Η κοινωνία που φτιάξαμε, εκδικείται...

 ΤΟΥ  ΚΩΣΤΑ  ΣΟΡΩΤΟΥ-ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ  ΠΙΕΡΙΚΟΥ  ΑΡΧΕΛΑΟΥ 

          
Τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει τόσα σημαντικά κοινωνικά γεγονότα που κρίνω σκόπιμο σήμερα να μην ασχοληθούμε με αθλητικά γεγονότα, αν και από εκεί έχουμε γεγονότα με τα οποία αξίζει να ασχοληθούμε, αλλά με κάποια άλλα σημαντικά θέματα.Από πού να αρχίσουμε από αυτά που έχουμε ζήσει τις τελευταίες μέρες; Έχουμε και λέμε, έχουμε τα γεγονότα της Λιβύης, έχουμε τη στυγερή δολοφονία των δυο παιδιών της αστυνομίας....έχουμε το δράμα των μεταναστών και στο κτήριο της Υπατίας αλλά και απανταχού της χώρας, έχουμε το δράμα των κατοίκων στις περιοχές  που οι μετανάστες προσπαθούν να επιζήσουν, έχουμε την οικονομία της χώρας μας και γενικότερα της ευρωζώνης και τέλος έχουμε και τον σεισμό της Ιαπωνίας με τις καταστροφικές του συνέπειες και βραχυπρόθεσμες αλλά και τις μακροπρόθεσμες.Δεν νομίζω ότι περιμένετε από εμένα να προτείνω τις κατάλληλες λύσεις γιατί αλλιώς νομίζω ότι θα έχετε υπερεκτιμήσει τις ικανότητες μου. Το ότι ενδεχομένως δεν μπορώ να δώσω λύση, δεν σημαίνει ότι σαν ενεργός πολίτης δεν έχω άποψη .....η δεν έχω την εξήγηση μου για ποιο λόγο συμβαίνουν αυτά.Για εμένα λοιπόν ένας είναι ο κοινός παράγοντας όλων αυτών των δυσάρεστων γεγονότων και αυτός είναι η κοινωνία που έχουμε φτιάξει, μια κοινωνία χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, με πλαστά και νόθα πρότυπα,

              

μια κοινωνία χωρίς ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, μια κοινωνία που έχει έναν μόνο θεό, το χρήμα, που έχει μόνο μια αξία, το κέρδος, το κέρδος με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιονδήποτε τίμημα. Μια κοινωνία που οι εξουσίες της είναι ανάλγητες και απάνθρωπες. Μια κοινωνία που  τα μέλη της έχουν χάσει την αξιοπρέπεια τους, που έχουν χάσει την ανθρωπιά τους και έχουν γίνει τα ίδια σ…. με τις εξουσίες που βρίζουν αλλά που ταυτόχρονα αυτές οι εξουσίες τους έχουν αλλοτριώσει και τους έχουν κάνει όμοιους και απαράλλακτους. Για πάμε σιγά - σιγά να δούμε πως σχετίζονται όλα αυτά.

Πριν προχωρήσω στην άποψή  μου πρέπει να σας συστηθώ και πολιτικά όπως σας έχω συστηθεί  και οπαδικά για όσους με παρακολουθούν. Στα οπαδικά μου όπως σας έχω πει είμαι οπαδός του Ολυμπιακού φανατικός αλλά πιστεύω και νηφάλιος. Στα κομματικά μου κατατάσσω τον εαυτό μου στον προοδευτικό χώρο, εντελώς ακομμάτιστο και παντελώς και μάλιστα συνειδητά ανένταχτο και ανωφέλητο  από όλους, που σημαίνει δεν χρωστάω σε κανέναν, δεν έχω καμιά εξάρτηση από κανέναν πολιτικό χώρο. Είμαι αυτό που έλεγαν παλιά στα εκλογικά αποτελέσματα «ανεξάρτητος, μεμονωμένος»

Πάμε λοιπόν στην ουσία των πραγμάτων. Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν δυο θεούς, δυο θεούς που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, λατρεύει, προσκυνάει, φοβάται και γίνεται θυσία έτσι όπως αρμόζει σε κάθε θεό. Οι δυο αυτοί θεοί λοιπόν είναι το χρήμα και η εξουσία.

