Δέκα ολόκληρα χρόνια ήμασταν μαζί, από το πρωί μέχρι τα χαράματα. Σπίτι μας ήταν η «Βραδυνή».
Εκεί, στην οδό Πειραιώς πηγαίναμε ξημερώματα να... πάρουμε «ζεστό» το φύλλο από το πιεστήριο, να διαβάσουμε τα... κείμενά μας, να δούμε τις υπογραφές μας.
Όλη την ημέρα στους δρόμους. Στο ρεπορτάζ. Τη νύχτα, στην εφημερίδα. Άγρια μεσάνυχτα στο γραφείο του Σαραντάκου (πατέρα του Γιώργου και του Γιάννη). Να μας διαβάζει το άρθρο του και να ζητά τη γνώμη μας.
Θαύμαζα το ταλέντο σου στο ρεπορτάζ. Δεν σου ξέφευγε το παραμικρό στοιχείο. Κι εσύ, την κάποια άνεση που είχα στο γράψιμο.
Μπορεί στα γραπτά σου να πέσει κάποια μέρα η ματιά μιας Ελένης Βλάχου, μου λεγες με αγάπη.
Στη μεγάλη αίθουσα της Βραδυνής ένα γραφείο μας χώριζε, με τα ονόματά μας χαραγμένα σε κάτι μικρές ορθογώνιες πλάκες.
Τα λέγαμε πάντα στο τηλέφωνο. Και πάντα αφήναμε την υπόσχεση να τα ξαναπούμε
Δεν προλάβαμε.
Ήθελα κι άλλα να σου πω αλλά η συγκίνηση με πνίγει.
Αντίο φίλε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου