“Κακόμοιρη Ελλάδα…”

 ΠΑΤΗΣΤΕ  ΕΔΩ   FREEPEN.GR

Τη φράση “κακόμοιρη Ελλάδα…” μουρμούριζε στον επιθανάτιο ρόγχο του ο λόρδος Μπάιρον. Πόσοι, αλήθεια, από τους αβέλτερους τσαρλατάνους και τσιρκολάγνους της πολιτικής, οι οποίοι ως “επίσημοι” θα παρακολουθήσουν αύριο την καθιερωμένη παρέλαση της 25ης Μαρτίου, με πομπώδες ύφος και οίηση, μπροστά ..
στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη στην πλατεία Συντάγματος, που με τη “σιδερόφρακτη λογική” του πρωθυπουργού, έχει αποκλειστεί από το λαό, θα θυμηθούν αυτήν τη μεγάλη φυσιογνωμία του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων; του Στέλιου Συρμόγλου Τον λόρδο Βύρωνα, όπως πρόφεραν το όνομά του οι Ελληνες τότε. Μια ποιητική και μαζί πολιτική μεγαλοφυία, ένας δημιουργός θεωρητικός και μαζί πρακτικός. Η λήθη, άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των νεοελλήνων. Η δίνη της καθημερινότητας σε συνδυασμό με ένα σύστημα ζωής, που παγιδεύει την ιστορική μνήμη, δεν επιτρέπει την προβολή της αλήθειας, που σχετίζεται με τη συμβολή κάποιων μεγάλων μορφών στη διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Δεν ξέρω τι χρωστάει το Μεσολόγγι στον Μπάιρον ή ο Μπάιρον στο Μεσολόγγι!.. Διότι είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα, αν ο Μπάιρον χάρισε στο Μεσολόγγι την ιστορική του αθανασία ή αν το Μεσολόγγι άνοιξε τη θύρα της αιωνιότητας στον Μπάιρον. Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι και τα δυο αυτά ηθικά και πνευματικά μεγέθη θα έμεναν στο προσκήνιο της ιστορίας, έστω κι αν δεν είχαν τόσο αρμονικά και συγχρόνως τραγικά συναντηθεί. Η συνάντηση αυτή όμως ήταν ένας αρμονικός συνδυασμός Ξίφους και Πνεύματος. Και έδωσε στον μεν τον ατρόμητο ποιητή λόρδο Βύρωνα, που η “ανδρεία του δεν είχε όρια” και που θα σημειώσει ο Γκάμπα “επιζητούσε άπληστα τους κινδύνους της μάχης”, διάσταση μυθική. Στη δε ιερή Πόλη εύρος μεγαλείου, που το σέβονται οι αιώνες. Οπως τώρα δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς από την επανάσταση του 1821 τους ασύγκριτους ερμηνευτές της Σολωμό και Κάλβο, έτσι δεν είναι δυνατό να φαντασθεί κανείς το Μεσολόγγι χωρίς τον λόρδο Βύρωνα. Ο νόστος προς τη Γη των Ελλήνων, η θεική φωτιά του πόθου να τη γνωρίσει και να φιλήσει το χώμα της, ο θυμός και ο πόνος για τη σκλαβιά της θα τον οδηγήσουν στην αμετάθετη απόφασή του: “Η χώρα του τιμημένου θανάτου είναι εδω. Εμπρός, στη μάχη, και έβγαλε εκεί την ύστερη πνοή του’. Η χώρα πράγματι του τιμημένου θανάτου του Μπάιρον ήταν το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Εκεί, στο θέατρο του τιτάνιου αγώνα της ελληνικής ελευθερίας, άφησε την πνοή του, την 19η Απριλίου 1824. Δευτέρα της Διακαινησίμου, το μεγάλο του