Δείτε ένα δελτίο ειδήσεων και θα καταλάβετε ότι το σύνολο του δελτίου αναλώνεται σε αυτούς τους δυο θεούς, το χρήμα και την εξουσία. Ευρώ, ελλείμματα, χρέος, δισεκατομμύρια, υπουργοί και παρατρεχάμενοι είναι οι μόνιμοι πρωταγωνιστές και τα μόνιμα πρότυπα δύναμης. Αυτοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν την ζωή μας, τη διάθεσή μας, τις σχέσεις μας, τα πάντα.Έχουμε λοιπόν τους δυνάστες του σύγχρονου κόσμου που λέγονται και «αγορές» που για αυτές δεν υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν μόνο αριθμοί, δεν υπάρχουν συναισθήματα και ανθρώπινες ανάγκες μα μόνο υπάρχουν προϋπολογισμοί, ισολογισμοί και παραλογισμοί, δεν υπάρχει ανθρώπινη ευτυχία παρά μόνο ευημερία των αριθμών.

Στη προσπάθεια λοιπόν να ευημερήσουν οι αριθμοί οι άνθρωποι έχουν γίνει δευτερεύουσα αξία με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτή τη στιγμή να ζει ένα 20% των ανθρώπων κάτω από τα όρια της φτώχειας και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό κοντά στα όρια της φτώχειας. Το χειρότερο δε είναι ότι καμιά εξουσία δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για αυτούς τους ανθρώπους και την τύχη τους.  Ποια είναι λοιπόν η μοιραία κατάληξη για αυτούς τους ανθρώπους; Μαθηματικά βέβαια θα γίνουν περιθώριο με ότι

συνεπάγεται αυτό. Και τι συνεπάγεται όταν ένας άνθρωπος περιθωριοποιείται;

Αντικοινωνική συμπεριφορά αφού αισθάνεται την κοινωνία αντίπαλο του, μια κοινωνία που τον έχει κάνει απόβλητο και εχθρό. Μετά την αντικοινωνική συμπεριφορά επακολουθεί η εγκληματικότητα που μπορεί να αρκείται σε μικροεγκληματικότητα αλλά που μπορεί να φτάνει και στο στυγερό έγκλημα του Ρέντη που οι θλιβεροί αυτοί δολοφόνοι δολοφόνησαν δυο νεαρά παιδιά, έκοψαν το νήμα της ζωής σε δυο παιδιά 22 χρονών που δούλευαν για 800 ευρώ και που δολοφονήθηκαν για αυτά τα 800 ευρώ, απροστάτευτοι και ανεκπαίδευτοι.

Δολοφονήθηκαν από κάποιους μάγκες που για να κλέψουν ένα περίπτερο είχαν την ανάγκη των καλασνίκωφ… Και είχαν την ανάγκη των καλασνίκωφ γιατί και αυτοί υποκατέστησαν αυτό που

ενδεχομένως μίσησαν, την εξουσία δηλαδή και έγιναν η εξουσία των όπλων, η εξουσία

των δολοφόνων, η εξουσία των ανεγκέφαλων μπράβων και δολοφόνων.

Αυτή δυστυχώς είναι μια νέο-εξουσία της κοινωνίας μας. Η εξουσία των δυνατών και των αδίστακτων, η εξουσία των οπλισμένων εξίσου αποτρόπαια με την εξουσία πουμπορεί να έχουν μισήσει και να αισθάνονται εχθροί.

Αναλογιστείτε πόσα αυτοκίνητα βλέπετε στους δρόμους της πόλης σας με φυμέ τζάμια που μέσα τους κρύβονται άνθρωποι πεινασμένοι για δύναμη, χρήμα και εξουσία αλλά ταυτόχρονα φοβισμένοι να τους δει ο κόσμος, οι φίλοι τους, οι άγνωστοι, οι συνάνθρωποι τους. Φοβισμένοι μην δει ο κόσμος το μίσος που κρύβουν τα μάτια τους και την αλαζονεία που τους δίνει η εξουσία των όπλων και τους επιτρέπει να αφαιρούν ζωές αθώων ανθρώπων για να έχουν χρήμα.

Περνάμε στο θέμα των «λαθο- μεταναστών» και τους λέω «λαθο-μετανάστες» γιατί είναι

μετανάστες σε μια λάθος χώρα, σε ένα κράτος χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς κανένα προγραμματισμό για το τι θα κάνει με αυτές τις ανθρώπινες ψυχές που καλώς η κακώς βρέθηκαν σε αυτό τον τόπο ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή, για την ακρίβεια ψάχνοντας την επιβίωση, μια επιβίωση που οι εξουσίες στη χώρα τους την έχουν κάνει από ανυπόφορη έως αδύνατη.

