Η χρονιά των καταρρεύσεων....του Άρη Δαβαράκη

Αυτός ο χρόνος που μετράει πια στιγμές, είχε μεγάλα ζόρια και στενοχώρησε πολλούς ανθρώπους. Δεν ήταν και ο οποιοσδήποτε, ήτανε αυτός που ανέλαβε να κάνει φινάλε στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Έτσι, ενώ στην αρχή της δεκαετίας, νομίζαμε και εδώ στην Ελλάδα (όπως και αλλού φαντάζομαι) ότι όλα είναι μια χαρά και ότι, έτσι, άνετα θα τα περνάμε πια από δω και μπρός, ήρθε το 10 να μας τα ανατρέψει όλα : Δε λέω, είχε φανεί το πράγμα : Πολίτες του κόσμου, της εποχής του διαδικτύου μάλιστα, είμαστε, την είχαμε μυριστεί τη (βρωμο)δουλειά από την Lehman και μετά, σχεδόν όλοι. Δεν το πιστεύαμε όμως ότι εκείνη η κατάρρευση στην άλλη μεριά του Ατλαντικού θα επηρέαζε τόσο πολύ, όχι μόνο και την Ευρώπη, όχι μόνο και την Ελλάδα, αλλά και το ίδιο μας το σπίτι.

Κι όμως το 2010 ήτανε η χρονιά των καταρρεύσεων. Εκατοντάδες χιλιάδες νεόδμητες σχετικά προσωπικότητες, άνθρωποι δηλαδή, εγώ, εσύ, ο παραδίπλα, ανακάλυψαν ξαφνικά πως το μέλλον όχι μόνο είναι αβέβαιο αλλά ότι ούτε τα καλύτερα μυαλά του πλανήτη δεν μπορούν να μας περιγράψουν πώς, στο περίπου έστω, θα εξελιχτεί αυτό που λέμε «οικονομική κρίση» και που είναι.....
στην ουσία όλο το πακέτο: οι σχέσεις, ο τρόπος ζωής, οι προτεραιότητές μας. Έτσι ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι βρεθήκαμε ξεκρέμαστοι και δεν ξέραμε αν είμαστε μάγκες και καραμπουζουκλήδες αραγμένοι στην ξαπλώστρα με το πούρο, ή αν μας έχουμε πιάσει κορόϊδο. Πριν τελειώσει το καλοκαίρι την είχαμε εμπεδώσει τη σφαλιάρα : Ναι. Μας είχανε πιάσει κορόϊδο. Όλη αυτή η μπούρδα, η φούσκα, το lifestyle του Κωστόπουλου και του Λυμπέρη, τα «τι πρέπει-τι δεν πρέπει» στο πώς θα ζήσουμε, πως θα ντυθούμε, σε ποιο ξενοδοχείο θα μείνουμε, τι γραβάτα θα φορέσουμε και αν το τακούνι θάναι ξώφτερνο, έτσι ξαφνικά, διαλύθηκαν σαν πυργάκια στην άμμο.

Και τώρα – τώρα πάμε πάλι απ’ την αρχή!