Η πολιτική γενιά των 30άρηδων...Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ

    Ζούμε σε μια δύσκολη και άχαρη εποχή. Εποχή δυστυχώς χωρίς όνειρα και ελπίδες. Εποχή άλλοτε μαύρη, άλλοτε άσπρη μα κυρίως γκρίζα. Λερωμένη  από την αναξιοπιστία, το ψέμα, την υποκρισία, τη διγλωσσία και την αναξιοκρατία. Δείγματα γραφής του σήμερα είναι η πτώση των αξιών, η κατάρρευση των ιδεολογιών, η αμφισβήτηση των προτύπων

η υποχώρηση της συλλογικής δράσης προς όφελος του ατομικισμού, η εξαφάνιση των ηρώων και η υποκατάστασή τους από τους star, το κυνήγι του βολέματος με πλάγιους ( και όχι μόνο ) τρόπους, η επιδίωξη του εφήμερου κέρδους και της δόξας που ασφαλώς δεν έχουν σχέση με το μεγαλείο.  Παλαιότερα η πολιτική δράση, οι ιδεολογικοί αγώνες ήταν ιεροί. Έδιναν νόημα στη ζωή των ανθρώπων και φτερά στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Σήμερα, η πολιτική βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου.

              Θεωρείται ως βασικός υπαίτιος για την παρακμή της εποχής. Η διαπίστωση αυτή έχει μια δόση αλήθειας. Αλλά δεν εξηγεί όλη την αλήθεια. Το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο. Η πολιτική και οι πολιτικοί της, είναι προϊόντα της κοινωνίας. Η λειτουργία της πρώτης επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες όπως: τις παραγωγικές σχέσεις, τη δομή της οικονομίας, τις κυρίαρχες ιδεολογίες και τις δυνάμεις που τις καλύπτουν. Η πολιτική δηλαδή διαμορφώνει αλλά και διαμορφώνεται από τη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας. Για την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η κοινωνία και κατ' επέκταση η πολιτική, υπάρχουν διάφορα αίτια: Η οικονομία της πληροφορικής, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η άμβλυνση των ιδεολογικών αντιθέσεων δεξιάς και αριστεράς, η χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών, η γενικότερη ευημερία, η κυριαρχία των Μ.Μ.Ε. και η επέλαση της διαφήμισης. Οι νέοι απομακρύνονται από τα κοινά, αποστασιοποιούνται από την πολιτική, αναπτύσσουν δική τους γλώσσα επικοινωνίας την οποία οι παλαιότερες ηλικίες δεν καταλαβαίνουν. Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι το χάσμα των γενεών έχει διευρυνθεί σήμερα περισσότερο από ποτέ.

             Οι νέοι απορρίπτουν τα παλιά πρότυπα, τα μοντέλα πολιτικής του χθες, αρνούνται τις απλουστευμένες λογικές του άσπρου ή του μαύρου, δε δέχονται απλοϊκές απαντήσεις, τα τσιτάτα, τα συνθήματα. Έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, στρέφονται στον αθλητισμό, στις οικονομικές, στις πολιτισμικές και οικολογικές ανησυχίες, αλλά και στα μηχανάκια, στα κομπιούτερ, στη διασκέδαση με τις όποιες ακραίες εκφάνσεις της. Τους απασχολεί ο έρωτας αλλά και η μοναξιά. Τα όνειρα όταν υπάρχουν είναι πολύχρωμα, χωρίς περιεχόμενο και σαφείς στόχους. Υπάρχει μια τάση των νέων σήμερα να συγκροτούν ομάδες, με μικρούς πυρήνες που λειτουργούν ως υποκατάστατα της οικογένειας, του σχολείου, της γειτονιάς. Οι ομάδες αυτές εκφράζονται κυρίως με μουσικά ρεύματα, ασκούν συμβολική κριτική στην κυρίαρχη κουλτούρα, στις κοινωνικές σχέσεις, στην πολιτική, χωρίς όμως να εκφράζουν συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, ή να δίνουν λύσεις. Υπάρχει βέβαια ο προβληματισμός για το μέλλον και ιδιαίτερα για το πρόβλημα της ανεργίας που συνδέεται με την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά. Εδώ η κατάσταση είναι δυσοίωνη. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ιδιαίτερα της Ανωτάτης Παιδείας, παράγει ανέργους. Οι περισσότερες εκπαιδευτικές κατευθύνσεις δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες και τις προοπτικές της αγοράς εργασίας. Και η Πολιτεία, χθεσινή και σημερινή, έχει τεράστιες ευθύνες γιατί εθελοτυφλεί μπροστά στο τεράστιο αυτό πρόβλημα.

