«Πέθανε ο Βέγγος» μου είπε ξερά -έτσι λέγονται αυτά. Αμέσως τα μάτια νότισαν, κι ας ήξερα εδώ και μέρες ότι δεν πάει καλά ο Θανάσης μου. Πάλευε από τον Δεκέμβριο να την σκαπουλάρει αλλά δεν…
Όλα στη ζωή έχουν ένα τέλος. Ακόμα και αυτή η ίδια η ζωή…
Ευτυχώς ήμουν μόνος στον ανελκυστήρα. Μπήκα στον συρμό με κατεύθυνση προς Σεπόλια. Τον σκεφτόμουν συνέχεια. Κοίταζα και τον Αργύρη μου. «Θα μεγαλώσει, θα βλέπει τις ταινίες του και θα γελάει, αλλά δεν θα τον γνωρίσει ποτέ από κοντά, όπως είχα εγώ την τύχη», σκέφτηκα…
Αμέσως το μυαλό πήγε 21 χρόνια πίσω…
Σεπτέμβριος του 1990 σε φροντιστήριο της Πλατείας Κάνιγγος. Στον ίδιο όροφο του κτιρίου, όπου στεγαζόταν τότε το must της εποχής μας «Μεθοδικό», ένας μικρός διάδρομος οδηγούσε σε μια μονίμως κλειστή πόρτα. Η ταμπέλα στην είσοδό της έγραφε την επωνυμία της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών. Λίγες μέρες αργότερα έμαθα ότι ανήκε στον Θανάση μας, αλλά και ότι δεν πήγαινε –από χρόνια μάλιστα- πολύ καλά.
Δεν με πολυένοιαζε βέβαια. Εγώ καιγόμουν να δω από κοντά τον Θανάση μου, τον Καλό μου Άνθρωπο που «ήξερε από βέσπα». Στα διαλλείματα των μαθημάτων στηνόμουν κοντά στον διαδρομίσκο μπας και τον πετύχω.
Πέρασαν λίγες μέρες και το κατάφερα. Η χαρά μου δεν μπορεί να… πληκτρολογηθεί. Ενιωσα σαν να είχα μάθει μονομιάς τον διανυσματικό λογισμό (Αναλυτική Γεωμετρία 1ης Δέσμης) που μας δίδασκε ο αξιολογότατος καθηγητής Φραγκουλόπουλος.
«Κύριε Θανάση, κύριε Θανάση» φώναξα…
«Θανάσης. Σκέτο Θανάσης καλό μου παιδί» μου αποκρίθηκε στον ίδιο -περίπου- τόνο, που στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες του ρωτούσε τον διπλανό του αν ξέρει από βέσπα…
Λίγα καλοσυνάτα λόγια και μερικές πατρικές συμβουλές που δεν τις θυμάμαι πια και ο Θανάσης μου εξαφανίστηκε, πάντα ταπεινός, πάντα σεμνός και πάντα μεγάλος σε όλα του…
Ηταν το… αποκούμπι μου ο Θανάσης, το φιλαράκι μου!
Επεφτε χυλόπιτα από τις γκομενίτσες στο σχολείο; Ο «καραφλός πράκτωρ» να ‘ναι καλά…
Εβαζε εννιάρι ο Μαθηματικός στο σχολείο; Κατευθείαν στη Ραδιοτηλεόραση της γιαγιάς για να δω αν έχει Θανάση το βράδυ, να γελάσω, να ξεχαστώ και να ξαναπέσω με τα μούτρα στο διάβασμα μπας και το εννιάρι γίνει δεκάρι, εντεκάρι… εικοσάρι.
«Δεν υπήρχε μια για τσιγάρα, καφέ, βιβλία, ρούχα και δίσκους;». Φρόντιζε ο Θανάσης μου να το ξεχνάω…
«Ελα, έλα… Εχει Βέγγο στην τηλεόραση φώναζε ο πατέρας μου». Αράζαμε στον καναπέ και γελάγαμε με την ψυχή μας. Μικρές οικογενειακές στιγμές…
Κι ο πατέρας μου τον αγαπούσε, κι ας μην τον είχε γνωρίσει ποτέ του…
Ρε Θανάση κάνε μου μια χάρη. Δώστου χαιρετίσματα Καλέ μου Ανθρωπε, τώρα που θα συναντηθείτε εκεί ψηλά. Θα ‘ρθει να σε βρει, είμαι σίγουρος. Μια γειτονιά είναι άλλωστε ο Παράδεισος, δεν είναι Αθήνα.
Οι «ψαγμένοι» της εποχής –συμμαθητές και όχι μόνο-, που… μεγάλωναν με… Εκο, Κούντερα, Κισλόφσκι και άλλους ποιοτικούς, έλεγαν διάφορα για τον Θανάση μας. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να τον κρίνω. Εκείνο που διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια είναι ότι πίσω από αυτή την αστείρευτη πηγή γέλιου, κρυβόταν μια μελαγχολία.
Θανάσης Βέγγος δεν θα υπάρξει άλλος…
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τον Αυλωνίτη, τον Φωτόπουλο, τον Σταυρίδη, τον Γκιωνάκη, τον Ηλιόπουλο, τον Χατζηχρήστο, τον Κωνσταντάρα και τόσους άλλους. Υπήρξαν κολοσσοί της Τέχνης σε μια εποχή που οι συνθήκες δεν ευνοούσαν ιδιαίτερα την «παραγωγή» της. Πιθανότατα δε, όλοι αυτοί να έκαναν ποιοτικότερες δουλειές από τον Βέγγο.
Ομως όποιος δεν έχει δει τον Θανάση Βέγγο στον «Δράκο», καλό είναι να τρέξει να προμηθευτεί την συγκεκριμένη ταινία. Εχω την αίσθηση ότι αν ο Βέγγος διάλεγε αλλιώτικο δρόμο από αυτόν που πήρε, θα έμενε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους δραματικούς ηθοποιούς των καιρών μας. Με τις πενιχρές μου γνώσεις τα γράφω αυτά…
Θυμάμαι ακόμα τα πλάνα με τα δακρυσμένα μάτια του, σε κάποια από τις πάμπολλες τελετές προς τιμήν του τα τελευταία δύο-τρία χρόνια. Είχα συναισθανθεί ότι πλησιάζει το τέλος, αλλά δεν ήθελα να το σκέφτομαι. «Οσο πάει» έλεγα από μέσα μου…
Ωσπου ήρθε το τέλος, όπως θα έρθει για όλους μας
Δεν θα πάω στο τελευταίο αντίο. Δεν χρειάζεται. Θα είναι εκεί τόσοι μαϊντανοί, που ένας ακόμα είναι περιττός. Θα αρκεστώ σε κάποιες ταινίες του που έχω στη βιβλιοθήκη μου. Πολύ περισσότερο, θα μείνει για πάντα κομμάτι της καρδιάς μου…
Αντίο Θανάση μου και μην ξεχάσεις τα χαιρετίσματα στον πατέρα μου
Μετά τιμής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου