Δύο χρόνια αργότερα

του Γιάννη Καφάτου Δύο χρόνια μετά σκέφτομαι ότι ως εικόνα από το περιστατικό της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου έχω τα παιδιά που ξάπλωσαν με τα εσωρουχα στα σκαλιά τη ασφάλειας και το δέντρο του Κακλαμάνη (πολιτικώς ΄σχωρέστον – κατά το "θεός" σχωρέστον) που ενώ το φύλαγε μια διμοιρία ΜΑΤ τελικώς κάηκε! Δυο χρόνια μετά, κοιτώντας τα κείμενα που είχα γράψει τότε, εξακολουθώ να είμαι εξοργισμένος. Η διαφορά είναι όμως ότι τώρα, σήμερα, δύο χρονια μετά είμαι εξοργισμένος κυρίως με την απόλυτη απραξία τη δική μου και των άλλων που δικαιωνόμαστε ..μέσα από κείμενα, ατάκες και σημειώματα στο net αλλά ο καθένας μας από την ασφάλεια του σπιτιού του. Είμαι εξοργισμένος που δεν υπάρχει κανεις να με "πάρει" από το χέρι και να με βγάλει στους δρόμους να φωνάξω για το παιδί που δολοφονήθκε, για την πατρίδα που μακελεύτηκε, να φωνάξω ότι "δεν τα έφαγα μαζί σου ρε Πάγκαλε" και για τόσα άλλα.Είμαι εξοργισμένος που δεν είμαι εγώ μπροστάρης. Η απάθεια φαίνεται ότι για την ώρα νικάει στα σημεία. Η απάθεια ή ο φόβος; Είμαστε άξιοι της μοίρας που διαμορφώνουμε. Παράλληλα είμαστε υπόλογοι στα παιδιά, τα δικά μας αλλά και των άλλων για το μέλλον που τους γαμάμε. Μιλάω με φίλους γνωστούς και λιγότερο φίλους και γενικά με του ανθρώπους που συναναστρέφομαι και αναρωτιέμαι: ποιος θα ξεσπάσει και θα βγει στους δρόμους; Οι πιτσιρικάδες που δεν έχουν να χάσουν τίποτα αφού δεν έμεινε τίποτα όρθιο να ελπίζουν …ή οι βολεμένοι που ξεβολεύονται; Οι μανάδες των νεκρών παιδιών; Οι άνεργοι; Ποιος;   Στην πραγματικότητα αναζητούμε άλλοθι; Ή μήπως μια καλή δικαιολογία; Η ελληνική αστυνομία έχει ήδη, φαντάζομαι, εκπονήσει το σχέδιο να αντιμετωπισει τις πορείες που εχουν προραμματιστεί στη μνήμη του πιτσιρικά που σκοτώθηκε. Το ίδιο και τα ΜΜΕ, κι ας μη το λένε. Το ίδιο κι οι μπαχαλακηδες κι ας μη το λένε. Το ίδιο και τα πολιτικά κόμματα και οι κομματικές νεολαίες – την έπαθαν μια φορά, τότε με τη δολοφονία και τις ανεξάρτητες αντιδράσεις των πρώτων ημερών, μην ξαναπιαστούν ξεβράκωτες … – κι ας μη το λένε. Όλοι κάπως ετοιμάζονται κι ας μη το λένε.   Ο Gregory – για τους φίλους του, το τσογλάνι για τους υπόλοιπους είναι πάλι εδώ κι ετοιμάζεται να δώσει μια κλωτσιά στα όνειρά μας και στην "ησυχία" μας. Ο Γρηγορόπουλος και ο άδικος τρόπος που χάθηκε ή μήπως τελικά οι τύψεις μας θα μας βγάλουν από το καβούκι μας. Θα τα καταφέρουμε άραγε να χαλάσουμε την ησυχία …τους; *Ο Γιάννης Καφάτος είναι αρχισυντάκτης της νέας ψυχαγωγικής πρωινής ζώνης του Mega. Προηγούμενα άρθρα του Γιάννη Καφάτου: Ο «φίλε μου» κι εγώ Να γίνουμε όλοι...βουβουζέλες!