            Οπως κι αν έχουν τα πράγματα, σήμερα "ζητείται ελπίς", όπως θα έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράκης. Και αλίμονο αν αυτό δε γινόταν. Αλίμονο αν οι νέοι δεν ψάχνουν, έστω κι αν δε βρίσκουν. Τότε το μέλλον θα μοιάζει πρόωρα γερασμένο. Η ισοπέδωση της πολιτικής, η ταμπέλα ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, κλέφτες και εγωιστές, είναι μια εύκολη άρνηση που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις. Αν επικρατήσει αυτή η λογική ότι δηλ. όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, τότε όσοι παραμένουν ακόμη υγιείς και αλώβητοι από τις σειρήνες της παρακμής, είτε θα συμμαχήσουν με το σύστημα, είτε θα αποχωρήσουν. Και τότε ο στίβος της πολιτικής θα παραμείνει ελεύθερος στους χειρότερους και αδίστακτους εκπροσώπους της. Οι νέοι οφείλουν να αντιστέκονται και να προτείνουν. Να αντιστέκονται στην πτώση των αξιών, στην αναξιοκρατία, στο ψέμα, στην υποκρισία, στην αναντιστοιχία λόγων και έργων που είναι παρακμιακά φαινόμενα της κοινωνίας μιας προηγούμενης γενιάς. Κι αν το παλιό δεν έχει ακόμα πεθάνει, οι νέοι οφείλουν να γίνουν οι γεννήτορες του καινούριου. Για να κερδίσουν οι νέοι το αύριο, χρειάζεται θέληση, γνώση, υπευθυνότητα, κόπος, προσπάθεια για δημιουργία. Χρειάζεται ανοιχτά αυτιά και καθαρές κουβέντες. Διάλογος. Επικοινωνία. Αμεσότητα. Στηρίζω το Νίκο το Μακρίδη για την προσπάθεια που κάνει. Τον στηρίζω επειδή μου έδειξε πως ξέρει να ακούει. Πως δεν έχει ανάγκη από το περιζήτητο πλέον δημόσιο χρήμα. Δεν μπορώ να τον βάλω στο ίδιο τσουβάλι με τους άλλους. Διότι ακόμη δεν έχει κάνει κεντρική πολιτική εκ των έσω. Στα καλά του θα είμαι μαζί του. Και στα λάθη του θα είμαι εκεί για να τα διορθώσει. Δεν είναι πάνω από κανέναν μας.Δεν θέλει να είναι περισσότερος  ή λιγότερος από οποιονδήποτε άλλον. Αυτός αυτή τη στιγμή είναι η γενιά των 30. Στην πολιτική. Με τα καλά του και με τα άσχημά του. Ξέρει πως θα είμαι ο πρώτος που θα του κάνω παράπονα αν κάτι δεν πάει καλά. Εγώ όμως μια ευκαιρία του τη δίνω. Τόσο στον ίδιο όσο και στην ίδια τη γενιά μας.

        Η  χαρά της δημιουργίας είναι επί πλέον και αυτοσκοπός.  Οποιος με ρωτήσει αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον, για τους νέους, για την πολιτική, δεν μπορώ παρά να διαλέξω την αισιοδοξία. Έστω και συγκρατημένα. Η αισιοδοξία, η ελπίδα, η προσπάθεια, ο αγώνας ο μακρύς είναι ο μονόδρομός μας, είναι η Ιθάκη μας.


Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης
Συγγραφέας