Ιράκ θα πρέπει να ήταν νεογέννητος.

Με μαθηματική ακρίβεια μπορώ να υποθέσω ότι έχει χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πω ότι γνωρίζει ελάχιστα τι πάει να πει παιδική ανεμελιά.

Γι’ αυτό το παιδί, όπως για όλα τα παιδιά του πολέμου, η έμμεση συγγνώμη του μισθοφόρου έρχεται κάπως αργά. Ίσως πολύ αργά  αφού  η χαμένη αθωότητα  των παιδικών χρόνων χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Ο μικρός, όπως τα περισσότερα παιδιά στο Ιράκ, πιστεύει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να χάνεις την μάνα σου, τον πατέρα σου, τη γιαγιά και τον παππού σου από μια βόμβα που σκάει στο δρόμο. Ότι  είναι λογικό  να προσπερνάει  πτώματα  κομματιασμένα, κορμιά διαμελισμένα  από τυφλά χτυπήματα.

Ο μικρός, όπως τα περισσότερα παιδιά στο Ιράκ, κοιμάται και ξυπνάει ξέροντας ότι μπορεί να μην υπάρχει επόμενη μέρα.