πνεύμα, αδελφωμένο με των αρχαίων Ελλήνων και των σύγχρονων μαρτύρων της ελευθερίας και του πνεύματος. Εκει την προτεραία του θανάτου του, πράο δειλινό του Πάσχα, θα πει στον ιατρό Μίλιγκεν ο θνήσκων ποιητής: “Δεν θρηνώ που θα χάσω τη ζωή μου. Για να τερματίσω την κουρασμένη μου ύπαρξη ήρθα στην Ελλάδα. Τον πλούτο μου, τις ικανότητές μου αφιέρωσα στην υπόθεσή της. Μια παράκληση. Μην αφήσετε να κομματιαστεί το σώμα μου ή να σταλεί στην Αγγλία”. Το επόμενο δειλινό, ο θάνατος κτύπησε την πόρτα της ύπαρξής του. Σε ηλικία 36 ετών πεθαίνει ο λόρδος Μπάιρον, για να συνθέσει έτσι ο μεγάλος αυτός Αγγλος και ελληνολάτρης ποιητής το πλέον άρτιο κατόρθωμά του και να ανέβει συγχρόνως στον ακήρατο κόσμο της ιδέας. Ο ποιητής έφυγε ευχαριστημένος. Πνευματικά και ηθικά ώριμος έβλεπε πως από ένα φρικώδες ελληνικό “τώρα” ξεπηδάει μια λάμψη αιωνιότητας, ένα φως ελευθερίας που γλυκύτατο και ιλαρότατο εισέρχεται έως τα ξκαταχθόνια της πολυαίωνης δουλείας. Η επαναστατημένη Ελλάδα έχασε τον πραγματοποιό και σημαιοφόρο της. Στο δε Λονδίνο και στις άλλες ευρωπαικές πόλεις σεισμό προκάλεσε η είδηση του θανάτου του Μπάιρον, που άρχισε να πυρακτώνει το φιλελληνισμό. Ολη η γη της Ελλάδας έγινε ο τάφος του. Και ο θρήνος των Ελλήνων αβάσταχτος. “Αυτός του οποίου τον θάνατο απαραρηγόρητα κλαίομεν, θα πει στον επικήδειό του ο Σπ.Τρικούπης, είναι ο άνθρωπος ο οποίος στο είδος του έδωκε το όνομά του εις τον αιώνα μας”. Ο λόρδος Μπάιρον ήταν ο Μεσσίας της σκλαβωμένης Ελλάδας.Μαζί με τους γλυκύταρους καρπούς του πνεύματός του,της έδωσε και τη ζωή του για να θεμελιώσει την ελευθερία της .Ο τιτάν της Τέχνης και της Πράξεως έκλεισε στην Ελλάδα τα μάτια του. Η θύρα της αιωνιότητας είχε ανοίξει… Εγραφε ο μεγάλος φιλέλληνας; ” Ωραία Ελλάδα! Θλιβερό λείψανο ενός αφανισμένου μεγαλείου. Αθάνατη, κι ας μην υπάρχεις πια. Κατάχαμα πεσμένη, αλλά μεγάλη. Ποιος θα συνάξει κάτω από τη σημαία σου τα διασκορπισμένα παιδιά σου; Ηταν αλλιώτικα τα παιδιά σου, που κάποτε πολεμιστές χωρίς ελπίδα, αψηφώντας τη μοίρα, περίμεναν το θάνατο στις έρημες θερμοπύλες….”. Πόσοι Ελληνες μπορούν να ισχυριστούν ότι αγάπησαν την Ελλάδα, όσο ο λόρδος Μπάιρον; Αλήθεια, μπορούμε;.. Τι θα έλεγε άραγε σήμερα ο μεγάλος αυτός “Ελληνας”, για την κατάντια της Ελλάδας που οδηγείται στο ικρίωμα με συνοπτικές διαδικασίες, γιατί αυτό εξυπηρετεί όσους απεργάστηκαν για μια ακόμη φορά την καταστροφή της, για λόγους που ανάγονται στη δική τους εκτίμηση; Τι θα έλεγε για τους θρασύδειλους της πολιτικής, αυτά τα εκτρωματικά υποτελή ανθρωπάκια, με την νανοφυή αντίληψη, που συνέβαλαν στην εξαθλίωση του Ελληνισμού;.. Η έκφραση “κακόμοιρη Ελλάδα…” δεν θα αρκούσε για να αποτυπωθεί η αθλιότητα της σημερινής Ελλάδας….