17 Νοέμβρη 1973, 1974, 1975...2008, 2009...
Αν θα ήμουν περήφανος για αυτή εδώ τη χώρα είναι και γιατί είναι ίσως η μόνη που γιορτάζει σήμερα ευρέως αυθόρμητη λαική εξέγερση νέων κυρίως ανθρώπων..
Διότι και σε άλλες χώρες υπήρξαν τύραννοι και δικτατορίες με περικάλυμμα πολιτικό, εθνικιστικό, κομμουνιστικό η θρησκευτικό, που άφησαν πολλούς νεκρούς δίπλα τους, ίσως και περισσότερους.
Βλέπε π.χ. Ισπανία, Χιλή, Ιράν, Καμπότζη, κάποιες του μουσουλμανικού κόσμου, κάποιες της Λατινικής Αμερικής κτλ κτλ.
Επί 35 συναπτά έτη όμως ίσως μόνο στην Ελλάδα μια τέτοια εξέγερση έχει τέτοια αποδοχή στη λαική συνείδηση αλλά και σε κρατικό επίπεδο.. Αν και παλαιότερα γιορτάζονταν πιο μαζικά, δεν παύει όμως να έχει "ριζώσει" ως επέτειος στις συνειδήσεις μας.
Μεγάλη κατάκτηση έστω και αυτό: Για να μην ξεχνιώμαστε και για να κοιτάμε και λίγο γύρω μας..ας βάλουμε τον πύχη ψηλά.
Μπορεί το Πολυτεχνείο να συνέβησε το 1973 υπό συγκεκριμένες συνθήκες..
Τότε που ο απλός λαός έστω και αυθόρμητα ήθελε να βάλει φρένο στην Αμερικάνικη αυτοκρατορία η οποία προτιμούσε τις " χούντες" από το να καταλαμβάνει τη μια χώρα μετά την άλλη όπως ο Χίτλερ.
Όμως στην αλυσίδα λείπουν άλλοι 35 κρίκοι: Δηλαδή άλλα 35 χρόνια ώς το 2009.Αυτά που παίζουν το ρόλο του σηματοδότη στη διαδρομή της ιστορικής επετείου μες το χρόνο.
Σε αυτά τα 35 χρόνια
Είδαμε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι με πολύχρωμες κορδέλες που προσπαθούσε η κάθε μια να ρίξει το καπέλο της πάνω στην ιστορική επέτειο του πολυτεχνείου και να του δώσει ιδεολογικοκομματική ταυτότητα..
Αποκορύφωμα; Να πλακώνονται κάποιες φοιτητικές παρατάξεις για τα στεφάνια..
Είδαμε τα πρώτα χρόνια τον Ιάκωβο Κουμή και τη Ματούλα Κανελλοπούλου νεκρούς και αργότερα τον Καλτεζά..
Είδαμε το "πάρτυ βίας" των παρακρατικών η των οργισμένων νιάτων με την αστυνομία μέσα και έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου..( ιδίως μέσα δεκαετίας 90 τα πιο πρόσφατα)
Εϊδαμε τις σχολικές γιορτές, που άλλες προκαλούν συγκίνηση και άλλες καταντούσαν ρουτίνα ..
Και τελικός παρονομαστής όλων αυτών δεν είναι άλλος από τα μηνύματα, τα πολιτικά ευχολόγια της ημέρας ανάμεικτα με κροκοδείλια δάκρυα ..
Εγώ δεν ζούσα ακόμη στα χρόνια του Πολυτεχνείου, ευτυχώς η δυστυχώς..
Αυτό που μου λέει όμως η 17 Νοέμβρη είναι το σκληρό ροκ της νέας γενιάς προς κάθε κατάχρηση εξουσίας που υποδεικνύει δρόμους βίας σε σκληρές εποχές όπως τότε και δρόμους δημιουργίας, υψηλών αντανακλαστικών, συμμετοχής, άποψης και δράσης σε εποχές ουδέτερες όπως η σημερινή..
