Ποιος θα σκεφτεί αυτούς τους χιλιάδες συμπολίτες μας που ζουν με την ανασφάλεια ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι; Κανείς...

Βασίλης Στεφανακίδης

Και με το δράμα των Ελλήνων ποιος θα ασχοληθεί;

Αυτά τα πυκνά νέφη του προσφυγικού δράματος έχουν σκεπάσει εσχάτως τα μυριάδες προβλήματα που βιώνει ο γηγενής πληθυσμός της χώρας

Προβλήματα χρόνια που, όμως, δεν συνηθίζονται γιατί ...
δεν είναι δυνατόν να μάθεις να ζεις με αυτά, αλλά δυστυχώς φτάσαμε να λέμε δόξα τω Θεώ βλέποντας το ανείπωτο δράμα των συνανθρώπων μας προσφύγων στην Ειδομένη και στα άλλα σημεία της χώρας όπου έχουν συγκεντρωθεί με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής στην Ευρώπη, ξεχνώντας τα χιλιάδες δικά μας παιδιά που έφυγαν και φεύγουν μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί.

Παρακολουθούμε λοιπόν με φρίκη και συμπόνια την κατάσταση των προσφύγων και φεύγουν η σκέψη και η προσοχή μας από τα δικά μας δράματα, με τους Ελληνες άστεγους, πεινασμένους και χωρίς μοίρα στον ήλιο. Ξεχνάμε τα δικά μας παιδιά που υποσιτίζονται, κρυώνουν και λησμονούμε τις χιλιάδες οικογένειες που έχουν χάσει την αξιοπρέπεια και τις ελπίδες για μια έστω στοιχειώδη διαβίωση. 

Μαθαίνουμε καθημερινά για τη γεωμετρική αύξηση της εγκληματικότητας και την παντελή αδυναμία της Αστυνομίας να προσφέρει ασφάλεια στον πολίτη αλλά επειδή δεν έτυχε ακόμα σε εμάς, προσπερνάμε και συνεχίζουμε σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να βλέπεις διαρρήξεις σε όλα τα γύρω σπίτια.

Προχθές, για παράδειγμα, βρέθηκα μάρτυρας άλλης μιας τέτοιας διάρρηξης στη γειτονιά και οι εκ των υστέρων συγκεντρωθέντες γείτονες είχαν ο καθένας να εξιστορήσει τη δική του περίπτωση διάρρηξης του σπιτιού του μέσα στον τελευταίο χρόνο. 

Οι δε αστυνομικοί που έσπευσαν με καθυστέρηση τουλάχιστον μιας ώρας δικαιολογήθηκαν λέγοντας πού να πρωτοπάνε όταν μόνο εκείνο το απόγευμα είχαν 56 κλήσεις για διαρρήξεις και τι να κάνουν οι ίδιοι όταν η Πολιτεία ακόμα και αυτούς που πιάνει μετά από λίγο τους αφήνει ελεύθερους στο πλαίσιο της αποσυμφόρησης των φυλακών. 

Ποιος θα σκεφτεί αυτούς τους χιλιάδες συμπολίτες μας που ζουν με την ανασφάλεια ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι; Κανείς.

Η επίσημη Πολιτεία έχει άλλες προτεραιότητες και ο αστυνομικός με τον μισθό των 580 ευρώ αμφιβάλλω αν θα διακινδύνευε να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με έναν διαρρήκτη για να προστατεύσει την περιουσία του άλλου. Κι έτσι το κράτος είναι απόν από παντού. Δεν βρίσκεται ούτε στην Ειδομένη, ούτε στα συσσίτια, ούτε στη γειτονιά, ούτε στα νοσοκομεία και πουθενά όπου το απαιτούν ο ρόλος και η υποχρέωσή του. 

Αντίθετα, είναι πανταχού παρόν για να μας θυμίζει και να απαιτεί τις υποχρεώσεις του πολίτη. Είναι πάντα έτοιμο να βάλει το μακρύ του χέρι στις τσέπες μας για να πάρει ό,τι του λείπει.

Μια πορεία χώρας χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πυξίδα και με στόχο ίσα-ίσα να περάσει κι αυτή η μέρα και αύριο βλέπουμε. Και τι βλέπουμε την επαύριον; Κατρούγκαλους, Τσακαλώτους και Τσιπραίους να απολαμβάνουν το έργο της φτωχοποίησης των πάντων και της κατάργησης των τάξεων μέσω της εξίσωσης όλων προς τα κάτω. Ο ίδιος και οι όμοιοί του βέβαια, όταν αύριο θα εκδιωχθούν από τις θέσεις που κατέχουν σήμερα, θα επιστρέψουν στα προσοδοφόρα επαγγέλματά τους , όπως αυτό της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων με τη γνωστή ταρίφα.

 Κι αν όταν φτάσουν σε συντάξιμη ηλικία και δεν πάρουν αξιοπρεπή σύνταξη, θα τους είναι αδιάφορο γιατί απλά αυτά που θα έχουν στην άκρη τους φτάνουν και τους παραφτάνουν.

Κι ενώ τα έχουν θαλασσώσει σε όλους, μα όλους τους τομείς, επαίρονται και από πάνω για το έργο της καταστροφής, βαφτίζοντάς το ανασυγκρότηση. Η πανθορούμενη ανικανότητά τους δεν τους πτοεί και γαντζωμένοι στην εξουσία, μόνο και μόνο για να μη χαρακτηριστούν παρένθεση, προσπαθούν να επιβάλουν ολοκληρωτικές πρακτικές και πλήρη κατάκτηση του κράτους με αφανισμό όσων δεν τους προσκυνούν και έχουν διαφορετική άποψη, με έλεγχο των θεσμικών οργάνων της Πολιτείας, της Δικαιοσύνης, της ενημέρωσης.

 Οσοι, δε, τους φτύνουν και τους γιουχάρουν, δεν είναι παρά ακροδεξιοί και φασίστες που λυσσάνε με την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση και όχι ξεγελασμένοι και απεγνωσμένοι πολίτες που έκαναν το λάθος και τους πίστεψαν!