ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ......
Είμαι 31 χρονών. Δεν ξέρω πως είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, ξέρω όμως πως είναι ένα χρεοκοπημένο σπίτι. Όταν παντρεύτηκα το 2003 δεν είχα ούτε έπιπλα ούτε χρήματα. Νιόπαντροι, κοιμόμασταν με τον άντρα μου σε ένα μονό ράντζο και τα κόκαλά μας...
πονούσαν, γιατί κοιμόμασταν πάνω στα σίδερα που είχε στις άκρες, ώστε να χωρέσουμε κι οι δύο. Σιγά-σιγά με τα χρόνια δουλεύοντας μαζεύαμε λεφτά και παίρναμε έπιπλα και συσκευές. Χρειαζόμασταν κρεβάτι, πλυντήριο, καναπέ, τηλεόραση; Μαζεύαμε πρώτα τα Χ ευρώ που κόστιζε το καθένα και μετά.......
πηγαίναμε και το αγοράζαμε. Ένα-ένα. Και μέχρι να μαζευτούν τα χρήματα για το καθένα, ζούσαμε χωρίς αυτό. Κι ας το θέλαμε. Κι ας το χρειαζόμασταν. Μπορούσαμε να βάλουμε και δόσεις και να τα έχουμε άμεσα, αλλά όχι, με αυτά που είχαμε θα πορευόμασταν κι όχι με χρωστούμενα. Κι αυτή τη στιγμή κανείς δεν μας εκβιάζει ότι θα μας πάρει το κρεβάτι μας, τον καναπέ μας, την τηλεόρασή μας, το πλυντήριό μας. Δεν τα χρωστάμε σε κανέναν. Είναι ολοδικά μας, γιατί τα πήραμε όταν βρήκαμε χρήματα και όχι νωρίτερα με τη λογική ότι θα βρούμε χρήματα αργότερα. Αν είχαμε κάνει το λάθος και τα χρωστούσαμε όμως, από το να ξεζουμιζόμαστε για καιρό και με αβέβαιο αποτέλεσμα, ασυζητητί θα τα δίναμε πίσω και θα ξαναγυρίζαμε στο ράντζο. Και θα τα ξαναστήναμε όλα από την αρχή. Σιγά-σιγά. Και χωρίς να χρωστάμε αυτή τη φορά. Σε κανέναν. Γιατί δε με τρομάζει ο πάτος. Στον πάτο είναι τα θεμέλια κι από εκεί μόνο προς τα πάνω μπορείς να πας. Δεν θέλω να είμαι στον έκτο όροφο ενός οικοδομήματος που κινδυνεύει να πέσει και να σκοτωθώ, προτιμώ να το γκρεμίσω και να το ξαναχτίσω από την αρχή, βάζοντας τις σωστές βάσεις στο χώμα. Κι ας πάρει καιρό να ξαναχτιστεί. Κι ας μην έχω, μέχρι να ξαναχτιστεί, τις ανέσεις του έκτου ορόφου. Γιατί όταν με το καλό θα ξαναχτιστεί, δε θα γέρνει και θα μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Αυτά και άλλα πολλά με πνίγουν από χτες που είδα το αποτέλεσμα των εκλογών. Και τα είπα. Αλλά -δυστυχώς- δεν ξαλάφρωσα...
Αναγνώστρια
Είμαι 31 χρονών. Δεν ξέρω πως είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, ξέρω όμως πως είναι ένα χρεοκοπημένο σπίτι. Όταν παντρεύτηκα το 2003 δεν είχα ούτε έπιπλα ούτε χρήματα. Νιόπαντροι, κοιμόμασταν με τον άντρα μου σε ένα μονό ράντζο και τα κόκαλά μας...
πονούσαν, γιατί κοιμόμασταν πάνω στα σίδερα που είχε στις άκρες, ώστε να χωρέσουμε κι οι δύο. Σιγά-σιγά με τα χρόνια δουλεύοντας μαζεύαμε λεφτά και παίρναμε έπιπλα και συσκευές. Χρειαζόμασταν κρεβάτι, πλυντήριο, καναπέ, τηλεόραση; Μαζεύαμε πρώτα τα Χ ευρώ που κόστιζε το καθένα και μετά.......
πηγαίναμε και το αγοράζαμε. Ένα-ένα. Και μέχρι να μαζευτούν τα χρήματα για το καθένα, ζούσαμε χωρίς αυτό. Κι ας το θέλαμε. Κι ας το χρειαζόμασταν. Μπορούσαμε να βάλουμε και δόσεις και να τα έχουμε άμεσα, αλλά όχι, με αυτά που είχαμε θα πορευόμασταν κι όχι με χρωστούμενα. Κι αυτή τη στιγμή κανείς δεν μας εκβιάζει ότι θα μας πάρει το κρεβάτι μας, τον καναπέ μας, την τηλεόρασή μας, το πλυντήριό μας. Δεν τα χρωστάμε σε κανέναν. Είναι ολοδικά μας, γιατί τα πήραμε όταν βρήκαμε χρήματα και όχι νωρίτερα με τη λογική ότι θα βρούμε χρήματα αργότερα. Αν είχαμε κάνει το λάθος και τα χρωστούσαμε όμως, από το να ξεζουμιζόμαστε για καιρό και με αβέβαιο αποτέλεσμα, ασυζητητί θα τα δίναμε πίσω και θα ξαναγυρίζαμε στο ράντζο. Και θα τα ξαναστήναμε όλα από την αρχή. Σιγά-σιγά. Και χωρίς να χρωστάμε αυτή τη φορά. Σε κανέναν. Γιατί δε με τρομάζει ο πάτος. Στον πάτο είναι τα θεμέλια κι από εκεί μόνο προς τα πάνω μπορείς να πας. Δεν θέλω να είμαι στον έκτο όροφο ενός οικοδομήματος που κινδυνεύει να πέσει και να σκοτωθώ, προτιμώ να το γκρεμίσω και να το ξαναχτίσω από την αρχή, βάζοντας τις σωστές βάσεις στο χώμα. Κι ας πάρει καιρό να ξαναχτιστεί. Κι ας μην έχω, μέχρι να ξαναχτιστεί, τις ανέσεις του έκτου ορόφου. Γιατί όταν με το καλό θα ξαναχτιστεί, δε θα γέρνει και θα μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Αυτά και άλλα πολλά με πνίγουν από χτες που είδα το αποτέλεσμα των εκλογών. Και τα είπα. Αλλά -δυστυχώς- δεν ξαλάφρωσα...
Αναγνώστρια
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου