεία. Κάτι ανάλογο είχε πράξει τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας και η καθηγήτρια Λογοτεχνίας του υπογράφοντος τα χρόνια του Λυκείου σε ένα φροντιστήριο της Δάφνης, δίνοντας μας τότε να μελετήσουμε ελληνική απόδοση στίχων του Μπομπ Ντίλαν.

Η Λούαν Τζόνσον είναι μια πρώην αξιωματικός

του αμερικανικού ναυτικού, που εγκατέλειψε την καριέρα της για να διοριστεί ως καθηγήτρια σε ένα σχολείο, απαρτιζόμενο κυρίως από φτωχά παιδιά της ισπανόφωνης κοινότητας της Βόρειας Καλιφόρνια.

 Για να προσεγγίσει τους δύσκολους μαθητές της, η Λούαν Τζόνσον θα εγκαταλείψει τους παραδοσιακούς τρόπους εκπαίδευσης. 

Προσπαθώντας να ξυπνήσει το ενδιαφέρον τους για τη λογοτεχνία, τους ζητάει να αναλύσουν τους στίχους των τραγουδιών του Μπομπ Ντίλαν, ενώ η εμπλοκή της με τους μαθητές της ξεπερνάει τους τοίχους του σχολείου, καθώς διαπιστώνει τα τεράστια προβλήματα που κάποιοι από αυτούς βιώνουν στα σπίτια τους και στους δρόμους της γειτονιάς τους.

Η ίδια δεν απευθυνόταν βέβαια σε μια, ομοίως με τα γκέτο των ΗΠΑ, "ασυμβίβαστη γενιά", έβρισκε όμως τότε έναν όμορφο τρόπο για να μας απευθυνθεί άμεσα, εύστοχα και μέσα από το ροκ έργο ενός μεγάλου ποιητή.

Πόσες φορές πρέπει κανείς να ρίξει τη ματιά ψηλά

λίγο ουρανό για να μπορέσει ν’ αντικρίσει;

Και να ’χει πόσα πρέπει αυτιά για να γροικήσει

του ανθρώπου το λυγμό;

Ε, και σαν πόσους θάνατους πρέπει να μάθει για να νοιώσει

πως σαν πολλοί ’ναι οι άνθρωποι που έχουνε χαθεί;

Η απάντηση, φίλε, πλανιέται στον άνεμο,

η απάντηση πλανιέται στον αέρα.

(Μετάφραση: Τούλα Τόλια)