Άνθρωποι που για να φτάσουν μέχρι τη «γη της επαγγελίας» έχουν πληρώσει όλο τους το βιός, έχουν ταξιδέψει με σαπιοκάραβα, έχουν περπατήσει χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες και έχουν δει πολλούς συνανθρώπους τους να τους πετάνε οι λαθρέμποροι στη θάλασσα, να πνίγονται στα ποτάμια, να αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε φράχτες.

Όταν φτάνουν λοιπόν στη γη της επαγγελίας τους περιμένει ένα κράτος τελείως ανοργάνωτο και ανάλγητο χωρίς τη παραμικρή δυνατότητα να τους προσφέρει οτιδήποτε παρά μόνο την ικανότητα να φτάσουν μέσα σε 24 ώρες στο κέντρο της πρωτεύουσας χωρίς δουλειά, χωρίς χαρτιά, με την ταμπέλα του λαθρομετανάστη και της λαθραίας ψυχής να τους συνοδεύει.

Το πρώτο πράγμα που συναντούν μόλις φτάσουν είναι οι επιτήδειοι που νοικιάζουν ένα διαμερισματάκι 60 τετραγωνικών σε είκοσι άτομα με 200 ευρώ το κεφάλι αντίτιμο νόμιμο και παράνομο αντίτιμο είτε με τη μορφή του να γίνουν βαποράκια είτε με την μορφή της πορνείας είτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή παρανομίας. Αυτοί οι άνθρωποι μοιραία μεταλλάσσονται είτε θέλουν είτε όχι σε αντικοινωνικά στοιχεία που αποτελούν πρόβλημα για τους κατοίκους των περιοχών που σχηματίζονται τα γκέτο κάνοντας την ζωή τους ανυπόφορη στις γειτονιές που έχουν ζήσει δεκάδες

χρόνια και που τις οικονομίες μιας ζωής τις έχουν ρίξει στην αγορά ενός μικρού διαμερίσματος.

Αφού τσακωθούν με τους εισβολείς με το κράτος-οπερέτα να παρακολουθεί αμέτοχο ποιο είναι το επόμενο βήμα; Το επόμενο βήμα είναι να έρθουν οι επιτήδειοι, οι κυνηγοί του χρήματος, θα τους αγοράσουν την περιουσία τους μισοτιμής και αφού φύγουν όλοι οι κάτοικοι των υποβαθμισμένων πια περιοχών οι «λαθο- μετανάστες» θα φύγουν όλοι, οι υποβαθμισμένες περιοχές ξαφνικά θα αναβαθμιστούν, όπως έγινε στο Γκάζι και στου Ψυρή, και τα διαμερισματάκια και τα σπιτάκια που αγοράστηκαν από τους αγανακτισμένους κατοίκους για ένα κομμάτι ψωμί θα μεταβληθούν σε κέντρα

διασκέδασης που θα φέρουν τεράστια κέρδη στους κατόχους τους και «αναβάθμιση» στην

περιοχή….

Μέχρι τότε κάποιοι ηλικιωμένοι άνθρωποι μπορεί να έχουν χάσει τη ζωή τους γιατί η απόφαση τους  θα είναι να μείνουν στα σπίτια που έζησαν, στα σπίτια που μεγάλωσαν τα παιδιά τους, στα σπίτια που έχουν αγαπήσει και μερικές καταστήματα οικογενειακών επιχειρήσεων θα έχουν κλείσει όπως ήδη έχουν κλείσει εκατοντάδες μαγαζιά σε αυτές τις περιοχές.

Μέχρι το κράτος αλλά και η παγκόσμια κοινωνία αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους θα διαβάζουμε αδιάφορα ότι 8 πρόσφυγες πνίγηκαν στη Σούδα πηδώντας από το καράβι που τους έφερνε από την Αφρική ενώ και 1 μήνα μετά το λιμενικό βρίσκει συνέχεια πτώματα που ξεβράζει η θάλασσα, θα διαβάζουμε ότι στον Έβρο βρέθηκαν 5 πνιγμένοι προσπαθώντας να περάσουν στην χώρα μας, θα διαβάζουμε ότι στο Αιγάλεω κάηκαν 6 μετανάστες σε μια αποθήκη και θα είναι τέταρτη και πέμπτη είδηση, αφού στη πρώτη σειρά θα είναι οι μεγάλες οικονομικές επιτυχίες του λαοπρόβλητου ηγέτη μας και οι πάντα εύστοχες, εκ του ασφαλούς,

τοποθετήσεις της αντιπολίτευσης που μόλις γίνει κυβέρνηση τις ξεχνάει ως εκ θαύματος.