Γιατί πολυτεχνείο της 17 Νοεμβρίου 1973, 74, 75...2008, 2009 δεν είναι μόνο τα στεφάνια και τα λουλούδια, αλλά στάση ζωής. Και αυτό οφείλει να είναι το τελικό του νόημα..
Βλέπε π.χ. Ισπανία, Χιλή, Ιράν, Καμπότζη, κάποιες του μουσουλμανικού κόσμου, κάποιες της Λατινικής Αμερικής κτλ κτλ.
Επί 35 συναπτά έτη όμως ίσως μόνο στην Ελλάδα μια τέτοια εξέγερση έχει τέτοια αποδοχή στη λαική συνείδηση αλλά και σε κρατικό επίπεδο.. Αν και παλαιότερα γιορτάζονταν πιο μαζικά, δεν παύει όμως να έχει "ριζώσει" ως επέτειος στις συνειδήσεις μας.
Μεγάλη κατάκτηση έστω και αυτό: Για να μην ξεχνιώμαστε και για να κοιτάμε και λίγο γύρω μας..ας βάλουμε τον πύχη ψηλά.
Μπορεί το Πολυτεχνείο να συνέβησε το 1973 υπό συγκεκριμένες συνθήκες..
Τότε που ο απλός λαός έστω και αυθόρμητα ήθελε να βάλει φρένο στην Αμερικάνικη αυτοκρατορία η οποία προτιμούσε τις " χούντες" από το να καταλαμβάνει τη μια χώρα μετά την άλλη όπως ο Χίτλερ.
Όμως στην αλυσίδα λείπουν άλλοι 35 κρίκοι: Δηλαδή άλλα 35 χρόνια ώς το 2009.Αυτά που παίζουν το ρόλο του σηματοδότη στη διαδρομή της ιστορικής επετείου μες το χρόνο.
Σε αυτά τα 35 χρόνια
Είδαμε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι με πολύχρωμες κορδέλες που προσπαθούσε η κάθε μια να ρίξει το καπέλο της πάνω στην ιστορική επέτειο του πολυτεχνείου και να του δώσει ιδεολογικοκομματική ταυτότητα..
Αποκορύφωμα; Να πλακώνονται κάποιες φοιτητικές παρατάξεις για τα στεφάνια..
Είδαμε τα πρώτα χρόνια τον Ιάκωβο Κουμή και τη Ματούλα Κανελλοπούλου νεκρούς και αργότερα τον Καλτεζά..
Είδαμε το "πάρτυ βίας" των παρακρατικών η των οργισμένων νιάτων με την αστυνομία μέσα και έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου..( ιδίως μέσα δεκαετίας 90 τα πιο πρόσφατα)
Εϊδαμε τις σχολικές γιορτές, που άλλες προκαλούν συγκίνηση και άλλες καταντούσαν ρουτίνα ..
Και τελικός παρονομαστής όλων αυτών δεν είναι άλλος από τα μηνύματα, τα πολιτικά ευχολόγια της ημέρας ανάμεικτα με κροκοδείλια δάκρυα ..
Εγώ δεν ζούσα ακόμη στα χρόνια του Πολυτεχνείου, ευτυχώς η δυστυχώς..
Αυτό που μου λέει όμως η 17 Νοέμβρη είναι το σκληρό ροκ της νέας γενιάς προς κάθε κατάχρηση εξουσίας που υποδεικνύει δρόμους βίας σε σκληρές εποχές όπως τότε και δρόμους δημιουργίας, υψηλών αντανακλαστικών, συμμετοχής, άποψης και δράσης σε εποχές ουδέτερες όπως η σημερινή..
Γιατί πολυτεχνείο της 17 Νοεμβρίου 1973, 74, 75...2008, 2009 δεν είναι μόνο τα στεφάνια και τα λουλούδια, αλλά στάση ζωής. Και αυτό οφείλει να είναι το τελικό του νόημα..
Βασιλιάς Άγριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου