…. τη δύναμή σου μη ξεχνάς.

απόσπασμα από το ποιητικό έργο ¨λαϊκός αγώνας¨
του Αγγελου Αγγελίδη
Αιγίνιο


κι αν οι προφήτες μας πολλοί…..,
το θαύμα άργησε. κι αργεί.
ή μήπως και δικαιωθεί αυτός….
που τότε φώναξε με αγανάκτηση
¨σε μας αυτό το θαύμα, ποτέ δε θα συμβεί¨.


σκυμμένα τα κεφάλια.
στο ζενίθ η απόγνωση.
ο κόσμος διαλύεται.
η μέρα παίρνει πάλι το δικό της ρυθμό.
μια νέα όμως συγκέντρωση φαίνεται στον ορίζοντα.


η απόγνωσή μας, γίνεται δύναμη μπροστά στο δίκιο.
η λογική, γίνεται οδηγός μας.
η θέλησή μας…
δεν εξαρτάται απ΄ τις πονηριές
των ολίγων, που καιροφυλακτούν.
οι ευκαιριακοί προστάτες του λαού…
δεν έχουν σχέση με τις προθέσεις μας.


όμως…..
λαέ καλόβουλε…,
ειλικρινή κι ανεπηρέαστε.


λαέ που πάντοτε εσύ….,
το μάρμαρο χρυσάφι θα πληρώνεις.


λαέ που σύντομα…,
το δρόμο θα σου κλείνουν με μπάρες και μ΄ εμπόδια.
το πέρασμα στο δρόμο σου, στη βόλτα ή στη δουλειά σου.


αδιάφορα μην αφεθείς στα λόγια ορισμένων.
και σ΄ υποσχέσεις ψεύτικες μη ξεχαστείς,
ούτε στη τακτική τους.
κι αν έταξαν θέσεις δουλειάς σε σένα ή στο παιδί σου,
κι αν με κρυφό καϋμό έστειλες Νότια τις Αιτήσεις,
σε ορισμένους κι εκλεκτούς μόνο, το φως θ΄ ανάψει.
για εξαργύρωση σιωπής, στήθηκε η ιστορία.


αν προσδοκάς με πονηριά και μυστικά απ΄ τους άλλους,
τότε σου είπαν…, μη μιλάς.


μα όμως γύρω δε κοιτάς ;
που κι άλλοι γύρω, δε μιλούν ;


μήπως σε μοιάζουν ξαφνικά ;
ή μήπως θύματα κι αυτοί…,
την ίδια θέση προσδοκούν ;


φάρος να είναι η λογική,
που ίδια είναι σ΄ όλους.
τη δύναμή σου μη ξεχνάς,
ούτε τις αρετές σου.


ευγένεια.
υπομονή.
δουλειά.
δικαιοσύνη.



Κάποτε ήταν φυλακή και στο κελί το ίδιο,
δυο άνδρες ίδιοι κι όμοιοι.
Ομοιοι σαν τους άλλους.

Μια μέρα ο δεσμοφύλακας
τους τάζει ένα δώρο.
Επιθυμία έντονη, πόθος για τον καθένα.

Ο ένας απ΄ αυτούς τους δυο
σφυρί ζητά…, όσο μικρό και να ΄ναι.
Ο άλλος ζήτησε…
μπογιά χρυσή κι ένα καλό πινέλο.

Σωστός ο δεσμοφύλακας,
το τήρησε το τάμα.

Σαν πέρασε λίγος καιρός
μεσ΄ το ψυχρό κελί τους,
μια μέρα και ένα πρωί….,
τα πράγματα αλλάζουν.

Ο ένας μόνο απ΄ τους δυό, μεσ΄ τη τρελή χαρά του,
με τα δεσμά ν΄ αστράφτουνε, τόσο καλοβαμμένα.
Ο άλλος όμως άφαντος, έσπασε τα δεσμά του.



αφιερωμένο,
σ΄ όσους νοιώθουν τη δημοκρατία που ζούμε
κα σκέφτονται και λειτουργούν ελεύθερα.