Αυτή είναι η κοινωνία που έχουμε διαμορφώσει προβάλλοντας πρότυπα ψεύτικα, πρότυπα κούφια και άδεια, πρότυπα αναλώσιμα, πρότυπα πιο γυμνά ψυχικά και πνευματικά από ότι σωματικά προβάλλονται.

Αυτοί είναι οι θεοί μας, το χρήμα και η εξουσία, που στο όνομα τους στη Λιβύη οι μεν βομβαρδίζουν τους μισούς και οι δε τους άλλους μισούς, αυτούς που μέχρι πριν λίγο καιρό χαιρετούσαν στις σκηνές τους μέσα στη τρελή χαρά και γεμάτοι υπερηφάνεια συνομιλούσαν μαζί τους για τα πετρέλαια βέβαια, για το χρήμα δηλαδή.

Στην δε Ιαπωνία οι πολυεθνικές κατασκευαστικές εταιρείες έφτιαξαν ελαττωματικούς πυρηνικούς αντιδραστήρες για λόγους οικονομίας στην πιο σεισμογενή χώρα του κόσμου, με αποτέλεσμα όλη η ανθρωπότητα να παρακολουθεί με αγωνία τις συνέπειες της καταστροφής την ώρα που τα μεγάλα κεφάλια των πολυεθνικών θα διασκεδάζουν την ζωή τους μέσα στη χλιδή και τον πλούτο.

Αυτή είναι η κοινωνία μας που όσο δικαίωμα έχει ο καθένας μας στη διαμαρτυρία ανάλογη είναι και η ευθύνη του καθενός μας  στη διαμόρφωση της για αυτό εκτός από τη κριτική καλό θα είναι να παλέψει ο καθένας μας, όσο μπορεί, για να την κάνει καλύτερη, πιο ανθρώπινη, πιο ανθρωποκεντρική, πιο αγαπησιάρα, πιο όμορφη.

Αυτή είναι η λύση, κατά τη γνώμη μου γιατί όσους φράχτες και αν σηκώσουμε, όσες κλειδαριές ασφαλείας και αν βάλουμε, όσες φυλακές και αν γεμίσουμε το περιθώριο θα είναι πάντα επιθετικό, το περιθώριο θα γεννάει πάντα εγκληματικότητα, η αμορφωσιά θα γεννάει ανθρώπους επικίνδυνους και η υποκουλτούρα θα διαμορφώνει κοινωνίες υποταγμένες στις εξουσίες και ευάλωτες στα ζωώδη ένστικτα και στα ρηχά ιδανικά και νομίζω ότι τα παιδιά μας αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που τους

ετοιμάζουμε…

Μην φτιάχνετε παιδιά λοιπόν διψασμένα για χρήμα και εξουσία. Κάντε τα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να κάνουν φίλους και να είναι πιστοί σε αυτούς, να διαβάσουν 5 βιβλία  να ακούσουν μουσικές, να ομορφύνουν τη ζωή τους με αθλητισμό, θέατρο, κινηματογράφο και ότι άλλο τραβάει η όρεξη τους και τέλος κάντε τα να μάθουν να ψάχνουν την ομορφιά στη ζωή τους και να μην υποκύπτουν αμαχητί στα μέσα μαζικής αποχαύνωσης και στον υπολογιστή τους…

Αυτά για σήμερα και την άλλη εβδομάδα θα είμαστε πάλι μαζί με κάτι πιο αθλητικό, πιο μπασκετικό…

Υ.Γ. Την προηγούμενη εβδομάδα χάσαμε έναν άνθρωπο που ομόρφυνε τη ζωή μας με λόγια που μας ταξίδεψαν σε αγάπες, σε γλέντια, σε θέματα που άγγιξαν την ψυχή μας. Ο μεγάλος και πολύ ξεχωριστός και ιδιαίτερος Μανώλης Ρασούλης μας άφησε και έφυγε για άλλους κόσμους, εκεί που ίσως όταν δεν θα απαντούσε στο τηλέφωνο για δέκα μέρες κάποιος θα τον αναζητούσε πιο νωρίς.

Μανώλη συγγνώμη και σε  ευχαριστούμε για την ομορφιά που μας χάρισες και αμφιβάλω πολύ αν μπορέσαμε να σου επιστρέψουμε έστω και ένα μικρό κομμάτι από αυτήν. Το τραγούδι του Μανώλη αφιερωμένο στη μνήμη του…Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά, που τα άγια χώματα της πόνος και χαρά…Αχ Ελλάδα σ΄ αγαπώ και βαθιά σε ευχαριστώ γιατί με έμαθες και ξέρω να ανασαίνω

οπού βρεθώ, να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω…Καλό ταξίδι…