Ως πότε θα κυβερνούν φρουρούμενοι;

 

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα – το πιο ανίκανο, αλλά και το πιο ανθεκτικό επί του πλανήτου – ενοχλείται από τις εναντίον του κατηγορίες, εξοργίζεται και θεωρεί «λαϊκιστικές» τις διαμαρτυρίες έξω από σπίτια πολιτικών (όπως αυτές που οργανώνει ο σκηνοθέτης Δ. Κολλάτος με χορηγό επικοινωνίας το Fimotro), καταδικάζει μετά βδελυγμίας και κολλάει την ταμπέλα του «αναρχικού» σε όποιους πολίτες αντιδρούν με οποιονδήποτε τρόπο.

Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας δεν κατανοούν το αυτονόητο: Ότι ο κόσμος τους θεωρεί υπεύθυνους ....για όλα τα δεινά της πατρίδας, ανίκανους και αναξιόπιστους να δώσουν οποιαδήποτε λύση.

Δεν θέλουν να καταλάβουν πως δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να κατέρρευσε και να μην πλήρωσε κανείς γι’ αυτό. Ας θυμηθούν το κλίμα που επικρατούσε στην Ισλανδία τον Ιανουάριο του 2009. Οι διαδηλώσεις των εκεί «αναρχικών» ήσαν τόσο μαχητικές, που ο τότε πρωθυπουργός Γκέιρ Χόρντε παραιτήθηκε.

Ας θυμηθούν τι συνέβη και στην Βρετανία μετά την κρίση. Ο κόσμος πολιορκούσε τα σπίτια των τραπεζιτών που έριξαν έξω τα μαγαζιά τους, όπως για παράδειγμα ο Σερ Φρέντερικ Γκούντγουϊν, που του κόλλησαν το παρατσούκλι «ο χειρότερος τραπεζίτης του κόσμου», απολύθηκε από την Βασιλική Τράπεζα της Σκωτίας και επί μέρες η βίλα του πολιορκείτο από πολίτες που πετούσαν πέτρες, έσπαγαν τα τζάμια και του απαγόρευαν την έξοδο. Αλλά κανείς στην Βρετανία δεν τους αποκάλεσε «τρομοκράτες».

Και στη γηραιά Αλβιόνα, ο πρώην πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν τιμωρήθηκε χάνοντας το αξίωμά του και έγινε περίγελως όταν αποκαλύφθηκε πως ως υπουργός των Οικονομικών είχε περιλάβει τον (άχρηστο) Γκούντγουϊν σε μια… ομάδα σκέψης για τη διεθνή οικονομία, ενώ με πρόταση Μπλερ η βασίλισσα τον έχρισε Ιππότη, το 2004!

Ας θυμηθούν ότι η Ελισάβετ τους αποκάλεσε όλους μαζί «βόδια» και κανείς δεν τόλμησε να την αποκαλέσει «αναρχική».

Τα ίδια και στην Ιρλανδία, όπου μόλις προχτές είχαμε εκλογικές ανατροπές.

Παντού στον κόσμο ένα είδος τιμωρίας επιβάλλεται. Και μόνο στην Ελλάδα παραμένουν όλοι στους (εναλλασσόμενους) ρόλους τους, συνεχίζοντας να εξηγούν πώς θα μας σώσουν και θυμώνοντας κι’ από πάνω που ο λαός δεν… καταλαβαίνει το ταλέντο, τις ικανότητες, την αυταπάρνηση, τις γνώσεις και την αποτελεσματικότητά τους.

Η Ελλάδα μάλιστα έχει έναν λόγο παραπάνω να ζητά την Κάθαρση, έστω και δια της πολιτικής τιμωρίας. Διότι εδώ, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, δεν έχει ποτέ τιμωρηθεί κανείς.

Το κακό είναι πως δεν δέχονται τίποτε. Ούτε μια διαδήλωση έξω από το σπίτι τους. Η δε Ηρώδου Αττικού, για την οποία συνεχίζουμε να πληρώνουμε τέλη, παραμένει συνεχώς κλειστή από μία κλούβα της αστυνομίας.

Ερώτημα: Ως πότε θα κυβερνούν ή θα μετέχουν του δημοσίου βίου φρουρούμενοι; Ως πότε θα πληρώνουν οι φορολογούμενοι αστυνομικούς για να εμποδίζουν την «επικοινωνία» τους με τον κόσμο, από τον οποίο υποτίθεται ότι αντλούν την εξουσία τους;

Αλήθεια, πόσοι αστυνομικοί απασχολούνται σε κάθε πολιτικό, την ώρα που οι κακοποιοί μας κλέβουν τα πορτοφόλια; Δυστυχώς, τέτοια ερώτηση δεν θα δείτε ποτέ να υποβάλλεται προς τον αρμόδιο υπουργό στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, κάθε πολιτικός – ανάμεσά τους και απλοί βουλευτές – απασχολεί τρεις βάρδιες αστυνομικών. Και στις περισσότερες περιπτώσεις η ασφάλεια ενισχύεται και από μοτοσικλετιστή.

Αυτό για τις μετακινήσεις τους με αυτοκίνητο. Διότι έχει καταγραφεί περιστατικό στη διάρκεια του οποίου και λόγω επίθεσης που δέχθηκε πολιτικός σε κεντρικό καφέ της Αθήνας, ξαφνικά πετάχτηκαν από πλαϊνά τραπέζια άνθρωποι με πολιτικά που έδειξαν τις ταυτότητές τους.

Ομάδες αστυνομικών βρίσκονται σε διαρκή κίνηση όλη την ημέρα, αλλάζοντας βάρδιες και διανύοντας καθημερινά χιλιόμετρα ολόκληρα για να βρεθούν στο σπίτι του προσώπου που φυλάσσουν ή για να παραλάβουν το «αφεντικό» από το γραφείο του ή την Βουλή.

Εργατοώρες, υπερωρίες, συνεννοήσεις, μοτοσικλέτες, κράνη, συνοδευτικά, κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, κλείσιμο δρόμων – με συγχωρείτε, αλλά πού θα πάει αυτό;

Έχει υπολογίσει κανείς – η τρόικα έστω – ποιο είναι το κόστος αυτής της γιγαντιαίας επιχείρησης φύλαξης του πολιτικού μας προσωπικού;

Και επιτέλους, πώς το αντέχουν και πώς το ανέχονται; Ως πότε θα κυβερνούν φρουρούμενοι;

Αυτόν τον καιρό στη χώρα γίνονται συζητήσεις για το πώς θα βρούμε το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό. Ποιο θα ήταν το προφίλ του πολιτικού που θα μας έβγαζε από την κρίση.

Ας ξεκινήσουμε από το πιο απλό και το πιο εύκολο: Να μπορούν να κυκλοφορούν στον δρόμο, ανάμεσα στον κόσμο, χωρίς φρουρά. Ας εκπληρωθεί κατ’ αρχήν αυτό το κριτήριο και… μετά βλέπουμε!