Ισως είναι καλό να ξεκινήσω αυτό το άρθρο με μια εξομολόγηση: θαυμάζω βαθιά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Ψευδοκαραμανλισμός

Tου Αλεξη Παπαχελα

Ισως είναι καλό να ξεκινήσω αυτό το άρθρο με μια εξομολόγηση: θαυμάζω βαθιά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Γιατί ήταν ο άνθρωπος που πήγαινε κόντρα στο ρεύμα όταν χρειαζόταν, που τόλμησε να μας πει ότι «ανήκομεν εις την Δύση» όταν ο λαϊκισμός είχε προσβάλει για τα καλά τον μεταπολιτευτικό μας εγκέφαλο, που διοικούσε με πυγμή, και για πολλούς άλλους λόγους. Πρέπει όμως να ομολογήσω επίσης ότι με ενοχλεί βαθύτατα ο ψευδοκαραμανλισμός και κυρίως το φαινόμενο διαφόρων παραγόντων της δημόσιας ζωής, οι οποίοι επιμένουν να έχουν ρόλο και άποψη στο όνομα μιας καραμανλικής κληρονομιάς.
Δεν είναι βεβαίως μοναδικό φαινόμενο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Είναι προφανές ......
πως επί δεκαετίες ανθούν και λειτουργούν συστήματα εξουσίας και παραεξουσίας στο όνομα κάποιου μεγάλου ηγέτη, ο οποίος απεβίωσε προ καιρού. Ανθρωποι που γνωρίζουν το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, μου λένε πως το «περιβάλλον» της κ. Φώφης Γεννηματά θα θεωρούσε απολύτως φυσικό να διεκδικήσει κάποια στιγμή την ηγεσία στη μεταπαπανδρεϊκή εποχή στο όνομα του αείμνηστου πατέρα της. Πρόκειται για μια σχεδόν περονική αντίληψη της εξουσίας, σύμφωνα με την οποία τα κόμματα πρέπει να ανήκουν σε οικογένειες και να αποτελούν κλειστά συστήματα διακονίας και εξουσίας.
Ετσι και στην περίπτωση του ψευδοκαραμανλισμού έχουμε διάφορους δήθεν «απόστολους», οι οποίοι θέλουν και σήμερα να έχουν τον πρώτο ρόλο στην κεντροδεξιά παράταξη. Δυστυχώς είναι -οι περισσότεροι- οι άνθρωποι που απέδειξαν στα χρόνια της διακυβέρνησης του νεότερου Καραμανλή ότι δεν έμαθαν τίποτα απολύτως από την όποια εμπειρία τους δίπλα στον παλαιό. Ανετράφησαν πολιτικά στο παρασκήνιο και την καμαρίλα, έλαμψαν διά της ανικανότητος λήψεως αποφάσεων και δόξασαν ένα στυλ διακυβέρνησης που μάλλον θα λοιδορούσε ο Σερραίος ηγέτης. Επιμένουν, όμως, χωρίς σε καμία περίπτωση να γνωρίζουμε ότι είναι κάτι που εγκρίνει ο Κώστας Καραμανλής. Σε μεγάλο δε βαθμό είναι οι άνθρωποι που ψιθύριζαν τα πιο αντιπαλαιοκαραμανλικά πράγματα στο αυτί του όσο ήταν πρωθυπουργός: «Αυτό δεν γίνεται, πρόεδρε», «Μην πάρουμε το ρίσκο, Κώστα» κ.λπ. Η ευθύνη τους είναι τεράστια γιατί λειτούργησαν όπως θα έκανε ένα ανασφαλές ψευδοκατεστημένο: δεν πήγαν κόντρα στο ρεύμα, τους ενδιέφερε περισσότερο το «μαγαζάκι» και όχι το υπέρτερο γενικό συμφέρον και συμπεριφέρθηκαν με τρόπο που δεν συνάδει με τους homme d’ etat που περιμέναμε ότι θα αναδείκνυε η γενιά τους. Δεν αναφέρομαι σε ονόματα, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί σέβομαι την ιστορία και την ηλικία τους και θεωρώ πιο σημαντικό το πώς λειτούργησαν όλοι μαζί...
Και κάτι τελευταίο. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που τίμησαν τον παλαιοκαραμανλισμό ήταν εκείνοι που λοιδορήθηκαν και ετέθησαν εκτός συστήματος εξουσίας πολύ γρήγορα στα χρόνια της Ν.Δ., όπως ο Στέφανος Μάνος ή ο Παναγής Βουρλούμης, που έχουν φτιαχτεί από πολύ πιο παλαιοκαραμανλικό στοκ.
Τώρα πάντως καιρός είναι να απογαλακτισθεί η Κεντροδεξιά από τους παριστάνοντες τους αποστόλους του καραμανλισμού και να ξαναβρεί τα στοιχεία ηγεσίας που της έδωσε για πολλά χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: τολμηρές απόψεις, επιτυχημένους ανθρώπους από τον ιδιωτικό τομέα και το εξωτερικό, όχι λαϊκίστικες προσεγγίσεις. Τα κόμματα πεθαίνουν όταν γίνονται μουσεία που μοιάζουν με κακέκτυπα της Μαντάμ Τισό, πάνε μπροστά όταν ανοίγονται στην κοινωνία και μπολιάζονται με νέους ανθρώπους, νέες ιδέες και πραγματικό σεβασμό στην ιστορία τους και τους προγόνους τους.